Als je voelt wat je zegt, zeg je wat je voelt.

 Vanmorgen heb ik me ertoe gezet om wat op te schrijven voor morgen als ik DROOMLAND ga spelen. Zoals ik gisteren schreef hou ik nooit zo van voorbereiden, maar af en toe moet het toch echt.

Meteen na opstaan, terwijl het theewater op de kachel stond warm te worden, ben ik ervoor gaan zitten.

Ik was zeer blij want het lukte om een tekst te schrijven die helemaal mijn gevoel raakte. Toen ik het overlas moest ik namelijk huilen en iets in mijn binnenste zei:"Het kon niet beter".

Ergens heb ik een spreuk die zegt:"Als je voelt wat je zegt, zeg je wat je voelt".

En dit klopt in deze situatie precies.

Dit gaf me het vertrouwen dat het morgen gaat lukken.

Ook nog even nagedacht over de te dragen kleren, maar dat is nu nog van ondergeschikt belang..

Waarschijnlijk draag ik toch een kleurrijke trui met een kruis erin.

Dat past bij mij: gelovig en vrolijk.

De zwarte broek van Jan en zijn schoenen houd ik wel aan.

Jo de vroegere veerman die nu dement is en die maandag naar een tehuis gaat stond op het programma om en passant nog een bezoek te brengen in zijn huis in Appeltern.

Het was balen toen ik de fiets pakte en merkte dat de wind vandaag tegen mijn verwachting in stevig uit het oosten waaide.

Verwachtend me door een zuidwesten wind naar Zutphen te laten drijven was dat even een zware tegenvaller.

Maar het bezoek aan huize Borneman monteerde me helemaal op.

Hier trof ik naast Jo ook zijn vrouw, zijn zoon en twee kleinkinderen.

Jo was in een heldere en vrolijke bui en de ouderwetse klik van gezelligheid was er, ondanks zijn dementie.

Het was zingen, schreeuwen en gek doen.

Voor iedereen weldadig. 

Een mooi afscheid van het nog thuis wonen.

Dat ging nu echt niet meer.

Omdat hij nauwelijks nog kon lopen was het voor zijn vrouw Annie niet meer te doen, ondanks de thuiszorg en de hulp van kleinkinderen en zoon.

Van Appeltern naar Zutphen bleek nog 70kilometer te zijn en om twaalf uur wegrijdend daar lukte het me om de wind trotserend om om zes uur bij Bert en Marjolein te zijn, op tijd voor het eten.

Zelfs nog in Dieren bij vrienden een uur geweest en bijgekletst.

Zij waren vroegere buren van de boot en kennen André en Yvonne ook goed.

Nu weer lekker slapen. Mijn gastgevers liggen al in bed, zelf mag ik lekker hier in de huiskamer op de grond pitten, wat ik het liefst doe.

En buiten glimlacht de maan naar Mars.