Wespenstudie.

Vanmorgen zaten we tijdens het ontbijt het gedrag van de wespen te bestuderen, die in veelvoud rond de tafel vliegen.
Frans is er niet bang van en vandaag lukte het me ook om ze te bekijken met het oog van een bioloog en niet als te doden ongedierte.

Uitgesproken nu werd ik geprikt in een vinger.
Het gebeurde bij het oppakken van de koffiepot.
Er zat een wesp in het handvat.
Yvon was toen net gekomen en die was in de stemming die wij nu net niet hadden.
" Oh, die rotbeesten".
We zijn verderop gaan zitten, maar daar was juist één wesp die in het drinkglas van Yvon ging zitten.

Op een andere plek was er weer één wesp actief, die precies Yvon bleef plagen.
Met gevolg dat hij snel weg wilde. Wel jammer.
Andere buren hebben bijenkorven vlakbij de ingang gezet, dus gaat hij daar niet graag naar toe, en hier is dus een wespenkolonie.

Vandaag niet meer de markt van St Agrève gedaan en eigenlijk moest er speciaal naar Lamastre gegaan worden voor boodschappen.
Maar toevallig vond ik nog een brood voor morgenvroeg en vijf uien en een beetje macaroni met wat tomatenpuree bracht ons toch voldoende maaltijd.

Morgen wel weer Lamastre, dat is zeker, en misschien wel weer spelen daar, maar dat begint nu een beetje teveel te worden.

Heb zin in wat verdere markten vanaf donderdag als de toernee begint.
Gisteravond was er een foto van maan én Jupiter.

Als het straks donker is komen ze wederom aan het firmament, maar dan heeft de maan teveel afstand genomen om samen vereeuwigd te worden.

Met fam Auwens naar fam Bouix.

Zondag is de dag dat familie bij elkaar komt.
Frans en ik zijn met de Auwens naar de Bouix gegaan vanmiddag.

Voor het eerst dit jaar zag ik pas hun moestuin.
Hondje Biby was natuurlijk weer razend enthousiast met al dat knuffelvolk.

Daarvoor was Wineke nog even bij ons geweest.

.Verder verliep de dag rustig.

Mijn vrienden de herders , vorig jaar ontmoet iets onder de St Bernard zijn nu met hun schapen vlakbij de col.
Ze schreven over de eerste sneeuw daar al .

Prachtig masker.

Vandaag op het marktje van Lamastre zag ik het mooiste masker/ mondkapje tot nu toe.

We hadden Wineke ook weer getroffen en frietjes gegeten en koffie gedronken.
Verder is de dag  weer snel voorbij gegaan.

Zo meteen net als gisteren een partij schaken tussen Frans en mij.

Soms hoor je de sterren en zie je de krekels.
Als het firmament uitgestorven lijkt komt het leven tevoorschijn als stoom uit een fluitketel op het moment dat de tijd rijp is voor meer beweging.
Wat even doods lijkt blijkt dat vaak allerminst te zijn, zoals het verborgen vuur in smeulend houtskool.

Open blijven staan als een bloem die zijn water ooit zal ontvangen, dat is belangrijk.

De nieuwe versie van mijn gezicht.

Regendag.

Vandaag dan de beloofde regendag.
Het leven speelt zich dus binnen af, waar Frans zojuist een tweede schets van mijn gestalte heeft gemaakt.

Ook zijn we weer eens aan het schaken geslagen.

De maan zullen we vanavond niet te zien krijgen, maar gisteren werd me het volgende gewaar:

Toen de maan zag dat de zon aan de hemel stond keek ik in jouw ogen en zag een ster stralen.

Straks op aperitief bij Michel en familie.

Dan wordt er alcohol gedronken, maar daar word ik niet vrolijk van.
Ach, als het maar gezellig is.

Vluchten IN de werkelijkheid.

Iemand schreef een mail dat hij dronken was en vluchtte.
Vluchten kan op verschillende manieren, maar waarom zou je ook niet de werkelijkheid IN kunnen vluchten.
Hier mogen we wel weer over nadenken.
Er is zoveel meer mogelijk dan je beseft en vaak is de werkelijkheid precies andersom dan je denkt.

Vandaag was opnieuw Vernoux aan de beurt om bespeeld te worden, maar voorlopig was dit wel de laatste keer, want in september is het zomerseizoen voorbij en wordt de markt veel kleiner.

Plan is nu om aanstaande donderdag aan te fietsen richting het zuiden samen met Frans en dan wil ik vrijdag de markt doen van La Voulte en daarna een paar markten in de Provence, waar het in september nog wel druk genoeg is, en waarschijnlijk minder warm dan in de voorbije zomermaanden.

Frans wil dan ergens aan de Rhône een trein pakken richting Schaijk waar hij woont.

De ontwikkeling van Corona moet daartoe wel in de gaten gehouden worden.

En ondertussen is de maan alweer iets groter geworden.

Morgen vrije dag, alleen een afspraak om half zeven bij buurman Michel en zijn vrouw.

Mijmeringen.

De wereld slaat zijn ogen op en kijkt me aan.
Waar staat de maan?
Waar is Jupiter?
De zon is weg en staart naar andere breedten.

Ik zie de maan niet voor vol aan.

De golfslag van het leven gaat soms snel, 
en dan weer tergend langzaam.
Riet, waar ben jij?
Wat vind jij ervan?
Hoeveel levens heb ik nog te leven tot ik je weerzien?
Hoeveel wijsheid moet ik nog opdoen?
En hoeveel onwijsheid moet er van me afvallen?


Als je denkt dat je er bent, ben je er nog niet.
Wel een tijdelijke rustplaats kun je bereiken om te slapen in een bed dat je even in de eeuwigheid doet wanen.
Maar als je ontwaakt mag je weer even verder......even.....
..tot je niet meer kunt.
En dan mag je het mysterie in=))))).

Ons bezoek aan Wineke werd geholpen door haar auto die ons haalde en bracht .
We hoefden alleen op en neer naar Lamastre te fietsen.
Dat vond ik fijn, want deze week was ik elke dag van huis af.
Het feit dat dit bezoek vast lag drukte op mij.
Morgen naar de markt in Vernoux misschien.
Daar kan ik mee omgaan, want dit ligt niet vast.

Op Tracoulon, bij Bob en Ine.

Na de markt in Lamastre werd het vijf kilometer flink klimmen in de zon om naar de afspraak te komen om te komen eten bij Bob en Ine.

Dit grondstuk werd zo'n 25 jaar geleden gekocht door de moeder van Bob, alias Tante Hettie, zoals we haar noemden.
Zij richtte er een soort gezondheidscentrum op en liet er groepen komen .
Ze hield zelf lezingen over natuurgeneeskunde en dat soort zaken en was ook een beetje helderziende.
Wim was destijds haar gemaal .
Later heeft Bob het gedoetje overgenomen.

Op de markt ervoor hebben we ook Wineke getroffen en ook heb ik nog kans gezien om wat te spelen.

Morgen is er weer een heel programma: De klim naar Wineke toe om daar in levenden lijve te zien wat haar zoon Bruno gepresteerd heeft om in zijn eentje een chaletje neer te zetten.

Wij gaan dan ook helpen om wat uitstekende balken te beschermen tegen de regen die hier eind van de week verwacht wordt.

Ontmoetingen in St Agrève.

De twee laatste maandagmarkten in St Agrève leverden leuke ontmoetingen.
Aan deze verwachting werd vandaag ook weer voldaan.

Toen ik na het spelen de accordeon in de fietstas had opgeborgen dacht ik eens op het plein Wim op te gaan zoeken.
Enkele jaren geleden zijn we samen enkele malen naar de markt gereden, waar hij daar op het plein een plaatsje had.

Maar nu trof ik eerst Anna Clara, een Nederlandse vrouw die samen met haar man al jaren een brocantezaak heeft op vier kilometer van het centrum.

Fijn om haar weer terug te zien, en na haar zag ik Wim die bezig was zijn spulletjes in te pakken.
Zoals gewoonlijk weer heel enthousiast over wat hij met zijn iriscopie, naturopathe, edelstenen bij de mensen teweeg brengt .
Dankbaar dat hij die gave heeft .

Daarna op het terras nog even koffie gedronken.
De cafébaas die ik al 25 jaar ken en 9 jaren geleden ook in Lourdes toevallig ontmoette bood me de koffie aan en vroeg of ik als ik naar Lourdes ging voor hem een weesgegroetje wilde bidden.

Dat zal ik doen, ook al komt Lourdes er bij mij ook niet van dit jaar

Vanavond water we uitgenodigd bij Hennie en Jannie om te komen eten, als dank aan Frans die Jannie vandaag geportretteerd heeft.

De fietstochten van en naar St Agrève verliepen vandaag prima.
Onderweg nog even stilgestaan bij deze ezel.

Ben ik mezelf?

Vandaag heeft Frans me gevraagd voor hem te poseren.
Portret tekenen is iets wat Frans veel gedaan heeft.
Een hele tijd is het er niet meer van gekomen.
Hij heeft zin om het potlood daartoe weer eens op te pakken en dit was een gelegenheid om er weer in te komen.
Ziehier het resultaat en de vraag is:"Ben ik hier mezelf?

Vanmorgen met Yvon en Olivier naar een rommelmarkt gegaan hier twintig kilometer vandaan.
Niet echt een geweldig goede gelegenheid voor mij om te spelen omdat mijn buren altijd heel vroeg weer naar huis gaan, juist tegen de tijd dat het volk begint te komen en het voor mij gaat lopen.
Maar toch was het weer fijn om wat uitwisseling te hebben gehad en weer betoverde kinderen te hebben meegemaakt.

Morgen nog een keer de lange klimtocht naar St Agrève denk ik.
Weer een zware opdracht die ik mezelf stel.

Gebed.

Het klokje tikt door de vensterbank heen.
Even lijkt het verstikt en vastgebonden, maar gelukkig komt er lucht als vrolijke noten weerklinken in het paleis van de straat.
Een gebed als vraag
?

Een antwoord, wat vaag.

Vandaag deed het me weer goed om te spelen.
Het was het kleine zaterdagmarktje van Lamastre.



Een vriend sprak me aan en ik vertelde hem dat het spelen weer een goede therapie voor me was.
"Jij, en therapie", zei hij. "Jij hebt dat helemaal niet nodig".

Natuurlijk wel.
Vanuit een onzeker gevoel kan optreden mij vleugels geven, en dat komt dan ook aan bij het publiek.

                   g e b e d     e n      a  n t w o o r d


Niet wetende wat te doen
Hoe me te gedragen.
Lieve Heer, hoe moet het nu in een wirwar van vragen?

Het antwoord is dat het gaat.
Een kind dat lacht, dat speelt met mijn spel.
De mensen worden blij,
Ook ik hoor daar bij.

Frans en ik na de markt op visite bij Ben en Marij.
Hebben die elkaar ook weer eens leren kennen.
Eerder trof ik heb al bij het spelen op de markt.

Vanmiddag thuis is mijn eerste mouw afgekomen van de nieuwe trui.
Ook dit vooral een bezigheid die mijn geest goed doet.

Daarna samen weer lekker rode bieten gegeten.

Wespenjaar.

Dit jaar veel wespen hier in deze streek.
Zo af en toe heb je dat.
Alweer zeker tien jaar geleden dat het voor het laatst ook zo was. In ieder geval lang genoeg dat ik nu mijn wespenvalletje dat ik toen gebruikte kwijt was.

Maar mijn buren Hennie en Janny hadden er een voor me over.
Hij lag hier al een week ongebruikt omdat het nog steeds met de wespen wel mee viel, in vergelijking bijvoorbeeld met Vernoux waar ik vorige week al een originele manier zag om wespen af te schrikken.
Op een terrasje stonden op verschillende tafels schaaltjes met brandende koffiepoeder.

Maar sinds gisteren begint het hier ook te druk te worden en zo het gekregen valletje maar in gebruik genomen.
Wel wreed eigenlijk.
Af en toe er eentje doodmeppen is een kortere lijdensweg voor het insect.

Verder vandaag thuis gebleven . Frans ging, zoals elke dag, weer ruim een uur wandelen en ik ben, toen het wat minder warm werd weer wat gaan snoeien, onder andere met een tang die na drieëntwintig jaar nog steeds dienst doet, ooit gekregen van een dierbaar persoon.
De handvaten waren wel ooit versleten, maar had ik vervangen door pijpen, afkomstig van oude tuinstoelen.

Vernoux.

Vandaag dus naar Vernoux weer, nu samen met Frans.

Op de heenweg boos en verdrietig om iemand,  maar bij aankomst was dat toch weer gedeeltelijk gezakt.

Mijn accordeon viel om en toen bleek dat de onderste zeven tonen niet vol klonken.

Maar ondanks dat waren de mensen wel enthousiast naar mij.

Velen zullen het wel niet gemerkt hebben, maar het speelt niet fijn.

Gelukkig trof ik in de pauze Frans, die een schroevendraaier had en zelf bleek ik een tangetje meegenomen te hebben.

Omdat ik het euvel snapte was het probleem toen snel opgelost en kon ik me opmaken voor de tweede ronde.

De derde ronde was op een plek die ik deze zomer nog niet gehad had.

Lekker koel in het straatje naar de kerk.

Hier werd ik goed bezig gehouden door kinderen.

Na bezoek aan de supermarkt wat gegeten op een pleintje en toen via Bouix naar huis.

Ze verwachtten ons.

En zo is weer een dag voorbij die we net afsloten met een heerlijke maaltijd.

Bonen, aardappelen , boter en knoflook.

Een luguber verhaal.

Gisteravond was Wineke hier, zoals vermeld .
Maar zojuist kreeg ik van haar te horen wat ze bij thuiskomst meemaakte.

Vreemde, onverklaarbare geluiden hoorde ze in de in duisternis gehulde natuur om haar huis heen.

Heel indringend, van schreeuwende mensen, krijsende dieren .

Zo erg dat ze er niet van kon slapen.

Ze had al haar moed verzameld en was op het geluid af gegaan dat ergens vanuit een maisveld kwam.
Wel riskant, want er zijn rare en gevaarlijke lui overal te vinden.

De geluidsbron bleek een heel zwaar geluidsapparaat te zijn.
Waarschijnlijk om wilde zwijnen af te schrikken hadden ze een slachtpartij of zo laten horen.

Omdat het slapen nog niet lukte is ze om vijf uur 's-morgens er weer heen gegaan, heeft ze de accu eruit gehaald en er een briefje bij gelegd dat ze niet kon slapen.
Vandaag overdag is ze naar de boerin gestapt en die vond het achteraf geen goed idee.
Het zal niet meer gebeuren.

Maar erg dapper vind ik het van Wineke.


Voor mij begon de dag stormachtig.
Ik lag nog in bed toen hard op de deur werd gebonsd.

Het was Yvon, die naar Lamastre ging en vroeg of ik mee ging, wetende dat ik mijn lege gasfles wilde wisselen voor een volle.
Natuurlijk.....
Mijn broek aan, mijn gebitjes in, en zonder ontbijt met Yvon mee.
Het was maar een kleine stap van Dromenland naar Lamastre.

Na afloop van de boodschappen op een terrasje samen koffie gedronken met croissantje en bij thuiskomst mijn echte ontbijt.

Vanavond half zeven kwam het afgesproken bezoek Michel bij ons op de wijn, het bronwater, en de chips.

Nu, half tien, ligt Frans er al in en ik bijna.

Morgen gaat Frans mee naar Vernoux en half negen wil ik weg.

Toch naar de markt.

Vanmorgen voelde ik, ja toch naar de markt.
Frans wilde zo wie zo al gaan, want hij moest daar ook apps ontvangen en beantwoorden met WiFi.
Het leek me interessant om hem in contact te brengen met Wim, die daar een stand heeft.
En eventueel zou ik nog wel willen spelen, maar dat was niet mijn hoofddoel.
We gingen ook pas half elf.

Wim had vandaag hulp van Job, een oude bekende van hem, die nu in Amsterdam woont en drie weken hier op vakantie is.

Toen ze met elkaar spraken zag ik toevallig dat schuin tegenover de stand een plekje vrij was en floep, even later stond ik daar met mijn accordeon, op een deel van de markt waar mijn liederen nog nooit weerklonken.

Meteen kwam er een vrouw op me af en ik dacht, oh jee!
Ze sprak echter haar genoegen uit dat ik nu hier ging spelen.
Een betere stimulans kun je je niet voorstellen.
Zo werd het onverwacht een geslaagd optreden dat tot kwart voor één duurde, het tweede deel op een andere plek.

Ondertussen kwam Wineke ook opduiken en hadden zij en Frans ook weer eens de gelegenheid mekaar te ontmoeten.
Ze kennen mekaar al.

We dronken koffie en nu vanavond zitten ze hier te klessebessen na het eten van de ratatouille waar ik ze op getracteerd heb.
Ik trek me wat terug om de blog te schrijven.
Ondertussen is het donker geworden en in het zuiden staat heel helder Jupiter.
De krekels kwebbelen volop.
Volgens Frans krijg je als je hun geluid vertraagt het geluid van een dameskoor.

Op naar St Agrève weer.

Vandaag de klim naar St Agrève weer een keer gedaan.

Iets te weinig geslapen, omdat het gisteren laat was geworden.
De fietstocht verliep vrij soepeltjes, bij aankomst was ik weer bedeesd, onzeker, beetje moe.
Dat werd een beetje versterkt toen er meteen al drie agenten op de markt stonden.
Het was weer wennen om met het kapje op te spelen, maar toen de agenten weg waren liet ik het weer afzakken tot op of onder mijn neus.
In de pauze in een café las ik in de krant dat ook oudpresident Mitterrand zijn kapje alleen maar voor zijn mond had toen hij een rugbywedstrijd bijwoonde, maar dat hij daarvoor wel op zijn vingers getikt werd.

Op het terras van na de markt een leuke spontane ontmoeting met een Nederlands/Frans stel.
Ze boden me koffie aan, want op de markt sloegen ze me over, vertelden ze.
"Oh, zei ik, je betaalt me met liquide middelen"
Ik moest even uitleggen dat koffie ook liquide is, toen ze mijn grapje eerst niet snapten.

Op de terugweg in Lamastre met Frans afgesproken.
Zo kon ik hem kennis laten maken met mijn vrienden Ben en Marij, die iets richting Les Costilles wonen en bovendien hem de andere route van Lamastre naar huis laten zien.

En nu is het weer avond.
Half tien, Frans ligt er al in, ik bijna.
Morgen is thuismarkt in Lamastre.
Denk nu dat ik niet ga, maar morgen kan ik er anders over denken .

Hera overleden.

Hera overleden, lees ik nu
Ik ken haar niet goed maar toch wel.

De werelden kunnen dicht bij elkaar liggen terwijl ze ver weg lijken te zijn.

Een ziel kan ruimte geven, ook aan medezielen die nog op aarde zijn. Meer ruimte dan toen het lichaam er nog was.

"Kom in mijn armen" , zegt ze , en haar armen zijn nu veelomvattend.

Ik ken je niet goed, maar toch ken ik je wel.

Je gaat het mysterie binnen, dat de meesten onder ons nog niet kennen.



Terug van een bezoek met Frans aan mijn buren Henny en Janny.
Ik was klein beetje ongedurig, maar toch niet veel, omdat ik dit verslag nog wilde doen.

Het was namelijk een goed gesprek en dat mag niet geblokkeerd worden.

Vanmorgen gingen Frans en ik met mijn Franse buren Yvon en Olivier naar een jaarmarkt op de Franse hoogvlakte.

Ondanks de regenvoorspelling bleef het in ieder geval vanmorgen droog.
Terwijl de anderen rondkeken begon ik snel te spelen.
Er waren twee uitersten.
Één persoon vroeg gestoord of ik verderop wilde gaan staan, een ander vertelde me dat ik de mooiste attractie was van het hele gebeuren.

Daartussenin over het algemeen positieve reacties, zoals ik gewend ben.

Frans gearriveerd.

Eens zou hij komen ,wist ik, maar wanneer was me onbekend, omdat er al dagen geen bericht meer van hem kwam.

Vanmorgen na de markt in Lamastre zei ik nog tegen iemand dat ik van verrassingen hield, zowel van binnenuit als van buitenaf.
Hij lachte een beetje.

Goed en wel was ik, rond half twee, thuis en toen ging de telefoon. Frans zat in Lamastre áan de koffie.
Dat was dan de verrassing waar ik snel op moest reageren, want de voor hem bestemde caravan, daar had ik nog niks aan gedaan, en die heeft ook al twee jaar leegstand achter de rug.

In de hitte was dat niet een geambieerde klus, maar het viel allemaal mee en binnen een half uur ging ik gewapend met mijn smartphonecamera richting weg, met het plan om hem al aankomend te fotograferen.

Echter daar stond op de parkeerplaats een autobusje en vooraan op het pad Frans met zijn liggende fiets.

Het was hetzelfde plaatje als negen jaar geleden toen Frans voor het laatst hier was en ook afgeleverd werd door zo'n camper.

De hele reis, vertelde hij is hij geholpen door mensen die op het juiste moment er voor hem waren.

En dan begint nu voor mij hier weer een sociale periode.
Mogelijk is ook dat Hans, die met hem twee weken geleden uit Schaijk vertrokken is, ook nog komt, en heel misschien ook het andere stel waarmee ze het gezamenlijke plan hadden.

Vanmorgen ook nog gespeeld op het kleine marktje in Lamastre.
Vandaag voor het eerst is het in de hele Ardèche verplicht een mondkapje te dragen op markten.
Het was dus een beetje aftasten hoeveel er mee te sjoemelen valt, want het is veel te verstikkend om op zo'n manier rond te lopen en op te treden.
Het is voor het lichaam niet gezond om te weinig zuurstof tot je te nemen.
Het werd wisselen tussen op en af, tussen voor neus en mond, voor mond alleen of voor mijn baard.

Anderen hield ik ook in de gaten en die deden ook zo.
Een enkeling was zichzelf en had niks op.
Er was geen controle.
Wel mocht ik van een agent niet loodrecht voor de markt gaan staan.
Was teveel op de weg
Jammer, want daar was geen kapjesplicht.

Op de terugweg een spreuk over maskers bedacht om bij mijn koffer te zetten.
In het Nederlands is dat iets in de trant van:"Om je ware gezicht te laten zien heb je af en toe een masker nodig"

Omdat iedereen nu met maskers bezig is is het interessant om hier van alles mee te bedenken.
Van de nood een deugd maken.

Eindelijk wat gaan maaien.

Het werd tijd, vond ik, dat ik eindelijk eens wat anders deed dan puzzelen en breien.
Veel te warm voor al die lichamelijke activiteiten, vond ik tot nu toe.
Het blijft inderdaad maar heet weer elke dag al weken achter elkaar, maar vandaag bedacht ik dat op het eind van de middag daar waar veel te doen is, ook genoeg schaduw verschijnt.
Dus mijn ritme maar eens omgegooid.

Toen het zeven uur was het restant van het eten van gisteren maar opgewarmd en toen kwam er bericht van Wineke en Bruno dat zij nog kwamen koffie drinken.
Bruno gaat morgen voor een week op vakantie en daarna naar Nederland, waar zijn werk op hem wacht.
Dus fijn dat we elkaar nog even konden zien.
Behalve koffie gedronken hebben we ook nog van hun meegebracht vlees en salade gegeten en wat aardappelen erbij gekookt.

Bruno heeft  een topprestatie geleverd, want gisteren heeft ie het dak op zijn zelf in elkaar getimmerd chalet gekregen.

Dit indachtig was voor mij mede een aansporing om ook eens meer de handen uit de mouwen te steken.
Ik ga plaats maken voor ruimte.
Ziehier de hooiberg ontstaan uit mijn gemaaide gras.
De geiten ontbreken nog om het op te eten.

De regenboog.

Het regent nog een beetje na, maar aan de overkantse bergen staat de zon alweer te schijnen.
De regenboog sluit vrede tussen beide onmisbare elementen van het leven op aarde.

"Veel te weinig gevallen", zullen de mensen denken, en dat is ook zo.

Mijn bron bijvoorbeeld zal doorgaan met elke dag minder te geven.
Vandaag kwam uit mijn brononderzoek 3min28 sec om anderhalve liter water in een fles te doen.
Gisteren was dat nog 3min22 sec, eergisteren 3min 20 sec.
Een week of drie geleden bij het begin van de metingen was dat nog 2min 33 sec.

Voor de derde donderdag op rij was ik vanmorgen weer naar Vernoux getogen.
Het is als ik nog thuis ben altijd wel even denken van: "oh jee, moet ik nou weer die drukte in"?
Maar dan antwoord ik mezelf:"Je zult er geen spijt van hebben en bovendien, boodschappen moeten toch gedaan worden ."

De helft van de tocht zit erop, dan afdalen naar Vernoux.

Zo rond tien uur kwam ik dan zoals gewoonlijk toch weer een beetje zenuwachtig de mensenmassa binnen.
En dan is de eerste vraag:"Waar ga ik staan, waar ga ik beginnen te staan"?

Graag zou ik in herhaling vallen van vorige week toen ik twee prima plekken had, gevolgd door een iets mindere.
Maar nee, het mocht niet van mezelf
Het begin was in een straat waar ik nooit veel verdien, maar waar ik wel alle rust heb om een ritme op te bouwen.
De marktmensen Daar zijn me allemaal gunstig gezind.

Na drie kwartier kon ik me opmaken voor koffie en voelde ik dat ik helemaal over mijn schroom heen was.
Daarna op weer een andere plek, waar ik de afgelopen weken nog nooit stond liep het fantastisch.
Toen het twaalf uur was en bijna de markt voorbij kwam ik alsnog op de plek waar het vorige week zo goed ging. In het nauwe straatje tussen twee marktgedeeltes in, waar ik me helemaal alleen waande en vrij spel had, geen rekening hoevende te houden met marktlieden.

Echter, na een paar liedjes gingen plots de ramen open van het onbewoond geachte huis waar ik voor stond.
Enkele kinderen waren geïnteresseerd en ik zag tot mijn opluchting dat de mensen aan tafel niet verveeld leken van de herrie die daar ongevraagd gemaakt werd.
Dus ging ik door, vooral met kinderliedjes in het begin.
Al spoedig kwamen de meeste mensen het huis uit  en kwamen met hun kinderen tegenover me staan.
Het werd een waar feestje.
Andere kinderen kwamen erbij, andere vaders en moeders.

Het was zoeken naar een juist moment om met goed fatsoen op te kunnen houden.

Een marktman die ik al jaren ken bood me bij het weggaan nog een kopje koffie aan en na boodschappen gedaan te hebben en wat te hebben gegeten ( niet te lang want er waren teveel wespen) mocht ik de terugweg weer aanvaarden.

Één van de redenen dat Vernoux weer áan de beurt kwam was trouwens dat vorige week een vrouw mij beloofd had dat ze me wol zou brengen.
Niet gezien.
Dit keer heeft een vrouw me een Mexicaanse hoed beloofd die ze volgende week meebrengt.
Dus weer een reden om nog maar een keer te gaan.

Water voor de afwas voor tweederde verkookt.

Vanmiddag snapte ik lange tijd niet hoe het zat met de (eerste) rekening van Youfone, die ik binnenkreeg.

Na ik eindelijk na twee uur dacht te begrijpen hoe het in elkaar zit merkte ik dat al die tijd een volle pan met water voor de afwas op groot vuur had gestaan.
Er bleek nog maar één derde van het water over en hoeveel er nu nog over is van het gas in de gasfles????

Even slikken en maar zo snel mogelijk naar Lamastre om mijn andere, reeds lege, fles te vervangen door een volle.

Vanmorgen kwam Michel Bourlier, mijn Franse buurman voor deze maand augustus, om samen zoals afgesproken bij de Alphense buren Henny en Janny koffie te komen drinken en uit te wisselen .

Onder andere gehad over het onkruid ambroisie dat hier in de Ardèche elk jaar verder oprukt.
Michel kende het probleem niet, maar bekend is dat wanneer het bloeit het erg schadelijk is voor longen.
Vanaf nu en dan enkele maanden lang dus.


Ik heb hem een krant van enkele dagen geleden meegegeven waarin weer gewaarschuwd wordt, dat als we het zo door laten woekeren het straks niet meer te stoppen is.

Waarom hier weinig aktie tegen terwijl iedereen met corona bezig is.

Bijschrift toevoegen

PS, de foto hier is van de lekkere maaltijd die ik zojuist tot me heb genomen.
Dat bijschrift toevoegen is een kuur van de blog.
Die zin moet je maar wegdenken.
Een beetje digibeet  zal ik wel blijv

Warm in Lamastre.

Ik had het toch wel warm in Lamastre vanmorgen, ondanks dat ik met die grote Mexicaanse hoed acteerde.

Er waren meer muzikanten vandaag, onder andere een fluitiste die met mij een praatje kwam maken.

Onder andere kwam een oude uitspraak van mij weer voor den dag.

"Je kost verdienen" betekent in het Frans :"Gagner sa vie"

En "Perdre sa vie" is zoiets als "Je leven verliezen".

Gagner staat tegenover perdre, zoals winnen tegenover verliezen.

De boodschap dus: Niet te veel bezig zijn met geld verdienen, je kunt daardoor andere dingen verliezen.

 

Op terugweg even langs geweest bij Ben en Marij, een bevriend Nederlands stel.

Nu half negen in de avond is het wel weer een beetje bewolkt, maar niet zoals gisteravond, toen er wat regen viel dat de vegetatie hier goed deed.

Mieren, wespen en muizen.

Een muisje laat zijn kopje boven het terras uit komen en heeft interesse in een geranium, wespen hebben mij de hele middag belaagd en grote mieren, die er altijd zijn waren er vandaag wel heel veel die in en uit gingen onder de deur door.

Ik had al gif gestrooid toen een vriendin schreef dat koperen munten ook een afdoend middel is.

Helaas ruikt het nu binnen al naar die poeder, maar buiten voor de deur liggen een aantal centstukken.

Ondertussen , bij schrijven dezes, blijven de wespen me maar belagen, ondanks dat er tijdens het aardappelen schillen al verscheidene gesneuveld zijn.

Zoals gisteren ging de zon op het einde van de middag weer schuil achter wolken.
Aan de andere kant van Lamastre heeft het daar volgens Wineke al uit geregend.
Hier nog niet, maar ik verwacht het wel.

Vanmorgen bezoek van mijn buurman Yvon.
Vaak heb ik  vroeger bij hem op de tractor gezeten en nu liet ik hem een filmpje zien van een accordeonist die speelde op de maat van een lopende tractor.

Het zou leuk zijn als ik die act ook eens ga proberen.
Yvon is er wel in voor.

Vandaag thuis, maar morgen de markt van Lamastre, en daar wordt het waarschijnlijk wel lachen geblazen met deze outfit.

Een grote wolk bracht soelaas.

Vanmiddag waren mijn Alphense vrienden die hier buren zijn bij mij op de koffie.

Ze werden ook begroet door een aanhankelijke vlinder.

Een prettige bijkomstigheid was dat rond half vier een grote wolk zich onverwachts aandiende.

Daardoor is het een aangename middag geworden, waardoor ik niet meer hoefde te kijken waar de schaduw van de bomen het grootst is, om mijn stoel neer te zetten
Vanmorgen was dat wel anders.

Vandaag dus rustdag en ik denk morgen ook maar, voor zover ik dat nu kan bekijken.

Mijn fietsende vrienden Frans en Hans, die oorspronkelijk met twee anderen naar mij toe aan het fietsen waren en woensdag besloten vanwege de hitte weer rechtsomkeer te maken, zijn nu toch weer deze kant op.
Ik zie ze nog wel arriveren, maar wel met stukken trein .

Strompelend de eindstreep over.

Wat zag ik er tegenop toen ik in Lamastre het laatste stuk naar boven, naar huis moest aanvangen.
Daarvoor was de afdaling vanaf St Agrève geen probleem en ook het op en neerstuk van Le Chambon sur Lignon tot St Agrève ging goed.

De Mont Mézenc, gezien vanaf St Agrève, met 1730 meter het hoogste punt van de Ardèche.

Hier was de markt vandaag op een groot plein zonder schaduw.
Hier spelen in de volle zon viel toch wel tegen.
Dit deed ik vaker daar, maar misschien was het daar nog nooit zo warm als dit keer.

Het liep daardoor ook niet zo lekker.
Echter toen het twaalf uur was ben ik iets buiten de markt op een passage ernaartoe gaan staan.
Even in de schaduw.
Dit maakte de dag wat spelen en opbrengst betreft wel goed.
Het is de kunst om het nooit op te geven en telkens weer creatief te zijn, en dat is me vandaag weer gelukt.
De grote hitte maakte aan mijn laatste twijfel een eind of ik nu hier voor morgen nog een rommelmarkt zou uitzoeken en er met maandag erbij een driedaagse van maken, of maar gewoon naar huis, naar mijn noodlijdende planten en bomen .

De laatste loodjes van Lamastre naar hier waren toch nog erg zwaar .
Zo erg zelfs dat ik een paar kilometer voor huis nog niet wist of ik er ooit zou komen.
Een kwartier in de schaduw nog zitten bij te komen en toen is het toch gelukt
Strompelend haalde ik de eindstreep.

Een geluksgevoel overvalt me.

Zo, ter plekke waar ik vandaag wou komen.

Om morgen de markt van Chambon sur Lignon te halen  ben ik tot 2km voor St Agrève gereden tot deze plek die ik al bij voorgaande gelegenheden gebruikt heb.

Zo donker als het hier lijkt was het nog niet. Nu wel.

En toen ik op het bekende plekje de tent weer opzette, overviel mij een geluksgevoel. Ja, dit is mijn leven, dat kamperen, daarin voel ik me thuis.
Het was weer een tijd geleden de vorige keer.

Het is voor vandaag het einde van weer een flinke klim in de avondwarmte na een warme dag thuis, waar de bladverliezende bomen steeds minder beschutting geven.

Een parasol, die een vriendin jaren geleden daar had gelaten gaat geleidelijk de bomen assisteren.

Na een nachtje slapen dus toch gekozen voor dit project.
Het is mogelijk dat er zondag in de buurt een rommelmarkt is waar ik kan spelen, gevolgd door maandag weer de markt van St Agrève en daarna weer het plateau afdalen naar huis.
Maar ik ben oplaadmateriaal vergeten en dan moet ik wel heel erg zuinig gaan doen met deze smartphone.

Dus misschien ook morgen na de markt weer terug naar huis.

Mijn breiwerk ben ik in ieder geval niet vergeten, dus wat dat betreft kon ik zondag de dag rond de tent in een bos ook wel door.
We zullen zien .
Nu zometeen lekker slapen in een stil bos.

Op weg naar boven, nog 3km tot kampeerplek.

Markt vier: Vernoux.

Plan uitgevoerd en iets voor negen weggereden naar Vernoux.

Op drie plekken gestaan. De eerste twee in de schaduw, de derde in de zon, omdat ik het voor mezelf niet te gemakkelijk wilde hebben en wat dichter bij de kraampjes wilde staan.

Het tweede schaduwplekje was geweldig. Ik had het helemaal voor het zeggen in een smal straatje, waar verder geen kraampjes waren en zo te zien ook niet teveel bewoning.
Ook had ik toen net de koffie op en daardoor helemaal los, als een vis in het water met heel veel eigen verzinsels.
Alsof ik dan via de muziek  verhalen vertel aan de mensen.

Later in de zon ging het even wat minder en was ook wat inspiratie kwijt.

Een vrouwtje kwam hartelijk naar me toe in blijdschap dat ze me weer zag. Het was zo lang geleden en ze dacht dat ik misschien ziek was.
De vorige ontmoeting, jaren geleden dus, had ze mij beloofd wol voor me mee te brengen, maar dat was dus niet meer gebeurd, maar nu heb ik beloofd volgende week weer te komen en dan komt ze met de wol.
Eerlijk gezegd herinner ik mij van de vorige ontmoeting nagenoeg niets. Heeeeeeel vaag kan ik me er iets bij voorstellen.

Op de terugweg even stilgestaan bij de strooien creaties die "Het feest van de landbouw" op 22augustus aankondigen.

Ook staat er een uitnodiging voor een pottenbakkers markt aanstaande zondag.
Het is een idee voor mij om daar te gaan spelen.

Maar een ander plan is om morgen eind van de middag met kampeerspullen alvast het Massif Central te beklimmen om zaterdag de markt van Chambon sur Lignon te halen.
Dit ligt 15 verder dan St Agrève.
Eventueel blijf ik dan op het Massief, vind er voor zondag een rommelmarkt en dan zaterdag de markt van St Agrève weer.

Zeker is het echter niet. Drie dagen weg van huis vind ik nu nog lang.
Bovendien hebben buren me uitgenodigd zaterdag 12 uur bij hen te komen lunchen .

Zometeen ga ik daar in ieder geval vast een nachtje over slapen

Bericht van de vier fietsers die op weg waren naar mij: Ze komen niet.
Vanwege hitte hebben twee ervan het vandaag opgegeven, de andere twee zijn gisteren al hun eigen weg gegaan.

Een kind vloog me in de armen.

Le Cheylard markt vandaag, de derde op rij dus deze week.

Een vriendin schreef dat ik fanatiek was.
Tja, hoe zou je dat noemen?
"Het komt zo uit eigenlijk", dat is meer het motief, als je dat al motief kunt noemen.
"Het voelt goed", dat komt al meer bij mijn beweegredenen.
Zin om onder de mensen te zijn en een beetje iets te bieden.
Het geld dat in de koffer komt is eigenlijk meer meegenomen.
De fietstocht op en neer ernaartoe lijkt iets moeilijker te gaan dan ik gewend ben al die jaren, maar het spelen vlotter.

Opvallend was het kind van naar schatting 3 dat ik per vergissing in mijn armen nam omdat ik dacht dat de vader Piloup was met wie ik afgesproken had.
Het kind liet het zich helemaal welgevallen in een vertrouwdheid alsof ik de vader of de opa was totdat na een paar minuten de echte vader haar weer overnam en ik terug kon naar het terras waar ik de pauzekoffie aan het drinken was.

Een half uur voor die pauze was de wederontmoeting met de echte Piloup ,een man die ik ruim twintig jaar geleden in deze omgeving leerde kennen.
Het contact een beetje kwijt geraakt maar vandaag, net als vier jaar geleden kwamen we elkaar weer tegen mét het voornemen om samen koffie te drinken als hij de markt over was geweest.
Maar we zagen elkaar niet meer.
Het belangrijkst is echter dat we van elkaar weten dat we nog bestaan. Hij zag er goed uit, deze man die zich zo genoemd heeft, P i l o u p , omdat  l o u p  in het Frans wolf betekent.
Hij is echt een natuurmens met wolveneigenschappen naar zijn zeggen.

Heb wat foto's genomen van het parkoers.

St Basile, de gemeente waar ik bij hoor.

Op de terugweg nam ik gedeeltelijk een tot fietspad omgedoopte oude spoorlijn.
Het blijft altijd geweldig om door deze prachtige natuur te mogen fietsen van en naar mijn werk .

Bij thuiskomst was ik moe.
Heb een reuze afwas gedaan en straks vroeg naar bed,want morgen nog maar even verder met de serie, in Vernoux, is de bedoeling .
Dan is het één uur heen en één uur terug.
Vandaag was het 1 3/4 uur heen en 2 1/4 uur terug.