Goedenavond. Het is weer pikkie donker, en nu nog extra donker want ik zit in een bos.
Buiten voor de tent dit keer want het is helemaal niet koud en het waait niet.
Twee kilometer verderop richting Santiago de Compostella zit of ligt Klaas, die morgen de laatste twintig kilometer nog af te leggen heeft tot zijn einddoel.
Hij blijft daar dan wachten op zijn vrouw, die dinsdag naar hem toe komt gevlogen. Eind van volgende week vliegen ze dan samen weer naar Nederland.
Ik ben blij dat ik dat niet hoef en op reis mag blijven. Al een paar dagen bereid ik me geestelijk voor op een volgend doel: Fatima in Portugal. En vanaf Santiago kan ik dus weer lekker zuidelijk gaan.
Eenentwintig jaar geleden was ik voor het laatst in Portugal. Ik voelde me er niet goed in mijn element, maar nu ik hier ben in het westen van het Iberisch schiereiland en de Costa del Sol wil bereiken ga ik het toch weer eens aan dit land te doorkruisen. Dwars door de Spaanse hoogvlakte naar het zuiden zou nu, half november, te koud zijn. Dus kies ik waarschijnlijk voor het lager gelegen Portugal.
Maar eerst wacht morgen voor mij ook de laatste etappe van de Camino per fiets. Tweeëntwintig kilometer. En die moeten dan afgelegd zijn vóór 15 uur, want dat is de tijd dat Klaas schat dat hij aankomt bij de grote kathedraal. Hij heeft daar een aflaat verdiend, terwijl ik nog maar af moet wachten of ik die ook krijg.
Vandaag kon ik volstaan met een middagje fietsen om tot hier, tweeëntwintig kilometer voor de stad van Jacob te komen. De ochtend stond in het teken van het opladen van mijn powerbank in de uitbundig schijnende zon op mijn verlaten voetbalveld waar ik mocht kamperen. En na lange tijd heb ik weer wat naalden toegevoegd aan mijn breiwerk.
Rond één uur was alles weer gepakt en werd het ongeveer vijf kilometer klimmen om het plaatsje te bereiken waar winkels en cafés waren.
Café con leche, altijd heel lekker in Spanje.
Er was zelfs een fietsenzaak waar ik langs kwam en die open was.
Het zag er niet naar uit dat ze daar een groot assortiment hadden.
En inderdaad, toen de man naar buiten kwam om mijn fiets te bekijken bevestigde hij mijn vermoeden dat hij mijn soort wiel niet had. Op mijn vraag of mijn wiel ergens in Spanje wel is te verkrijgen antwoordde hij lachend met ja.
In deze streek kom ik hoe langer hoe meer eucalyptusbomen tegen. Ze zijn kaarsrecht en vaak heel lang. Ze groeien heel snel en putten de grond nogal uit. Ecologen zijn er niet gelukkig mee dat ze overal in Spanje en Portugal worden geplant.
Het inmiddels heel donker geworden bos bestaat vooral uit deze bomen. Het filmpje op de status van Whatsapp laat u naar boven klimmen.
Maar ik duik nu in mijn holletje, in die groene tent daar linksonder op de foto.
Lekker slapen.
Buenas Noches.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten