Het was vanavond voor het eerst dat de nacht inviel op het moment dat ik mijn tent nog op moest zetten. Eerder stoppen kon niet, want ik moest doorfietsen tot een winkel, om niet met een lege maag naar bed te hoeven gaan.
Vanmiddag had ik een lekke band.
Toen de fiets weer rijdbaar was zag ik dat tot de dichtstbijzijnde winkel nog eenentwintig kilometer gefietst moest worden, met heel wat klimwerk daarin. Het was al vier uur, dus dat zou zeker een latertje worden. Palas de Rei, waar die winkel was, was tevens de plaats waar Klaas vannacht is ondergebracht en zijn voorstel was om elkaar daar vandaag te ontmoeten en vanavond samen te eten. Omdat het zo laat was heb ik dat voorstel afgewimpeld, ook omdat ik toch liever eet wat ik zelf klaarmaak in plaats van in een restaurant waar je maar moet afwachten wat je krijgt.
Ik moest er inderdaad nog flink aan trekken om die afstand af te leggen. De zon was al onder toen ik de boodschappen gedaan had. Daarna snel het plaatsje uitgereden en meteen zag ik al een geschikt bos zich uitstrekken om mij te herbergen.
Wel was in de buurt een hondje akelig aan het blaffen, reagerend op mijn aanwezigheid. Omdat het al een beetje stress was in mij kon ik dat helemaal niet hebben en ik ben geïrriteerd terug gaan schreeuwen. Vaak vind ik honden vertederend, maar soms haat ik ze en kan ik ze wat, die stomme rotbeesten!
Nu moest ik eten zien te koken in het donker en dat leek me moeilijk omdat het vele hout dat hier is erg nat is. Dat scharrelde ik na opzetten van de tent bij mekaar toen ik het in het halfdonker nog net kon zien. Daarna in het donker aardappelen schillen en prei en wortelen erbij snijden. Met de nodige moeite en met soms de koplamp op mijn hoofd is het toch weer gelukt vandaag om een pan met eten de tent in te brengen.
Op de status van Whatsapp is te zien hoe de tent is ingericht als eetzaal en slaapplaats.
Met Klaas is inmiddels afgesproken dat we morgen om één uur samen gaan lunchen in een dorp hier dertien kilometer vandaan. Dat is voor hem flink doorstappen en voor mij rustig aan doen.
Vandaag ben ik tot de ontdekking gekomen dat mijn achterwiel zijn beste tijd gehad heeft. Bij het oppompen van mijn al lucht verliezende achterband zag ik dat één van de spaken door de velg getrokken was.
Dit betekent dat die spaak geen dienst meer kan doen, waardoor op een gegeven moment andere spaken gaan knappen. Ik moet dus uit gaan zien naar een ander wiel. Ik denk dat ik daar in Santiago wel aan kan komen. Die zestig kilometer die nog resten kan het wiel nog wel trekken, verwacht ik.
Het andere probleem, dat van die pedaal die speling is gaan krijgen rust weer even. Vandaag heb ik geen rare geluiden gehoord en dus heb ik er ook maar niet naar gekeken. Je kunt je beter niet overal tegelijk zorgen over maken.
Voor de lunchpauze had ik een zonnige plek uitgekozen met het oog op het kunnen drogen van mijn eergisteren nat geworden spullen zoals mijn slaapzakken en mijn slaapmatjes.
Later, tijdens het verwisselen van de band, kon het spul nog wat verder drogen en het paneel nog meer zonne-energie opdoen, zodat ik vannacht weer helemaal droog slaap en ik zometeen deze smartphone ook weer op kan laden.
Hieronder zie je de plek op aarde waar ik straks mijn ogen weer dicht lag doen.
Welterusten straks
B u e n a s N o c h e s .
(In de hoop dat die hond zijn bek houdt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten