Het is volbracht. Klaas is na zes maanden lopen vanuit Amsterdam in Santiago de Compostella aangekomen. Ik was getuige van zijn aankomst.
We hadden afgesproken elkaar om drie uur vanmiddag hier te treffen voor de kathedraal en dat is gelukt. Maar wat we niet voorzien hadden was dat we op twaalf kilometer voor de finish elkaar ook al troffen. Het was een wonderlijk gebeuren. Ik kwam namelijk tegen mijn wil in weer op het wandelpad van de Camino terecht in plaats van op de geasfalteerde route naar Santiago. Toen ik er toch eenmaal opzat, op dat pad, bedacht ik een briefje voor Klaas te maken en dat aan een boom te bevestigen.
Daar was ik goed en wel mee klaar, toen ik tot mijn grote verbazing Klaas al aan zag komen lopen, die ik pas uren later verwachtte.
We liepen samen verder op en ik ontmoette, ook tot mijn grote verbazing, een fietsende santiagoganger, van wie ik enkele dagen eerder een foto had gekregen, gemaakt door een eerder ontmoette fietser uit Amerika.
Hij is ook Amerikaan en fietst de Camino voor zijn gelovige grootmoeder.
Klaas had honger, want had in zijn herberg vanmorgen niet veel te eten gekregen, en we besloten ergens te gaan picknicken.
Ondertussen kwamen er verschillende lopers voorbij waarvan ik er eerder al een paar gesproken had. Reden voor mij om de accordeon tevoorschijn te halen. Het werd dolle pret.
Er heerste alom ook veel verbazing voor mijn fiets. Toen ik na onze picknick Klaas en Aäron achterliet om elkaar in Santiago weer te ontmoeten werd ik door anderen geholpen met de fiets de steile helling op te duwen.
Ook die laatste twaalf kilometer vond ik nog best pittig. Maar ook ik heb de eindstreep tenslotte gehaald, al vind ik dat zelf niet zo'n prestatie als wat Klaas en vele anderen verricht hebben.
Een prestatie van mezelf vind ik wel dat ik vandaag eens niet zo eigenwijs geweest ben om niet van mijn manier van doen af te wijken.
Ik ben ingegaan op de aanbieding van Klaas om een h o t e l te nemen. Dit is een primeur voor mij, is nog nooit voorgekomen. Toch nam ik het me al lange tijd voor daar eens ervaring mee op te doen.
Hier lig ik nu tussen de lakens en schrijf wat u leest.
Op beide nachtkastjes ligt een powerbank op te laden. Dit is een belangrijk extra voordeel van deze logeerpartij, aangezien de zon alleen mijn energieverbruik niet bij kan benen.
Het had echter heel wat voeten in de aarde voor het zover was. Probleem was: waar blijft de fiets van mij? De man van het hotel vond een kamer ervoor op de eerste verdieping, maar onmogelijk of bijna niet te doen leek het me om die alle trappen op naar boven te krijgen.
Dankzij de doortastende Klaas werd er een beter oplossing gevonden en nu staat ie in het restaurantgedeelte van het hotel.
Met dien verstande wel dat ik hem morgenmiddag om half één eruit haal, niet eerder en niet later. Dan gaat het restaurant pas open.
Nu maar hopen dus dat dit allemaal gaat lukken morgen zoals dat gepland is. Ik vind het niet prettig om al mijn spulletjes niet om me heen te hebben en voor het grijpen. Uiteindelijk is kamperen toch veel simpeler. Maar laten we aannemen dat dit avontuur ook weer goed afloopt.
We hebben zojuist ook nog samen gegeten. Het was heel erg moeilijk een restaurant in de stad te vinden dat open is. Tenslotte, na veel heen en weer lopen met een steeds hongerigere maag konden we ergens terecht, waar we echter nog wel een half uur moesten wachten op eten. Of we drinken wilden vast? Klaas en een kennis van hem die ook aan tafel zat wilden wel, maar ik wimpelde het af en liep naar een bakker om er alvast een gebakje te kopen die ik buiten opat alvorens het restaurant weer binnen te stappen. Vooreten zou je dat kunnen noemen.
Maar toen ik binnen was kwam vrij snel de hoofdmaaltijd op tafel.
Toen we het ophadden lustten Klaas en ik best nóg zo'n portie.
Tja, qua hoeveelheid is dit natuurlijk niet wat ik gewend ben met een hele pan vol met aardappelen en groenten. Maar een keertje van mijn eigen menu afwijken kan ik wel hebben. Klaas was meer ontberingen gewend.
En na het eten regende het buiten weer pijpenstelen en tot overmaat van ramp bleek de accu van Klaas' telefoon leeg en daar stond het adres van mijn hotel op.
Echter, we hebben mijn slaapkamer zonder telefoon teruggevonden. Heerlijk in bed lig ik dus nu en zelfs.......heb ik zojuist een douche genomen.
Elf uur inmiddels. Het beleefde van vandaag staat weer beschreven. Morgen komen er weer nieuwe avonturen.
B u e n a s N o c h e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten