Tjonge jonge wat was ik kapot toen ik na veel zwoegen een warme en sfeervolle herberg instapte.
Ik was vertrokken van de slaapplek zonder te eten. Het enige waar ik aan dacht toen ik opstond was om zo snel mogelijk weg te komen. Het had geregend die nacht en het voeteneind van mijn dubbele slaapzak was drijfnat vanwege dat ik daarmee het tentzeil geraakt heb waarschijnlijk.
Maar sowieso waren de vloer en ook grote delen van mijn dubbele slaapmat drijfnat.
Omdat het bij het opstaan ongeveer droog was en ik niet wist hoe lang dat zou duren ben ik meteen begonnen met inpakken. Na mijn slechte ervaring met het vuur maken van gisteravond leek me dat nu helemaal onbegonnen werk.
Dus voor de verandering eens een ongebruikelijke start van de dag en met een lege maag het klimkarwei voortgezet. Oh, het was zo steil af en toe. Soms liep ik te huilen naast mijn fiets als na een steil stuk zich een heel steil stuk aandiende. Enkele wandelaars die achter me liepen waren te ver weg, anders had ik overwogen ze om hulp te vragen.
En dan kwam er ook nog een dichte mist de bergen in nevelen hullen die het geheel allemaal nog uitzichtlozer maakte. Had ook wel zijn voordeel, want nu kon je niet de verte in turen om te zien of het eindpunt al in zicht was.
Dus..... op een gegeven moment.......als uit het niets..... stond je opeens op een hoogtepunt en kon je het land aan de andere kant van de heuvels zien.
Er was een dorp waar vanuit een herberg een stel wandelaars zich weer begaven op de route na er geslapen en/of ontbeten te hebben.
Hier wat drinken en iets erbij consumeren? Nee, mijn fiets reed door. Ik wilde zo graag weg uit deze kille en natte hoogtes en afdalen naar daar waar het klimaat wat milder is. Ik kwam echter bedrogen uit. Na een beetje afgedaald te zijn kwam de klim er weer in en ik was kwaad toen ik net als vanmorgen weer die fiets omhoog aan het duwen was. Daarbij was ik dan ook nog extra moe omdat ik nog niet ontbeten had en toch weer die inspanning moest leveren. Het bleek opnieuw een beklimming van een col te zijn en toen ik daar was dacht ik eindelijk opgelucht adem te kunnen halen.
Maar opnieuw kwam daarna de teleurstelling toen het na wat afdalen opnieuw de hoogte in ging. Ik was ook hartstikke kwaad en had even genoeg van die rotbergen (waar ik normaal zo van houd). Het een en ander speelde zich af in een me weer omhullende mist. Een tegemoet komende auto stopte, de bestuurster riep mij. Of ik geen verlichting bij me had. Ze had me op het laatst pas gezien. Ze had gelijk. De overweging die ik al had om mijn rode achterlampje aan te zetten voerde ik na deze berisping gehoorzaam uit.
En opnieuw kwam er een eind aan deze inspanning.
Dit leek me toch wel echt de laatste col. De naam kwam me bekend voor.
Meteen rechts was een hostal en dit keer reed mijn fiets niet door en liep ik strompelend naar binnen, de warmte en de gezelligheid in. Aanvankelijk wist ik niks te zeggen en was al blij dat de ober me snel bediende. Tortilla met koffie had ik besteld en mensen moesten lachen om deze ongebruikelijke combinatie. De jongedame waar ik naast ging zitten was vriendelijk en mooi.
Toen ik een beetje ontdooid was kwamen we in gesprek en dat ging lekker vlot want ze bleek Française te zijn. Natuurlijk mocht ik bovenstaande foto van Stefanie maken voor de blog en even later ook nog eentje van ons beiden.
Toen ze wegging om haar Camino te vervolgen nam aan de andere kant van de tafel deze jongeman plaats:
Met hem ging het gesprek in het Engels want hij is een Amerikaan. Net als ik op de fiets onderweg, maar in omgekeerde richting, van Santiago de Compostella af. Hij is met het vliegtuig in Lissabon Europa binnengekomen. Daarvandaan is ook een Santiagoroute.
We bekeken elkaars fietsen en zagen wel dat er nogal wat verschil in bagage is.
Hij is een vrolijke, leuke en sympathieke gast en we staken mekaar aan. Ondanks dat het begon te motregenen bij ons vertrek stonden we te dansen van gekkigheid. Ik was door het dolle heen als ontlading na al die zware inspanning om de bergen te bedwingen. Omdat het motregende had ik de accordeon toch maar in de fietstas gelaten, anders werd het nóg gekker. Het een en ander is te zien op de status van Whatsapp.
Ook andere gasten kwamen los.
Zelfs de kippen waren er als de kippen bij.
En inderdaad hoefde ik me na dit gezellige onderonsje niet meer echt in te spannen vandaag en was ik blij weer op normalere hoogtes te komen. Wel is plotsklaps het pedaal van de fiets geluid gaan maken. Waar ik bang voor was is nu echt zo: er zit speling in, waarschijnlijk vanwege de crankspie.
Ik besloot op zoek te gaan naar de man van de hamer. Die vond ik in de persoon van een automonteur. Ik mocht zijn martillo wel even lenen. Ik dacht het probleem op te kunnen lossen door met een hamer de crankspie er wat dieper in te slaan. Echter, helaas, het geluid gaat door en de speling ook.
Ik zal het een fietsenmaker nog eens vragen en anders is het een onoplosbaar probleem en moet ik op zoek naar een andere fiets. Deze fiets heeft wel zijn charme en is al door vele pelgrims op de foto gezet.
Het is inmiddels negen uur en zo meteen ga ik uitproberen of ik nog redelijk droog kan slapen in mijn nat geworden beddengoed. Morgen bij zon ga ik proberen het een en ander weer droog te krijgen. Vandaag was die er te weinig, alleen op het eind van de middag een beetje.
Mogelijk treffen Klaas en ik elkaar morgenavond. Ik ben nu 43 kilometer verwijderd van waar hij morgenavond uit denkt te komen.
Een goede nachtrust is mijn wens.
B u e n a s N o c h e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten