Weer afgedaald naar een wat lager niveau vanmiddag. Maar eerst moest er nog flink geklommen worden om bij een van de hoogtepunten van de Camino te komen.
Pelgrims vertelden me het gisteren dat die zogenaamde Croix du Fer heel belangrijk is in deze tocht, net zo belangrijk als het behalen van het eindpunt Santiago de Compostella.
Het is een lange paal met daarbovenop een kruis.
De ondergrond is een berg met stenen, waarmee pelgrims een wens doen. Vaak voor een overleden familielid, vriend of vriendin of voor de dierbare hond van Johanna, die een jaar geleden overreden is. Deze plechtige handeling helpt bij het verwerkingsproces. Stenen worden beschilderd of van een tekst voorzien. Of er wordt een briefje onder gelegd.
Deze steen vond ik de mooiste van diegenen die ik bekeken heb:
Ook op de paal zelf wordt van alles gefabriceerd
Veel wandelaars komen elkaar ook regelmatig weer tegen, zoals vanmorgen op het plekje aan de route waar Johanna en ik kampeerden.
Ezels, honden, mensen. Een hele gezellige boel. Tot drie keer toe heb ik de accordeon uit de koffer gehaald, als er weer nieuwe mensen aan kwamen gewandeld.
Maar aan alles komt een eind. Het werd voor mij en ook voor Johanna weer tijd om onze paarden (ezels respectievelijk fiets) op te zadelen voor de volgende etappe van onze reis.
En we namen afscheid van elkaar. Omdat mijn fiets veel sneller gaat dan haar ezels zullen we elkaar deze reis niet meer zien.
Wel reed ik nog een paar keer dezelfde pelgrims van ons kampeerplekje voorbij op het traject tot de Croix du Fer. Dit grote kruis staat op een col van 1504 meter.
De uitbaters van dit mobiele café wonen er net achter. Ze vertelden dat er volgende week sneeuw verwacht wordt.
De afdaling na de col was zeer steil.
Er werd ook voor gewaarschuwd. Ondanks dat mijn remmen goed zijn was het erg inspannend om telkens in de gaten te houden dat de fiets controleerbaar bleef.
Een hele andere wereld als die van voor de col ontvouwde zich.
Daar in de verte, helemaal beneden, ligt Pontferrada, daar daalde de weg naartoe.
Dit dorpje kwam in zicht en moest doorkruist worden.
Het was een heel speciaal dorp. Het voelde aan als één groot openluchtmuseum.
Het gemeentehuis.
Een bordje dat u de weg wijst:
En op een muur stond dit geschreven:
Er is geen zachter kussen dan een gerust geweten.
Als je het plaveisel ziet van de hoofdstraat begrijp je dat ik hier met de fiets aan de hand ben doorgelopen, ondertussen nog in gesprek rakend met een uit de andere richting komende fietser. Hierna was het nog een half uur krampachtig remmen om weer in de lagere landen terecht te komen, waar ik weer normaal kon fietsen en waar het ook weer een stuk minder koud is dan daarboven.
Er was zelfs een winkel van Decathlon en daar ben ik meteen heen gefietst.
Zowel de buitenband van voor als die van achter begint te slijten. De reservebanden die ik mee heb zijn geen nieuwe meer. Resultaat is dat ik er nu eventjes vier meesleep. Ach, wat maakt het uit. Je kunt beter met iets verlegen zijn dan om iets verlegen.
Mijn sandalen waren ook bijna op en die kun je hier ook krijgen.
Mijn tent is nog goed. Mijn laatste twee tenten heb ik ook in deze winkelketen gekocht.
Vanavond staat ie in de buurt van druivenstruiken. De lucht zag er dreigend uit toen ik m opzette.
En nu vallen er ook af en toe druppels op. Ik mis de gezellige aanwezigheid wel van de wandelaars nu ik hier weer in mijn eentje zit temidden van de elementen. Maar morgen zal mijn weg hun pad heus wel weer ergens kruisen. Dan ligt er weer een bergketen voor me om te beklimmen.
Maar nu eerst lekker slapen.
B u e n a s N o c h e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten