Harrie kwam.

 En zo rond twee uur was Harrie er.

Zoals voorspeld was het vandaag nog even terrasweer geworden, maar rond die tijd werden de wolken juist dikker en verschool de zon zich achter het inmiddels door de herfst wat uitgedunde gebladerte van mijn bosje.

We hielden het toch nog wel een half uurtje daar uit alvorens de warmte van mijn zweethutje op te zoeken.

Ondertussen was de gisteren voorgeweekte was al vrolijk aan het drogen in de wind.

En voor de komst van Harrie kon ik de chambre d'hôtes waar hij logeert genoeg op orde brengen.

Dat was wel nodig, te horen van een vriendin die er vorige zondag doorheen moest.

We zitten nu nog even samen in de geleidelijk afnemende warmte, waar we vergeefs geprobeerd hebben enkele muggen te vangen, op één na.

Bij het vallen van de avond maakte Harrie mij attent op dit opvallende verschijnsel: De maan die net boven de horizon aan het uitkomen is.

Vandaag ook ontdekt dat de helft van mijn pompoenoogst is aangevreten door ongedierte.

Wat overbleef heb ik maar snel in veiligheid gebracht.

Ik neem aan dat ze hier niet bij kunnen.

Schoon schip maken.

 Morgen wordt de benedenkamer van de boot weer chambre d'hôtes.

Harrie uit Hengelo komt dan een nachtje logeren.

Daarom vandaag begonnen met schoon schip te maken.

Zelf slaap ik ook wel eens beneden, vooral om het muggengeweld te ontvluchten. 

Voor mezelf kijk ik het niet zo nauw al liggen er op en rond het bed kleren, bordjes, klompen en zakken met ruwe wol en staat er een fiets gestald zo'n beetje tegen het bed aan.

Maar voor gasten moet het toch wel een beetje begaanbaar zijn.

 

De eerste winst bij het bekijken van dit alles was het terugvinden van mijn sikkeltje , waar gras mee gemaaid moet worden.

Morgenochtend moet nog even verder geruimd worden, want vanmiddag kwamen onverwachts Jan en José met hun hond Katootje op de koffie.

Ze waren goed en wel weg en daar kwam Frans aan gefietst met een zak vol eten.

Hij had vanmiddag klusjes gedaan bij Surinaamse mensen en het is een goede gewoonte dat een deel van het loon in natura uitbetaald wordt.

Samen met het allerlaatste restje van mijn ratatouille van eergisteren hebben we het samen smakelijk opgepeuzeld.

Daarnaast was het vandaag wasdag. In de grote ketel staat de was al ongeveer klaar te wachten tot het morgen uitgespoeld en opgehangen wordt.

Toen Frans weg was was de grote afwas nog aan de beurt. Het water had al een tijdje op de kachel gestaan.

Na schrijven dezes is het pikkie donker geworden. Er is nog geen kaarsje aan.

Een fijne avond toegewenst.

Een schot in de roos.

 De grote pan met eten van gisteren is nu toch bijna leeg.

Gisteren zelf drie borden op en vandaag dacht ik: Hé, ik fiets even naar André in Lith en neem een bak voor hem mee.

Kwam goed uit, want ik wou toch een keer naar hem toe binnenkort en toevallig had hij voor het avondeten nog niks op het programma staan.

De altijd nuchtere André gebruikte zelfs het woord   i n t u ï t i e  toen we het erover hadden hoe mooi het uitkwam.

Het regent op dit moment, zo tegen de avond, weer gezellig.

Dit keer zal het sfeerbeeld wel niet zo snel omslaan als gisteravond.

Toen dacht ik: "Na regen komt maneschijn".

En in Frankrijk dus inderdaad de lockdown vanaf morgen. De speech van Macron beluisterd op de Franse radio gisteren.

Maar ja, ik ben nu hier. Een en ander houdt voor het hier zijn wel in dat het voorlopig hier blijven wordt.

Ratjetoe

 Wat  ik normaal klaar maak als er veel mensen zijn, daar heb ik me dit keer maar eens alleen op getrakteerd: Een grote pan met ratjetoe.

Het zal heus wel op komen want ik ben een grote eter en misschien vind ik morgen nog wel medeliefhebbers.

Ook vandaag waren er weer enkele heerlijke buitenmomenten, maar zoals het nu is is het ook genieten. 

Een weldadige regen valt er over de plas, over de paarden en op mijn dak.

De man die de paarden kwam voeren sprak ik zojuist nog. Daar stonden we midden op de wei, met de paarden en drie speelse honden terwijl de van vele tinten grijs gekleurde lucht voorzichtig zijn eerste druppels naar beneden liet gaan.

Prachtig allemaal.

En terug in mijn Haute Cuisine kon ik aanschuiven voor mijn tweede volle bord.

Mijn gisteren in Oss gekochte amarillus was vandaag binnen mijn inspirerend gezelschap.

Leven zorgt voor leven.

Mijn trui is nu op 46 cm gekomen en buiten groeit mijn houtstapel. Ook dat stapelen is voor mij een vorm van creativiteit. Je schept namelijk een bepaalde sfeer.

De muur van mijn buitenkamer is net zoiets als een pand vsn mijn trui.

 Alles groeit, zoals mijn plant daar ook het voorbeeld van geeft.

Op de Franse radio gehoord dat er waarschijnlijk weer een landelijke lockdown komt. Straks om acht uur spreekt Macron de Fransen toe. 

Ik ben benieuwd.

Eenieder die nog eten moet wens ik toe dat het minstens even lekker is dan mijn brouwsel.

Ja ,nee, ja ,nee, ja.....

 Zal ik naar Oss gaan? Dat was mijn vraag vanmorgen tot iets over tien.

Toen in een snelle beweging was mijn boeltje gepakt, zelfs een lange broek aan gedaan en de pont op die ook net aan de goede kant lag.

De veerman kwam me hartelijk tegemoet en zei spontaan dat ik er goed aan deed om de mensen wat op te gaan vrolijken.

Daarvoor, nog op de boot werd ik ook al gestimuleerd door een luisteraar van de radio die de mensen aanraadde om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar iets positiefs te gaan doen.

Het kunnen soms kleine en ogenschijnlijk onbeduidende stappen zijn die een belangrijke wending kunnen geven aan een dag, en zelfs aan de rest van je leven.

Het kan een stap naar rechts zijn die er voor zorgt dat je juist die persoon of dat gegeven ontmoet welke voor de rest van je leven belangrijk voor je blijkt te zijn.

En dan heb ik het niet over specifiek dé  levenspartner, het kan een belangrijke vriend zijn of een huis waar je de rest van je leven gaat wonen.

Het blijft zaak erop alert te zijn dat op elk moment van elke dag zo'n beslissingsmoment zich aan kan dienen.

Niet dat deze stap van mij om naar Oss te gaan ook zo essentieel was, maar je weet het niet, het kan toch zijn van wel.

Mijn doel om een gezellig marktoptreden te hebben werd niet bereikt. Dat was ook één van mijn twijfels over de zin van het reisje die ik tot tien uur had. De vorige keer stuitte ik namelijk op een draaiorgel. En dit keer, een half jaar later, was deze er ook weer.

Maar het positieve was de kennismaking met de orgeldraaier, een sympathieke man, die vroeg of ik er elke week stond.

Nee natuurlijk, een paar keer per jaar maar.

Waarop hij vertelde dat hij om de andere week kwam.

Blij dit te weten en dus is er volgende week eventueel een herkansing.

Bij het inpakken kwam een jongeman enthousiast op me af gelopen.

Of ik hem nog kende? Hij vertelde dat hij enkele jaren geleden namens tv Oss foto's bij me kwam maken met een interview. Ja, toen wist ik het weer.

En of hij me weer op de foto mocht zetten.

En zo kon ik de markt toch weer tevreden achter me laten om daarna bij de Action een coronascherm te kopen.

 In een supermarkt kwamen de grote boodschappen aan de beurt.

En tenslotte ,voor de terugreis begon ,deed ik een poging Carla thuis te treffen, maar dat gebeurt niet vaak en nu ook niet.

Wel weer even deelgenoot geweest van haar weelderige tuin.

Waar ook één van mijn teksten iets mag vertellen.

Doe ik het goed?

 Het is weer bijna donker en het dagleven, dat wil zeggen het leven in de periode van het daglicht, zit er voor vandaag weer ongeveer op.

De dag begon met een plaatje in de sfeer van het Meer van Genève, aan wiens oever ik me even waande.

Het is een luxe dat zoals elke dag ik die weer in vrijheid mocht indelen.

Maar het vereist ook verantwoordelijkheid om dat zo te doen dat het klopt, dat het zo goed is.

Vaak voel je dat, weet je dat, en is het heel duidelijk.

Soms is het zoeken naar de juiste weg, het juiste levenspad wat moeizamer.

Maar mijn vertrouwen is er dat bij werkelijk belangrijke levensstappen me de juiste richting wel ingegeven wordt, en ook, als de verkeerde weg ingeslagen is, ze me dat boven wel laten voelen.

Vandaag speelde zich af thuis en er waren geen lijfelijke ontmoetingen, maar natuurlijk wel virtuele en die zullen er vanavond ook nog wel vele komen.

Af en toe, als de zon even scheen, was het terras geopend.

Vanmorgen bij het opstaan lag de familie zwaan rond de boot nog voor de helft te slapen. Vader, moeder en drie jonkies zijn vaak in de buurt te vinden.

Eventjes geleden was op de radio een interessant onderwerp. Het ging over de zogenaamde koortsboom die in Overasselt, niet ver hiervandaan staat .

Het is een magische plek van oudsher.

Als iemand ziek is, koorts heeft kan hij daar een voorwerp inhangen, en dan komen de genezende krachten los, mits hij tenminste bij het weggaan niet achterom kijkt.

In deze periode hangen nu heel veel mondkapjes in die boom......

Inmiddels is het zes uur. De kachel gaat weer aan en dan tijd om het eten klaar te maken.

Snijbonen staan op het menu.

Eet smakelijk.

Halve waarheden.

 Als de waarheid half is en je de helft niet weet kun je je wel eens vergissen in het gissen.

Het is niet te ver van huis waar je moet zoeken, soms staat het al geschreven in de annalen die je vroeger ooit ophaalde en ergens hebt laten liggen.

De helft van het echte kan weg zijn en vervangen door iets wat er op lijkt, maar het niet is.

Het blijft dus uitkijken.

Om iets terug te vinden moet je het ook plaatsen in de huidige context.

Er is namelijk geen waarheid die stabiel door de jaren heen geldig is.

Wat vandaag waar is kan morgen niet meer kloppen.

Het is bijna zes uur wintertijd.

Het eten staat op de kachel.

Het werd tijd dat de spruitjes uit hun vel gingen, ze lagen er al wel een week, en nog wel in een gesloten plastic zakje.

Erik kwam, Hannie kwam.

Eerst met hem alleen, later met haar alleen, daartussendoor met drieën.

Onderwerpen zoals in bovenstaand schrijfsel kwamen langs, en ook hoe zo'n schrijfsel ontstaat.

Hierbij gaat het erom om niet te denken bij wat je opschrijft, maar enkel te noteren wat er in je opkomt.

Zoals schilderen ook vaak intuïtief het beste gaat.

Het is ook de manier waarop ik brei.

Dingen  l a t e n   ontstaan.

Erik zei dat een schrijfsel van mij leek op een droom.

Je moet die snel opschrijven, anders vervliegt hij.

Maar niet alles hoeft genoteerd te worden.

Maar door er wel bij stil te staan krijg je soms verrassende en interessante uitkomsten.

Ondertussen ruik ik aan de walm die uit de pan komt dat de spruitjes aan het koken zijn.

Wie nog niet gegeten heeft wens ik een smakelijk diner toe.

Zaterdag speeldag

 Omdat er zaterdag redelijk wat mensen op de been zijn probeer ik deze dag als speeldag aan te houden in deze periode.

Zolang het natuurlijk droog weer is.

Vandaag werd dat wel verwacht, maar het miezerde vanmorgen toch aardig, voordat ik, rond tien uur, vertrok.

Onderweg, in Macharen, dit leuke geitendorp gepasseerd.

Daarna bleef het vandaag toch af en toe motteren, maar niet genoeg om me het spelen te beletten.

Bovendien waren er in Wychen, de uitverkoren plaats, ook genoeg afdakjes boven de winkels.

In tegenstelling tot vorige week in Uden kwam ik vandaag niet bij een voor mij aanvaardbaar niveau.

Het was er niet gezellig en het lukte mij dit keer niet om aan de sfeer een draai te geven.

Wat niet zegt dat veel mensen niet positief reageerden.

Jammer vond ik ook dat de gebruikelijke ontmoeting met vrienden hier nu niet plaats vond, vanwege Corona, maar ook omdat er enkele van hen zijn overleden.

Misschien is het beste van het uitstapje nog wel dat ik in de winkels dingen vond die op mijn verlanglijstje stonden. Zoals een oplader voor AAbatterijen.

Verder natuurlijk de nodige boodschappen voor het innerlijk onderhoud kunnen doen. Daartoe moet ik af en toe naar een grotere plaats.

Én, niet gepland, ook al enkele bloemetjes uit Wychen meegenomen. Deze zijn bronnen van inspiratie op en rond de boot.

Zo, nu kan het avondprogramma beginnen , gezeten naast de warme kachel.

De meeste avonden daal ik hierna vrij snel af naar beneden, omdat muggen mijn bloed ruiken.

Een kopje koffie in het hete zand.

Droog als gort en toch nat.

Daar  zaten we op het hete strand en dronken koffie.

We waren op de fiets gekomen op een reis in de tijd.

Hoewel we iets te laat waren konden we inschikken bij de groep van inboorlingen die al langer geleden waren ingestroomd in dit land.

Er werd de taal van de muziek gesproken en een beetje Duits, en ook handie voetie.

De liefde voor de natuur en door de natuur naar ons toe was groot.

We wisten wat me moesten doen om elkaar nader te komen, maar ook en vooral waren er de wezens boven en door ons die in de verfijnde atmosfeer verbinding met ons maakten.

Een ieder hield een kopje koffie voor zich en hield het in het hete zand.

En meer mensen die langs kwamen  en de etherische krachten voelden die hier de mensheid leidden kwamen op de geur af en stalden hun fietsen en paarden en brachten hun eigenheid mee in de groep.

De koffie werd nooit koud, ook ' s-nachts niet, want het vuur was alom aanwezig.

Vandaag begon stroef met een iets benauwende warmte boven in mijn hutje.

Het water voor de afwas stond al op de kachel toen ik besloot eerst maar eens boodschappen te doen.

Het werd Maasbommel, het dichtste bij, met weliswaar een beperkt aanbod maar behalve het goede brood zijn daar ook koeken te koop en dat maakt het drinken van de, al gisteren gemaakte koffie veel aantrekkelijker.

Hierbij kwam de kopzin van deze blogdag weer opzetten in mijn hoofd.

De titel van een gedicht van jaren geleden die toen door mijn hoofd kwam in Spanje toen ik min of meer in die sfeer vertoefde die mijn verhaal boven uitdrukt.

Ik had op mijn fietstocht een inspirerend gezelschap getroffen dat leefde in een sfeer waarin ik me thuis voelde en ook mijn steentje mocht bijdragen.

Een en ander opende mijn geest vandaag en stak mijn vuur aan, de benauwende warmte in mijn hutje werd beneden op mijn terras overgenomen door een  l u c h t i g e   warmte.

Voor dat alles was de koude koffie een inspiratiebron die me ook nog een enerverende afwas bracht, want als de gedachten en het gevoel los zijn kunnen dit soort bezigheden juist verheffend zijn.

Koffie hoeft dus ook niet altijd in het hete zand gedronken worden.

Van slag door rare brief.

Een brief van de Franse belastingdienst deed mij steigeren van onbegrip.

Ze willen mijn aangifte over 2019, terwijl ik Nederlander ben.

Maar meteen geantwoord dat ik dat in Nederland al gedaan heb.

Niets voor mij al dat gedoe en hoe komen ze er bij?

De problematiek van hoe een trui te breien is iets wat meer bij mijn competenties behoort.

Vanmorgen even lekker in de zon buiten op mijn terras.

Vanmiddag kwam André en we hebben het buitenzeil met touwtjes vastgemaakt die van de ene naar de andere kant via onderdoor met elkaar verbonden werden.

Dat was wel nodig want de felle wind van gisteren had het zeil niet ongemoeid gelaten.

De laatste dagen zorgen over mijn onderarm die nog steeds ontsteld is van de val op de pont twee weken geleden.

Overdag weinig last maar in bed voel ik hem regelmatig en daardoor slechte doorslaap.

Maar misschien helpt het dat ik er nu over geklaagd heb.

De groetjes van de maan, die nu in samenstand met Jupiter is en door mijn zuidelijke raam tuurt . Jupiter is het puntje iets boven de maan

Oostelijk hangt Mars.

Hulp van de paarden.

Vandaag begonnen met wat takken af te zagen van de liggende bomen die hun uitlopers naar boven hebben en zo spontaan een bos aan het vormen zijn.

Het dikkere hout is voor de kachel in de volgende of daaropvolgende winter.

De rest van de takken is om de tuin verder rond te vlechten straks.

Om de blaadjes eraf te krijgen heb ik de hulp van de paarden ingeschakeld.

Vanmorgen kwam Bert op de thee. Hij is homeopaath en houdt elke woensdag praktijk in Oss 

Nu kwam het mooi uit dat iemand voor elf uur zich afgemeld had en is hij vanuit zijn woonplaats Zutphen eerst naar mij toe gereden.

Verder was het vandaag weer een rustige dag.

Het blauw in de trui gaat geleidelijk weer steeds meer over in zwart.

Drie slingers zijn er nu bijna opgehangen.

En daar is de maan.........

Ik zie geen steek meer.

 En de avond valt.

Tot zover het breiwerk voor vandaag, want zie ik geen steek meer.

Met kaarslicht verder is geen optie.

Met kunstlicht zou eventueel kunnen, maar dat is hier in de bovenverdieping nog niet aangesloten.

Maar totdat het elf uur is en ik echt moet gaan slapen van mezelf houden administratieve zaken me meestal intensief bezig.

Vandaag geen mensen in levenden lijve ontmoet.

Wel al breiend gewacht op een moment dat de geest zich opent voor iets.

Tot nu toe was dat alleen maar voor enkele woorden in het cryptogram die plots in me opkwamen.

Een vriend had het vorige week over de vier ruiters , voorkomend in de Apocalyps. Dat zesde hoofdstuk, waar het in stond, heb ik even doorgenomen.

Als we elkaar weer zien kunnen we dat bespreken.

Het zou kunnen zijn dat delen ervan allemaal aan het gebeuren zijn als je naar de pandemie kijkt.

Om de dag te eindigen is hier nog even het begin

Ik ben een vogel.........

 Ik ben een vogel die zijn vleugels spreidt.

Zo wil ik vliegen, alsmaar verder dan de zon.

Ik ben een paard dat zonder teugels rijdt

Maar er is iemand die mij leidt

en hij zegt:"Kom". 

Zo gaat een liedje van Ellie en Rikkert dat zich ook in mijn innerlijk afspeelt.

Een reis wordt daar beschreven.

De reis die ik aan het maken ben, de reis van mijn leven, deze reis van mij op aarde.

De reis die nu in Alphen weer een andere beweging inhoudt dan het me verplaatsen op de aardbol.

De zangers beschrijven het in het refrein als volgt:

Ik ben op reis, al weet ik niet waarheen,

Maar ergens staat geschreven dat ik deze weg moet gaan.

En al laat ik alles achter, moet ik overal vandaan,

Toch weet ik, er is geen ander spoor, en daarom ga ik door.

Vandaag zijn André en ik erin geslaagd het buitenzeil op zijn jacht te krijgen.

Hierna moet hij  nog wat bijschaven, maar het zware werk, waarvoor je met zijn tweeën moet zijn is achter de rug. Op tijd voor de regen die deze week verwacht wordt.

Straks staat bloemkool op het menu voor mij.

Poes komt langs gewandeld.

 Vanmorgen kwam er een poes langs gewandeld.

Vanavond kwamen er twee zwanen langs gezwommen.

Daartussendoor kwam buurvrouw Judith, die tijdelijk in Beneden Leeuwen verblijft , niet alleen langs maar ook binnen.

Zij is een jaar geleden haar man verloren. Daarna viel ze in een groot gat.

Zoiets begrijp ik wel hoewel ik in deze situatie nooit heb verkeerd. 

Dit dankzij een voor mij ook traumatische ervaring enkele jaren geleden toen ik iemand miste die er niet was of bijna nooit, terwijl ik me toch diep met haar verbonden voelde. Met haar had ik iets wat het normale aardse oversteeg. Ze leefde in een andere dimensie die ik in mezelf ook op kan roepen.

Op aarde dus geen verbond en het duurde een hele poos eer ik dat verlangen én die frustratie los kon laten.

Wat ik ervan geleerd heb is dat ik me sindsdien in kan leven in mensen die hun wederhelft verloren terwijl ik het voorheen maar onzin vond dat ze hun hele leven gingen richten op die ene persoon.

Vanmiddag kwam Erik op zijn fiets en zijn klompen.

Hem werd oploskoffie voorgeschoteld, want er lagen cryptogrammen waar we onze hoofden over hebben gebogen.

Toen hij ging wees ik hem op de smakelijk uitziende champignons die spontaan op mijn land zijn gekomen.

Hij  raadde me aan om ze toch maar niet te eten.

Je weet maar nooit.

Voor zometeen heb ik de prakjes van gisteren en donderdag uit de "koeling", (buiten) ,gehaald en samen opgewarmd op het gasje.

Zo hoeft de geleidelijk uitgedoofde kachel niet meer speciaal daarvoor aan.

Werk voor de winkel, werk in de winkel.

 Vandaag naar Uden gefietst na enige aarzeling.

Is spelen wel nog interessant als er weinig sfeer is? En ook hebben de mensen onder invloed van Corona niet veel los geld meer in de zak. Bovendien alle cafés dicht.

Maar toen bedacht ik dat juist in deze saaie tijd muziek wel eens extra gewaardeerd kon worden.

Wellicht is een beetje vrolijkheid juist zeer welkom nu.

Ik besloot om zelf koffie te zetten.

De hele pot ging in de fietstas mee.

In Uden aangekomen zo rond het middaguur en meteen begonnen.

Het eerste uur liep al aardig.

Daarna naar Albert Hein voor koek bij de koffie die daar in de buurt op een bankje genuttigd werd.

Het tweede kopje, meegenomen voor mensen om uit te nodigen, was uiteindelijk overbodig, maar het was toch wel gezellig, ook met een bekende die even kwam praten.

Na de pauze zat , aangemoedigd door de koffie, het vuur in mijn spel en de mensen reageerden vrij goed.

Wat ik deed noemde iemand "werk voor de winkel".

Toen ik rond vier uur ophield was het tijd om mijn vrienden te bezoeken die een winkeltje hebben in verf voor kunstschilderen.

Bij het inpakken van de alleszins bevredigende buit tikte Atto me op mijn bol. Hij had al muziek gehoord en een donkerblauw vermoeden dat dat van mij vandaan moest komen.

Er was koffie voor me in de winkel.

Daar aangekomen mocht ik toekijken hoe hij en Karin druk in de weer waren voor de klanten.

Hier heette het dus."werk in de winkel"

Atto en Karin aan het werk IN de winkel.

Ze hadden vandaag een goede dag gehad.

En ik ook, vooral in moreel opzicht, want ben er in geslaagd om daar in Uden een beetje leven in de brouwerij te brengen.

Rond zeven uur was ik thuis. Ik had honger, dus meteen de kachel aangemaakt, aardappelen en sperziebonen panklaar gemaakt en ondertussen bijna de blog geschreven.

Hierna mag ik het lekker opsmikkelen.

Eigen houtproductie.

 Spontaan is er een bosje voor mijn neus gegroeid.

Enkele jaren geleden had ik wat vers gezaagd wilgenhout ergens neergelegd.

Een groot deel daarvan bleek in het voorjaar rijp(dat wil zeggen droog) voor de kachel.

Maar een enkeling heeft wortel gevormd en naar boven toe is er een bosje ontstaan.

Zondag bij mooi weer kreeg ik al commentaar dat dit de zon weghield op mijn voorterrasje.

Reden dat ik straks wat ervan ga snoeien, zodat mijn houtstapel met het kachelhout voor volgend jaar verder kan groeien, zoals het nu al aan het doen is met het snoeihout dat André me gebracht heeft.

Zo krijg ik dan het idee een eigen bosje te hebben voor de houtproductie, hoewel ik natuurlijk van André en anderen ook genoeg zal krijgen.

Verder is het menu voor vandaag spinazie uit de diepvries van de winkel van Maasbommel.

Dat is weer eens wat anders dan pompoen uit eigen tuin.

Met André was vandaag ook zijn hondje Pietje weer te gast. Hij is blij met mijn slaapbank.