Goedenavond. Buenas Tardes.
Alweer een dag voorbij die zich afspeelde op het pelgrimspad naar Santiago de Compostella.
Niet vaak heeft mijn fiets stilgestaan vandaag................
..........maar nu moest ik even kijken naar het volgende tafereel. Midden op een rotonde stond dit beeldwerk.
In het leven ben jij eeuwig een pelgrim voor God.
Onwillekeurig komt dit liedje in me naar boven:
Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan, waarvoor zijn wij op aard?
Wie weet wat er is tussen sterren en maan........... ?
Wie kent dit liedje niet? Ik speel het af en toe als ik aan het optreden ben als serieuze afwisseling van van je a ja jippie jippie jee, van je a ja jippie jippie jee.
Vandaag was het de hele dag fietsen tegen een
felle wind. In de ochtend op een weg met heel veel verkeer, in de middag op het wandelpad naar Santiago de Compostella. Maar mijn moreel was sterk en mijn lijf ook. Er kwam weinig klaagzang uit mij naar boven.
Net als gisteren moest ik de kilometers aftellen om tot een pauzeplek te komen. Ergens tussendoor kon je nauwelijks stoppen zonder in de wind te zitten. Het had 33 kilometer geduurd eer ik de windtunnel uit kon rijden en in een plaatsje kwam met cafés en een supermarkt. Het was toen één uur.
Daarna werd het weer aanpoten voor mij, want de felle wind ging door, terwijl ik nu grotendeels op het voetgangersparkoers van de tocht naar Santiago fietste. Dat was op een hele andere manier ook heel inspannend, daar het plaveisel bestond uit kiezelstenen. Niet goed voor de bandjes van mijn zwaar beladen fiets. Ik moest heel erg geconcentreerd op het wegdek letten en ondertussen die sterke wind weerstaan.
Dat stuk route gaf mijn gps aan. Als ik het geweten had dan had ik toch die drukke N 120 gevolgd.
Maar mijn banden hebben die ongeveer twintig kilometer overleefd en ik ben er een paar santiagolopers tegengekomen.
Op het filmpje van de status van Whatsapp loopt er een Amerikaanse vrouw voor me uit.
Toen ik haar later sprak vertelde ze dat ze op de Frans- Spaanse grens gestart is. Ze had opvallend weinig bagage op haar rug.
Op het punt van ontmoeting reed ik nog op een verharde weg naast het pad.
Iets verderop kwam ik een tegenligger tegen.
Deze man kwam ook uit Amerika, maar was de camino in Porto (Portugal) gestart. In Santiago gekomen is hij deze versie in omgekeerde richting gaan lopen. Hij wil tot Frankrijk en dan met het vliegtuig weer naar huis om daarna een rondje om de wereld te gaan lopen.
Hier liepen we elkaar tegen het lijf.
Hier nemen we afscheid.
Ja, zei hij, ik krijg op deze manier alleen maar kortstondige contacten.
Uiteindelijk eindigde het voor mij hele moeilijke stuk grindpad bij deze herberg, die in het begin stond van een dorpje. Het dorpje uitfietsend stond de drukke N 120 weer klaar die nu even door een beboste omgeving ging, zodat ik spoedig daarna een kruis kon slaan en mijn kampeerplek voor de nacht mocht uitzoeken. Geen enkele wind kan mij hier verontrusten en het uitzicht tegen half zes was zo:
De eindeloze grijsheid die de lucht de hele dag had is ook weer verdreven, zoals je ziet.
Maar inmiddels is het wel acht uur geworden. Ik ga lekker in mijn slaapzakken en wens u nog een prettige voortzetting van deze derde november.
H a s t a M a ñ a n a .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten