De regenboog sluit vrede tussen beide onmisbare elementen van het leven op aarde.
"Veel te weinig gevallen", zullen de mensen denken, en dat is ook zo.
Mijn bron bijvoorbeeld zal doorgaan met elke dag minder te geven.
Vandaag kwam uit mijn brononderzoek 3min28 sec om anderhalve liter water in een fles te doen.
Gisteren was dat nog 3min22 sec, eergisteren 3min 20 sec.
Een week of drie geleden bij het begin van de metingen was dat nog 2min 33 sec.
Voor de derde donderdag op rij was ik vanmorgen weer naar Vernoux getogen.
Het is als ik nog thuis ben altijd wel even denken van: "oh jee, moet ik nou weer die drukte in"?
Maar dan antwoord ik mezelf:"Je zult er geen spijt van hebben en bovendien, boodschappen moeten toch gedaan worden ."
 |
| De helft van de tocht zit erop, dan afdalen naar Vernoux. |
Zo rond tien uur kwam ik dan zoals gewoonlijk toch weer een beetje zenuwachtig de mensenmassa binnen.
En dan is de eerste vraag:"Waar ga ik staan, waar ga ik beginnen te staan"?
Graag zou ik in herhaling vallen van vorige week toen ik twee prima plekken had, gevolgd door een iets mindere.
Maar nee, het mocht niet van mezelf
Het begin was in een straat waar ik nooit veel verdien, maar waar ik wel alle rust heb om een ritme op te bouwen.
De marktmensen Daar zijn me allemaal gunstig gezind.
Na drie kwartier kon ik me opmaken voor koffie en voelde ik dat ik helemaal over mijn schroom heen was.
Daarna op weer een andere plek, waar ik de afgelopen weken nog nooit stond liep het fantastisch.
Toen het twaalf uur was en bijna de markt voorbij kwam ik alsnog op de plek waar het vorige week zo goed ging. In het nauwe straatje tussen twee marktgedeeltes in, waar ik me helemaal alleen waande en vrij spel had, geen rekening hoevende te houden met marktlieden.
Echter, na een paar liedjes gingen plots de ramen open van het onbewoond geachte huis waar ik voor stond.
Enkele kinderen waren geïnteresseerd en ik zag tot mijn opluchting dat de mensen aan tafel niet verveeld leken van de herrie die daar ongevraagd gemaakt werd.
Dus ging ik door, vooral met kinderliedjes in het begin.
Al spoedig kwamen de meeste mensen het huis uit en kwamen met hun kinderen tegenover me staan.
Het werd een waar feestje.
Andere kinderen kwamen erbij, andere vaders en moeders.
Het was zoeken naar een juist moment om met goed fatsoen op te kunnen houden.
Een marktman die ik al jaren ken bood me bij het weggaan nog een kopje koffie aan en na boodschappen gedaan te hebben en wat te hebben gegeten ( niet te lang want er waren teveel wespen) mocht ik de terugweg weer aanvaarden.
Één van de redenen dat Vernoux weer áan de beurt kwam was trouwens dat vorige week een vrouw mij beloofd had dat ze me wol zou brengen.
Niet gezien.
Dit keer heeft een vrouw me een Mexicaanse hoed beloofd die ze volgende week meebrengt.
Dus weer een reden om nog maar een keer te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten