Mooie ontmoeting met Rikky uit Holland. Fietsen in het zonnetje. Vanavond het vuurgevecht gewonnen..

 Goedenavond. Gisteren moest ik opgeven en het eten koken over laten aan mijn campinggasje, maar dit keer heb ik het vuurgevecht gewonnen.

Opnieuw was het vuur weerbarstig, had er weer weinig zin in, maar na vier of vijf keer aanbrengen van dode lianentakken had ik het zover gekregen dat de boemkool- aardappelen -combinatie aan de kook was.

Een filmpje van mijn strijd met het vuur is nu te zien op de status van Whatsapp.

Een belangrijk wapenfeit vandaag was de ontmoeting met Rikky uit Holland. Om precies te zijn was 's Hertogenbosch haar woonplaats. Maar ze heeft vorig jaar haar huis opgegeven en is in haar camper gaan wonen, al reizende.

Vandaag kruisten onze wegen elkaar.

Ik zat op een bankje te picknicken toen er een vrouw langskwam met een opvallend mooie kleurrijke broek. Ze kwam op haar schreden terug toen ze mijn fiets zag staan. Op mijn in het Engels gestelde vraag uit welk land ze kwam bleek dat Nederland te zijn. Het deed ons allebei goed om even gezellig in onze moedertaal te kunnen babbelen. Hier beneden poseert ze nog even voor de foto.

We kwamen tot de conclusie dat het toeval dat geen toeval is toch altijd ons leven leidt.

Toevallig had ik vanmiddag geen aandacht besteed aan de toeristische kanten van het stadje Viano do Castelo waar  onze ontmoeting plaats vond. Een haven met een groot schip bijvoorbeeld zou interessant zijn om hier in de blog te laten zien.

Maar door dit en andere bezienswaardigheden te missen ben ik een vrouw die mij aanspreekt, letterlijk en figuurlijk, niet misgelopen.

Het was net als gisteren aangenaam fietsen in een lekker zonnetje. Het fietspad waarlangs ik gisteren kampeerde duurde maar even. Later gebruikte ik even onderstaande bruine strook, die terecht officieel voor wandelaars is, maar waarop ook gefietst werd. Het was zaak niet teveel rechts te rijden om niet het risico te lopen om langs een steile helling in de rivier te vallen.

Regelmatig is er contact tussen mij en Johanna, de moedige Duitse vrouw die met drie ezels en twee honden naar Santiago de Compostella is gelopen. Ze is hierna nog doorgelopen naar het uiterst westelijke puntje van Spanje.

Hier in de buurt blijft ze nog tot 30 november, als haar vader met een trailer komt en de hele beestenboel oplaadt terug naar Duitsland.

Vandaag schrijft ze dat een van haar tentstokken het begeven heeft, maar ze heeft er gelukkig een oplossing voor gevonden.

Mijn tent is nog heel, hoewel de ritssluiting van de binnentent moeilijk begint te doen.

Tot slot nog een foto die Rikky vandaag van mij en mijn stalen ros maakte.

B o a    N o i t e .

Fijne avond.