Het is gelukt. We hebben elkaar ontmoet, Klaas en ik. Tot voor kort twee onbekenden van elkaar, maar samengebracht door onze gezamenlijke vriendinnen, Annette en Thea. Samengebracht op het mooie culturele spoor van de Camino van Santiago de Compostella.
Klaas is de man met de jas, de andere ben ik.
Hij had me uitgenodigd om samen te lunchen en daarvoor betraden we het restaurant naast het café van onze eerste ontmoeting.
Veel tijd hadden we nu niet voor elkaar want er moest nog ruim twaalf kilometer gelopen worden en Klaas wilde voor vijf uur in zijn volgende herberg aankomen.
Maar ik denk dat we elkaar binnenkort weer gaan ontmoeten. Aanstaande zondag wil Klaas op de Champs Elysée van Santiago aankomen en het zou mooi zijn als ik hem dan in de bloemetjes kan zetten.
Nu namen we afscheid bij mijn fiets.
Over fietsen gesproken, er is een fietsenmaker in de stad waar wij elkaar troffen. Op mijn weg naar een afspreekplek kwam ik die voorbij en ik dacht na de ontmoeting daar zaken te kunnen gaan doen. Ik kwam echter bedrogen uit. De winkel was dicht en de buren zeiden dat ie de eerste dagen niet open ging.
In de etalage zag ik wielen opgesteld, dus misschien was ik daar wel geslaagd bij mijn zoektocht naar een nieuw achterwiel.
Met mijn nog steeds redelijk recht achterwiel heb ik toen mijn fietsroute naar Santiago vervolgd met de intentie vrij snel een zonnige plek te vinden om mijn powerbank verder op te laden. De stroomreserve begint namelijk op te raken.
Na nog wat klimmen en dalen vond ik na een uurtje een niet meer in gebruik zijnd voetbalterrein, waar ik terecht kon.
Rond half vijf begon ik te schrijven:
Nog even verwarmt de zon me nog, terwijl ik hier zit op een oud voetbalveld, naast een van de doelpalen. Mijn wens om vanmiddag nog even een plek te vinden waar de zon mijn powerbank op kan laden is in vervulling gegaan.
Maar zoals je ziet op de foto heeft de schaduw de zon bijna achterhaald. Ik pak mijn in de vuilniszak verpakte slaapzak en verplaats mijn powerbank en mezelf naar de hoek van het stadionnetje, waar de zonnewarmte en het zonlicht nog een kwartier langer mij energie kunnen geven. Daarna zal de kou deze wereld overvallen, zoals dat al gebeurd is ter plaatse van de tent.
Nu, half zes, is de schaduw van de bomen helemaal over het voetbalveld getrokken. Al mijn verspreide spullen gaan naar de tent en ik doe een trui en een jas aan.
Nog even over het veld lopend zie ik hier de dugouts:
De dugout van de plaatselijke voetbalclub.
De dugout van de gasten.
Zo, inmiddels is al mijn troep weer verzameld in en rond de tent. Ik ga nu eerst maar hout zoeken voor het eetvuur. Fijn dat dat nu nog in het licht kan en niet zoals gisteravond bij het vallen van de nacht. Alleen, hier is geen bos, dus moet ik wat verder om me heen gaan zoeken.
Dat is inmiddels gelukt. Daar onder die bomen kon ik wat losse takken vandaan halen.
En inmiddels brandt het vuurtje, al moet ik weer zeggen dat het een matig vuurtje is.
Maar na wat bemoeienissen zie ik dat het water onder de spinazie aan het koken is, zodat er over tien minuten gegeten kan worden.
Vanmiddag zat ik trouwens ook al aan het warme eten (als lunch). Klaas had me uitgenodigd in een restaurant.
Aan deze vismaaltijd ging een soepje vooraf wat mij betreft, Klaas had een pasta.
Voor mij zou zo'n maaltijd als enige warme op een dag niet genoeg zijn tijdens deze reis. Klaas zelf vindt ook dat hij niet altijd genoeg te eten krijgt navenant hij elke dag veel inspanning levert.
Maar inmiddels is nu mijn tweede en hoofdmaaltijd gaar. Ik duik de tent in, doe daar het fietslampje aan dat aan het plafond hangt en dan hap hap hap.
18 uur 40 is het en de duisternis valt hier nu pa
s in. Een groot verschil met Nederland, maar dat komt vooral doordat het hier veel westelijker is.
Ook omdat het zuidelijker is en de dagen in deze tijd van het jaar sowieso langer zijn dan in noordelijke streken.
Nu is het acht uur geworden, zit het eten weer in de buik en zijn de belevenissen van vandaag weer genoteerd. Ik wens u nog een fijne avond.
Buenas Tardes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten