Vandaag was het dan zover, de begrafenis van Yvonne, waarvoor ik toch aardig zenuwachtig was.
Een hele gebeurtenis toch zo'n afscheid waarin je je bijdrage gaat leveren.
In Zutphen vanmorgen al vroeg vertrokken, zodat ik om elf uur al in Doetinchem was.
Het leek me een goed idee om in de gezellige binnenstad alvast de accordeon tevoorschijn te halen en wat in te spelen.
Ik vond eigenlijk dat de laatste dagen het lied veel te vaak in mijn hoofd zat en dan is het gevaar eerder groot dat je fouten gaat maken door te sterke gerichtheid.
Het ontspande me door hier lekker vrolijke liedjes te laten weerklinken.
Toch eventjes Droomland... En wat gebeurde tot mijn grote verrassing: kwam daar Kim, de schoondochter van Yvonne naar me toe.
Zij deed nog even boodschappen alvorens ze naar de plechtigheid ging.
Ik vertelde haar dat ik zenuwachtig was en hier maar eventjes Droomland ging oefenen onder ander .
Ze vond dat het heus wel goed zou komen straks
En ze had gelijk.
Het was een mooie dienst en de priester deed het ook geweldig. Hij bracht alles duidelijk, naar de mensen en naar God gericht.
Toen het op het einde van de dienst mijn beurt was ging de accordeon in de bank bij het oppakken al een beetje af.
Waarop hij erop inspeelde en zei dat hij al muziek hoorde en daarop mij aankondigde.
Na afloop was André de eerste die zijn waardering uitsprak en de vele andere positieve reacties gaven aan dat mijn missie geslaagd was.
Na de dienst met André in de auto van zijn dochter en schoonzoon naar het kerkhof dat tien kilometer verderop lag en daarna koffie drinken en broodjes eten in weer een andere locatie.
Toen regende het pijpenstelen, dus de mensen hadden wel met mij te doen omdat ik moest kamperen onderweg.
Maar het werd ongeveer droog en nu heb ik net een kampeerplek gevonden bij Huissen, niet ver van Arnhem.
Het eten staat op het gasje klaar te stomen en dat duurt erg lang, veel langer dan op een houtvuur.
Maar met die nattigheid vond ik dat geen idee.
Bovendien kwam bij het opzetten al een man langs gewandeld die me bang maakte.
Je mag hier niet kamperen. Hij hoopte maar dat ze me niet uit mijn bed zouden lichten.
Ach, het zal wel meevallen. Wel is het zo dat ik me met kamperen onzekerder voel hier in Nederland vergeleken met het buitenland.
Zo, ondertussen zal het eten eindelijk gaat zijn, de bloemkool ruik je in ieder geval al
Ook straks maar een kaars aansteken in de tent, zodat ik kan zien wat ik eet.
PS. Heb ook een fijn gevoel dat ik na de begrafenis weer een vrij vizier heb. Er ligt niks vast ,en dat vind ik heel prettig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten