Er moest weer geklommen worden vandaag. Aanvankelijk ging dat nog parallel aan een rivier en kon ik het rustig fietsend afleggen, maar vanmiddag was het lopend al heel erg zwaar. Het werd afzien en bovendien had ik niet de vrijheid om te stoppen om te kamperen omdat de omgeving geen beschutte plekken bood.
Ik had de neiging om flink door te lopen, zodat ik eerder uit deze benarde situatie zou komen. Maar op een gegeven moment sprak ik mezelf toe: "Rustig aan, luister naar je hart, dat kan jouw snelheid met moeite bijhouden. Neem de tijd om stil te staan af en toe. Je komt er heus wel. Het is nog lang niet donker."
En toen werd ik ontspannener en zelfs was daar onverwachts ergens een bosje. Hier heb ik, na een beetje gezoek een plek gevonden met niet teveel wind. Weliswaar midden op een pad, maar laten we aannemen dat er geen tractor overheen moet.
Het was wel de vraag of het koken op een vuurtje wel zou kunnen, want het was regenachtig toen ik aankwam. Maar de regen zette niet door en dus dacht ik, zoals gewoonlijk het wel even snel voor mekaar te boksen.
Echter, dit keer wilde het vuur niet, tot groot onbegrip van mij, die er zoveel ervaring mee heb. Het werd een heel gevecht dat wel een half uur duurde. Eerst het aanmaken. Dat moest al in drie pogingen. Als het vuur eenmaal brandt is het normaal snel gepiept, maar vandaag ook niet. Een waakvlammetje kwam er af en toe. Hulpmiddelen als stukjes kaars deden het vuurtje even opvlammen, maar even later hield het weer op. Om pisnijdig van te worden.
Eten koken op een waakvlammetje.
Uiteindelijk is het natuurlijk toch wel gelukt om het eten aan de kook te krijgen en heb ik het in de warmte van de stoom in de tent opgegeten.
Naast de regendreiging vanmiddag hier bij aankomst heeft het vanmorgen echt een paar uur geregend, voor het eerst deze reis tijdens het fietsen. Daar moet ik nog een beetje een systeem in vinden wat betreft de verpakking van mijn spullen. Want het zal toch heus wel eens vaker nat weer worden in deze herfstmaanden en in de regengevoelige streken waar ik kom.
Maar verder had ik er geen problemen mee vandaag. Voor mij hoefde de regen niet op te houden, maar dat deed het toch alweer vrij snel en een zonnetje kwam er zelfs bij.
Op een gegeven moment heb ik eetpauze gehouden midden op een weggetje waarop ik fietste en waar tot dan toe nog geen auto medeweggebruiker was. Mijn zonnepaneel kon ik ook weer in werking stellen zelfs.
Maar verhip daar had je er toch een. Zwaaien!
Wandelaars van de Camino hadden sinds een paar kilometer een ander pad genomen, maar daarvoor heb ik er toch weer heel wat mogen begroeten. Er was zelfs een stel dat aanbood mij te helpen duwen op een vrij steil stuk. Dat was fijn en gezellig.
Maar deze steilheid heb ik vanmiddag heel lang in mijn eentje moeten verwerken, zoals ik schreef. Morgenochtend zal ik het werk afmaken.
Inmiddels heeft Klaas geschreven. Zometeen eens kijken waar hij nu zit. Binnen enkele dagen zullen we elkaar kunnen ontmoeten.
Nog een foto uit een dorpje waar ik vanmiddag doorkwam. Grappig die stoelen daar langs de weg, die bij een hostal horen.
Langs deze stoelen kwam ik twee keer. De weg die mijn gps me aanwees volgde na dit dorp het wandeltraject van de Camino, maar dit bleek voor mijn fiets een onmogelijke route, sterk stijgend over een keienpad, zelfs voor mountainbikes niet aan te raden. Ik begrijp echt niet hoe zo'n professioneel systeem dit soort routes kan bedenken. Een paar kilometer terug was er een afslag die wel over een gewone weg naar de col voert. En daar was het dus erg zwoegen voor mij.
Maar nu mag ik heerlijk rusten, na mijn toetje genuttigd te hebben.
Tot morgen
H a s t a M a ñ a n a .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten