Mijn vuurtje ging vanavond even voortvarend van start als het Nederlands Elftal, maar doofde uit als een nachtkaars. Sterker nog, de kaars die ik als geheime wapen gebruikte om de vlam erin te houden was ook niet bij machte om het zaakje aan de kook te krijgen. Toen heb ik het opgegeven en mijn gasje voor de dag gehaald en zo heb ik het eten vandaag ook weer op tafel gekregen.
Het lijkt of ik het vuur maken verleerd ben.
Maar ja, het is met nat hout natuurlijk ook lastiger. Er is ook wel verband tussen vuur maken en zelfvertrouwen. Dat was er vandaag niet echt. Voelde me een beetje onzeker in die grote wereld waar ik doorheen fietste. Op de rijksweg waar de tocht vandaag begon was het heel erg druk met auto's, wat vereiste dat ik goed op mijn qui vive moest zijn.
Na een stadje waar ik koffie gedronken heb was ik aanvankelijk heel blij met het kleine weggetje dat Google Maps voor me uitgezocht had.
Echter, na een kilometer of tien veranderde deze verharde weg in een zandpad. En na die overvloedige regen van de laatste weken was het logisch dat daar nogal wat plassen in lagen.
Ik voelde me onmiddellijk heel benard, want er waren stukken bij waar het compleet moeras was. Ik moest erdoorheen lopen met de fiets aan de hand. Ik vroeg me af: kom ik hier uit zonder ergens te blijven steken? Onderstaande foto toont het begin van de ellende.
En verderop kwamen er zelfs modderstromen waar ik doorheen moest. Daar stond mijn hoofd niet naar het maken van foto's, het enige wat telde was om er zo snel mogelijk doorheen te zijn.
Ik was kwaad op de organisatie van die app, en niet voor de eerste keer. Eerder stuurden ze me ook al ooit een rotspad op, waar je te voet of op een ezel overheen kunt maar niet met de fiets.
Gelukkig kwam er een eind aan en mocht ik blij zijn dat mijn ketting niet onder de modder zat.
Mijn voeten wel.
Maar dat was snel opgelost. Er lagen plassen genoeg om ze daarin te wassen.
Vanmorgen eerst afscheid genomen van Marc en René. Zij vertrokken vanmorgen tien over negen richting Santiago de Compostella.
Op mijn beurt werd ik later weer uitgezwaaid door Cameron.
Cameron is een in Amsterdam wonende Australiër. Hij logeert bij uitzondering niet in de herberg vanwege de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Voor hem is het een uitvalsbasis om van hieruit aan zijn boot te werken die niet ver hier vandaan in een haven ligt.
Vandaag ben ik in Portugal terecht gekomen.
Er schijnt een fietspad te zijn dat helemaal langs de kust zuidwaarts gaat. Omdat ik sceptisch was over de verharding ervan heb ik toch maar gewoon de drukke rijksweg opgezocht. Echter, vanavond bij het zoeken van een kampeerplek kwam ik toch op het fietspad terecht, dat goed geplaveid blijkt, in ieder geval hier.
Morgen ga ik het verder onderzoeken, in de hoop niet opnieuw in de modder vast te komen zitten.
Kamperen aan het fietspad.
Het Nederlands Elftal heeft gelijkgespeeld, maar dat weten de meeste lezers waarschijnlijk wel.
Hoe de namen zijn van deze vier mensen is misschien minder bekend.
Een prettige avond gewenst.
Boa Noite.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten