Zal ik naar Oss gaan? Dat was mijn vraag vanmorgen tot iets over tien.
Toen in een snelle beweging was mijn boeltje gepakt, zelfs een lange broek aan gedaan en de pont op die ook net aan de goede kant lag.
De veerman kwam me hartelijk tegemoet en zei spontaan dat ik er goed aan deed om de mensen wat op te gaan vrolijken.
Daarvoor, nog op de boot werd ik ook al gestimuleerd door een luisteraar van de radio die de mensen aanraadde om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar iets positiefs te gaan doen.
Het kunnen soms kleine en ogenschijnlijk onbeduidende stappen zijn die een belangrijke wending kunnen geven aan een dag, en zelfs aan de rest van je leven.
Het kan een stap naar rechts zijn die er voor zorgt dat je juist die persoon of dat gegeven ontmoet welke voor de rest van je leven belangrijk voor je blijkt te zijn.
En dan heb ik het niet over specifiek dé levenspartner, het kan een belangrijke vriend zijn of een huis waar je de rest van je leven gaat wonen.
Het blijft zaak erop alert te zijn dat op elk moment van elke dag zo'n beslissingsmoment zich aan kan dienen.
Niet dat deze stap van mij om naar Oss te gaan ook zo essentieel was, maar je weet het niet, het kan toch zijn van wel.
Mijn doel om een gezellig marktoptreden te hebben werd niet bereikt. Dat was ook één van mijn twijfels over de zin van het reisje die ik tot tien uur had. De vorige keer stuitte ik namelijk op een draaiorgel. En dit keer, een half jaar later, was deze er ook weer.
Maar het positieve was de kennismaking met de orgeldraaier, een sympathieke man, die vroeg of ik er elke week stond.
Nee natuurlijk, een paar keer per jaar maar.
Waarop hij vertelde dat hij om de andere week kwam.
Blij dit te weten en dus is er volgende week eventueel een herkansing.
Bij het inpakken kwam een jongeman enthousiast op me af gelopen.
Of ik hem nog kende? Hij vertelde dat hij enkele jaren geleden namens tv Oss foto's bij me kwam maken met een interview. Ja, toen wist ik het weer.
En of hij me weer op de foto mocht zetten.
En zo kon ik de markt toch weer tevreden achter me laten om daarna bij de Action een coronascherm te kopen.
In een supermarkt kwamen de grote boodschappen aan de beurt.
En tenslotte ,voor de terugreis begon ,deed ik een poging Carla thuis te treffen, maar dat gebeurt niet vaak en nu ook niet.
Wel weer even deelgenoot geweest van haar weelderige tuin.
Waar ook één van mijn teksten iets mag vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten