Het leek een sprookje.
Ik fietste naar een dorp, twee kilometer verderop, en vond er een café waar tegenover toevallig een werkplaats voor motoren en rijwielen was.
Toen ik mijn fiets aan de overkant neerzette om het café te bezoeken zag ik toevallig dat daar achter die muur een werkplaats was voor motoren en fietsen.
De vrouw van de reparateur vertelde me echter dat dit vooral een zaak is voor motoren en het dus niet zeker was of haar man mijn fiets kon maken.
Maar tot mijn verrassing wist hij zelfs het door mij onoplosbaar geachte probleem van de kapotte voorrem op te lossen, dit nadat hij de speling in de pedaal ook eruit wist te krijgen door de moer die op de crankspie zit veel steviger aan te draaien dan ik deed.
Het gaf me een opluchting die tot vier uur vanmiddag geduurd heeft, want toen ik na bezoek aan cafés en supermarkt weer naar "huis" reed begon de speling toch weer.
Maar misschien komt het doordat de moer, hoe stevig die ook aangedraaid was, toch weer losser zat.
Morgen maar weer verder sleutelen aan dit probleem.
Ondertussen zit ik met knikkende knieën in de tent.
Terwijl ik bij het haardvuur in de ruïne zat te eten werd ik opgeschrikt door wild schreeuwende mensen, die agenten bleken te zijn. Het verbaasde me, want vanmiddag stapten drie mensen uit hun auto die blijkbaar de eigenaren waren van dit huis. Toen ik uitlegde dat ik hier voor een nacht was, was het meteen goed. Maar deze agenten, zo bleek later, kwamen vooral op het vuur af, dat mij zowel verwarmde als verlichtte bij het eten. Ik moest het vuur uitmaken.
De halve liter water die voor de thee van morgenochtend bestemd was doofde een groot deel. Maar nóg waren ze niet tevreden. Toen het kleine beetje kooksap dat nog over was eroverheen gegooid. Natuurlijk gloeide het nadien nog steeds, maar ze maakten gelukkig aanstalten om te vertrekken en tot op heden, een half uur later, zijn ze nog niet teruggekomen.
Morgenvroeg moet ik wel zo spoedig mogelijk vertrekken. Met een beetje handen- en voetentaal en wat Spaans kon ik me verstaanbaar maken. Engels konden ze niet.
Voortaan zal ik toch maar niet meer zo enthousiast zijn met vuur maken, in ieder geval niet in een 'gekraakt' huis.
Het haardvuur, vlak voor de inval van de politie.
Het was verder allemaal heel goed gepland vandaag, want zoals aangekondigd begon het te regenen en als de voorspellingen blijven kloppen wordt het de komende dagen mooi weer.
In de twee cafés die ik bezocht heb ik urenlang mijn powerbank aan het infuus kunnen leggen en vooral in het eerste zaakje tegenover de fietsentechnicus was de bediening heel vriendelijk. Er werd mij zelfs bij de koffie een broodje van de zaak aangeboden.
Koffie, krant en broodje. Wat wil je nog meer.
Vandaag bericht gekregen van Marc en René, mijn herberggenoten, dat ze gisteravond aangekomen zijn bij de kathedraal van Santiago de Compostella.
Marc bij de kathedraal.
René bij de kathedraal.
Inmiddels zeven uur in de avond. De schrik zit er nog in bij mij, zeker nu ik geluiden hoor. Laat ik maar er vanuit gaan dat ze me verder met rust laten en morgen zo spoedig mogelijk, zonder ontbijt, de boel inpakken en wegwezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten