Fietsen door een kaal landschap, afgewisseld met een druk stadje. Accordeon gespeeld.

 Goedenavond, de Heilige Jacobus groet u. 

Vandaag weer verschillende keren het wandelpad van de Camino de Santiago gekruist.

Maar veel voetvolk heb ik niet ontmoet. Op een van die kruisingen kwam ik wel deze fiere wandelaar tegen:

Hij vertelde dat hij het in etappes doet. Dit jaar gaat het tot Burgos, volgend jaar weer verder. Hij is Spanjaard.

Op de fiets trof ik een Italiaan uit Modena. Zijn bedoeling is om net als ik na Santiago de Compostella af te zakken naar de Costa del Sol.

Als ik af en toe stukjes deed van de wandelroute waren er steeds schilderachtige aanbiedingen voor de pelgrims.

Het was op het eind van de dag even spannend. Een schier eindeloze klim in een kaal landschap met veel tegenwind en ook veel vrachtwagens. Dat was sowieso uitkijken geblazen, het stuur goed vasthouden om niet in de berm die twee meter lager was terecht te komen of tegen een vrachtauto.

Omdat het toch veel lopen was had ik evengoed op het Santiagopad ernaast mijn weg kunnen vinden, maar om er op te fietsen vind ik niet goed. Het is een keienweg. Op het laatst heb ik het wel even geprobeerd, maar nee, dit is vragen om lekke banden en gebroken spaken.

Het was ook spannend omdat de avond naderde en er op zo'n kale vlakte niet te kamperen valt.

Maar toen kwam er een dorp en achter dat dorp loopt een beekje dat omgeven was met bomen en waar een mooie grasvlakte als een oase in de woestijn uitnodigend was om er veilig mijn tent te plaatsen.

Het dorpje heeft kunstzinnige inwoners en/of bewonderaars.

Vast en zeker zijn hier ook hostals. Het is altijd al een plan van mij om eens een keer een accommodatie te nemen als de weersomstandigheden extreem zijn. Dus even dacht ik, misschien moet ik het nu eens doen. Ik ben altijd hardnekkig in mijn gewoontes. Dus vanavond en vannacht zit ik weer gebeiteld in mijn eigen hotel en het restaurant bood me zojuist spinazie op een houtvuur.

Een twintig kilometer geleden was de passage van het stadje Santo Domingo de la Calzada, een bekende plaats op de Santiagoroute.

Om daar te komen had ik al een flinke afstand afgelegd vandaag, omdat het lange tijd bergafwaarts ging. Maar toen was het een eindeloze klim, zodat ik lang op de koffie heb moeten wachten. 

Koffie op dit terras, terwijl vanaf het wagentje iemand de planten water aan het geven is.

Na de koffie ben ik even in de semivoetgangerszone gaan kijken. Het artiestenbloed borrelde meteen weer op. Even accordeon spelen? Ik was er wel niet op ingesteld want mijn short was heel vies. 

Zo gedacht zo gedaan en het ging best goed ondanks de mindere performance. Lekker uitbundig spelen trekt ook aandacht en dat deed ik.

Vanmorgen toen ik weer met die hele zware fiets aan het slepen was kwam de gedachte om een volgende reis dat instrument een keer niet mee te nemen.

Dat zou veel volume en gewicht schelen. Maar vandaag heeft deze onderneming zijn nut toch weer bewezen.

In dit winkelstraatje nam ik de accordeon weer eens ter hand.

Inmiddels half acht en alweer een uur donker. Tijd om mijn toetje te eten. Benieuwd wat het morgen weer wordt. De bedoeling is nog steeds om een zekere Klaas te treffen onderweg. Hij is half juni te voet uit Amsterdam vertrokken en denkt veertien of vijftien november zijn doel te bereiken. Ik lig op koers om daar dan ook te zijn maar moet daartoe wel door blijven fietsen.

Nog 538 kilometer, in 14dagen af te leggen.

H a s t a   M a ñ a n a .

Nu op de hoofdroute naar Santiago de Compostella terecht gekomen. Tent opgezet net op tijd voor de regen.

 Ola, Buenas Tardes.

Ofwel goedenavond.

Het is half zeven en voor de verandering valt nu de duisternis in en niet meer om half acht.

Het werd een gezellige dag toen ik uiteindelijk vanuit  de stille grijsheid de bewogen menselijkheid in kwam gereden. Iets voor Logroño kwam mijn route namelijk op de hoofdroute naar Santiago de Compostella uit.

Logroño zelf was al zeer levendig. Overal zag je aanduidingen van het pelgrimspad. Ik had geen gps of een landkaart nodig om mijn weg te vinden.

Ook werd mij verschillende keren door de bewoners spontaan de weg gewezen als ik even stond te aarzelen. In hun ogen was ik dus duidelijk ook op weg naar die stad in het uiterste noordwesten van Spanje.

De vele hostals die in het centrum waren logen er niet om.

De kerkklokken van de kathedraal luidden veelvuldig. Toen ik binnen een kijkje ging nemen was daar net een Heilige Mis aan de gang. Ik ben even bijgeschoven in de kerkbanken. Het Evangelie was aan de orde en de preek heb ik ook nog beluisterd waar ik ongeveer niks van opving.

Tijdens de dienst kwamen verschillende mensen naar binnen om de architectuur te bewonderen en/of te bidden. Een kerkgangster vlakbij me stond herhaaldelijk op om toeristen er op te wijzen dat het tijdens de dienst niet het juiste moment was om de toerist uit te hangen. De meesten gingen daarop gedwee weer weg.

Enkele anderen waarvan je voelde dat ze met eerbiedige intenties kwamen liet ze ongemoeid. Daar hoorde ik dus blijkbaar ook bij. Wel ben ik na de preek de deur weer uitgelopen om met mijn fietsezel aan de hand het pelgrimspad verder te vervolgen.

Eenmaal de stad uit wilde ik gewoon de rechte weg volgen richting Burgos, de volgende grotere plaats op de route. Ik liet de pelgrimsroute maar even links liggen.Dat gaf problemen, want ik stond plots aan het begin van een autoweg. Het juiste pad heb ik daarna gelukkig terug kunnen vinden.

Fietsers links, wandelaars rechts.

Deze fietsers komen van Santiago af.

Ola, Buenos Dias.

Goede pelgrimstocht ( vrij vertaald)

De pijl staat de verkeerde kant op.

Zwoegend naar boven lopend zie je aan de einder een kruis.

Wandelaars hebben hier kruisjes achtergelaten.

Na een hele poos dit keienpad bereden en gelopen te hebben mocht ik gelukkig weer verder over een verharde weg. Het is de oude rijksweg die nu door auto's bijna niet meer gebruikt wordt sinds parallel eraan onbetaalde autowegen zijn aangelegd. Dat heb je heel vaak in Spanje en dat is voor fietsers ideaal.

Hier begint de bijna autovrije rijksweg naar Burgos.

Op bovenstaande foto zie je de grijsheid van de lucht zoals die ongeveer de hele dag geweest is. Maar even later trok de lucht echt dicht.

Tegen half zes had ik net op tijd een plek voor de tent gevonden die tijdens de eerste druppels snel opgezet kon worden.

Daarna was het in de tent aardappelen schillen en snijbonen klaarmaken, waarna het even droog werd en ik snel nog een vuur aan kon leggen.

Het eten vond daarna weer binnenstents plaats. Maar nu, half acht, is het inmiddels ook alweer droog.

We zullen zien wat het weer morgen geeft, de vooruitzichten geven maandag als regenrijkste dag aan.

Tot slot nog een foto van holen die ik passeerde vlak voor Logroño.

B u e n a s  N o c h e s     

Welterusten.

De liefde sterft nooit.

(Schuttingtaal in Logroño)

Zon vandaag, dus laden geblazen.

 Vanmorgen zag ik al heel snel een grote ruïne liggen, badend in een aarzelend zonnetje. De moeite waard om even te gaan kijken en ondertussen het weer een beetje af te wachten.

In ieder geval meteen bij aankomst vast mijn laadstation uitgestald.

Het leek dezelfde kant op te gaan als gisteren, want de zonnestralen werden eerder minder dan meer. Toen ik een uur later op het punt stond maar weer te vertrekken bedacht de zon zich blijkbaar. Toen alle spullen van de fiets gehaald en het meeste in het gebouw gezet, terwijl het zonnepaneel bleef staan. Boodschappen doen was nu aan de orde. Een klein risico wel om alles onbeheerd achter te laten, maar de kans leek me heel klein dat hier mensen zouden komen die dan ook nog de intentie zouden hebben om iets mee te nemen. Een dorp met supermarkten bleek  slechts vier kilometer afdalend van deze plek af te liggen.

Een winkeljuf kwam me vertellen dat de fiets niet tegen het gebouw geplaatst mocht worden, maar hier moest staan.

Het dorp bleek bruisend van gezelligheid te zijn en het was een dubbel genot om hier koffie te drinken.

Op de status van Whatsapp hoor en zie je er meer van.

Grappig is het om te zien hoe hier de geoogste pepers gedroogd worden.

Thuisgekomen na de klim van vier kilometer trof ik naar verwachting alles aan wat ik aan bezittingen op reis heb.

Het was en is de hele dag erg winderig. Rondom het huis was er geen plek waar het niet waaide, maar vlakbij staat wel een bosje, waar ik het hele zaakje naartoe getransporteerd heb.

En ondertussen is het bijna afgelopen met de zon en dientengevolge het daglicht. Het voelt dan even wat mistroostig hier in mijn eentje tussen de bomen te zitten.

Vandaag is de blog voor de verandering eens geschreven voor het bereiden van de maaltijd.

Het is nu zeven uur.

Op dit moment ontstaat er trouwens een probleem.

De internetverbinding is uitgevallen. Sinds ik in Spanje ben is de 4g er nooit als ik de smartphone opstart. Een foefje heb ik ontdekt: iemand bellen en dan is de verbinding er. Maar nu verdween de verbinding uit zichzelf. Na even gebeld te hebben met Piet is alles weer in orde en kan ik het geschrevene posten.

H a s t a   L u e g o

                     T o t   l a t e r .

Geen zon, (nog) geen regen. Waterige melk als basis om groente te koken.

 Heerlijk was het eten zojuist. Niet zoals gisteren was seven up de vervanger van het water bij het koken, nu was het water met een zweempje melk, waarin de prei en de aardappelen gaar werden gekookt. Dat kwam omdat ik water getankt had in een lege melkfles. Daartoe had ik een kraan gevonden op een kerkhof.

De melkfles gevuld met water.

Maar of het daardoor nu kwam dat het eten me zo goed smaakte, dat hoeft natuurlijk niet. De ene keer heb je een beter smaakgevoel dan de andere.

Vanmorgen was de ochtendthee ook speciaal lekker: gekookte seven up met een theezakje erin. Is misschien wel een ontdekking om patent op aan te vragen.

Ik was blij dat ik weg kon fietsen vanmorgen. De wind had die nacht toch aardig aan de tent getrokken, zonder overigens dat mijn huis gevaar liep in de lucht te vliegen. Maar het voelt een beetje onprettig. Vanavond heb ik ervoor kunnen zorgen om windvrij te staan in een van de vele bosjes hier in de buurt.

Hieronder zie je waar hij precies staat opgesteld, naast de blauwe fiets.

Santiago de Compostella is het rode teken. 

Evenals gisteren en de meeste vorige dagen was er nauwelijks zon. Vanmiddag tijdens de lunchpauze bij een vervallen huis had ik even mijn apparatuur uitgestald.

Echter, na tien minuten waren de opkomende zonnestralen alweer verdwenen, zodat na het eten de reis weer werd vervolgd.

Geen zon, maar ook geen regen en zachte temperaturen. De voorspellingen in de krant duiden erop dat het morgen de laatste droge dag is. Hoe meer naar het westen, hoe meer nattigheid in het vooruitzicht. Dus ik twijfel wel of ik dat ga doen, helemaal naar Santiago de Compostella, waar in dit weekend tot tweehonderd millimeter regen verwacht wordt, twee keer zoveel als in een hele maand gemiddeld in die omgeving.

Maar ik vind het toch ook wel leuk om die pelgrim te ontmoeten en met hem ook anderen.

Kortom, ik laat het zoals gewoonlijk een beetje open.

In een dorpje waar ik doorkwam en tevens koffie dronk stond dit opschrift op een verder saaie muur.

Vrijheid van meningsuiting.

Iets na die auto was mijn café.

En op het eind van het dorp is een reling geplaatst opdat je niet naar beneden kunt duvelen, de afgrond in.

Op de status van Whatsapp loop ik het straatje uit richting dorpseinde.

Bijna half acht. De duisternis begint te vallen. Later dan in Nederland. Dat komt vooral omdat ik hier veel westelijker zit. Het ochtendgloren begint hier echter ook later. Maar dichter bij de evenaar betekent ook dat er in totaal meer licht in de dagen zit hier.

Een fijne avond gewenst.

   B u e n a s    T a r d e s .

Kamperen mocht niet bij riant gelegen boerderij. Eten klaargemaakt met seven up in plaats van water.

 Buenas Tardes, goedenavond.

Rond vier uur zag ik in de hoogte een boerderij die leegstaand leek. Bij benadering leek de omgeving ervan zeer geschikt om er de tent op te zetten. 

Dus ik de fiets nog iets verder omhoog geduwd, waar hij al een mooie steunmuur vond.

Iets verderop stond zelfs nog een mooie ruïne.

Na deze foto gemaakt te hebben ging ik naar het groene hek, want dat was de poort naar de grote schapenstal, waarin nu geen beesten stonden.

Met het fototoestel in de aanslag kwam daar tot mijn verrassing ineens een auto om de hoek kijken, dus leek het me fatsoenlijker om die foto maar niet te maken en de man te vragen of ik hier vannacht kon kamperen. "Non". Hoorde ik het goed? Nog een keer gevraagd. Het was echt "Non". 

Ik snapte er niks van. Hoe kan iemand nou bezwaar maken dat ik hier een nachtje met de tent sta. Gelukkig waren de meeste spullen nog op de fiets. Ik zei nog dat ik naar Santiago de Compostella ging, waarop hij flauwtjes reageerde.

Blijkbaar was de man speciaal om mij weg te sturen naar de afgelegen boerderij gereden, want hij reed ook weer terug naar de weg, mij volgend. 

Op de status van Whatsapp staat vanavond een filmpje van de omgeving van mijn verboden herberg.

Maar niet getreurd, er staan hier zoveel van dit soort gebouwen, dat er na een kilometer meteen weer een volgende zich aandiende, nu rechts van de weg.

Ik was mijn voornemen om daar een kijkje te nemen aan het appen naar iemand toen er meteen een auto halverwege stond.

Het leek wel of ik geschaduwd werd. Misschien was het wel dezelfde man van daarnet.

Dus weer verder gefietst. Erg vond ik het allemaal niet, want om vier uur al ophouden was toch wel erg vroeg.

Maar een half uur later kon ik de verleiding niet weerstaan om naar een volgend huis te kijken.

 Nu was ikzelf degene die deze mogelijke standplaats afkeurde. Een kale bedoening en veel wind.

Tenslotte heb ik dit gewone plekje gevonden in een olijvenboomgaard.

En dat is wel heel verstandig,  want zelfs tussen deze struiken blaast er een akelige wind. Tegen zonsondergang is ie altijd even feller is mij opgevallen. Maar wegblazen zal ie mijn tent hier niet, neem ik aan, ehhhhh, hoop ik, want daar komt weer een windvlaag langs mijn rug.

Eten koken heb ik zojuist gedaan met seven up in plaats van water. Per ongeluk de verkeerde fles gekocht. Maar het viel niet tegen, was heerlijk zelfs. 

De dag begon vandaag met de beklimming van een pas.

Daar was ik rond elf uur en daar had ik ook mijn telefoon pas gestart, om energie te besparen. Weer geen internet, maar het foefje om eerst iemand te bellen werkte weer. Vandaag was Andries het haasje. Voor morgen heb ik een andere vriend voor ogen, wiens naam ik nog niet verklap.

In een schattig dorpje was het daarna rond het middaguur koffietijd tegenover de kerk, waar tegenaan een marktkraam stond opgesteld.

Bij het binnenrijden van het dorp werd ik wel gewaarschuwd.

Seksistische agressie wordt niet getolereerd in San Martin de Unx.

Ik heb me dus ook maar netjes gedragen en niet naar mooie vrouwen gefloten. Die waren er trouwens niet.

Een prettig vervolg van deze avond is mijn wens.

Weer geen internet vanmorgen, maar foefje ontdekt. Fietsen door een oerlandschap.

 Goedenavond, daar ben ik weer. Dit keer gezeten tussen de olijfbomen. Die geven niet zoveel beschutting tegen wind, waar ik altijd beducht voor ben. Hier geen ruïne om me in te verschansen, zoals gisteren. Maar de windvlagen die er net waren zijn opgehouden lijkt het.

De dag startte nogal onzeker omdat de lucht steeds grijzer werd. Het leek of er regen aan zat te komen en daarom startte ik meteen mijn telefoon om dat bij Weeronline te bekijken.

Echter, net als gisteren de hele dag verscheen het teken van 4g niet. Smssen ging wel en Andries stelde me gerust door Het weer in Pamplona te bekijken en te vertellen dat daar zon en wolken, maar geen regen werd verwacht

. In mijn achterhoofd had ik vannacht toen de sterren prachtig fonkelden dat ik een halve dag hier zou blijven om mijn spullen op te laden, om voor de regen te schuilen was blijven dus ook niet nodig en zo ben ik rustig gaan inpakken om rond elf uur mijn huiselijke plek achter me te laten.

Nauwelijks op weg kwam ik op een helder idee. De telefoon sprong gisteravond namelijk op 4g, precies nadat ik Piet gebeld had. Ik wilde hem vragen de lezers in te lichten dat de blog niet kon verschijnen. Was het wel toevallig dat de 4g het na dat telefoontje ineens wel ging doen, vroeg ik me af?  Ik besloot één van mijn vrienden, Narda, te bellen. En laat nu inderdaad na die verbinding met haar de 4g weer verschijnen, vergezeld van alle apps die eerder niet verstuurd konden worden. Foefje gelukt dus, en daar ben ik blij mee, anders had ik mijn route aan moeten passen via een omweg door Pamplona om daar met WiFi onder andere mijn wederwaardigheden op te schrijven.

Ben nu benieuwd wat het morgen gaat worden als ik het apparaat weer aanzet. Misschien spoort me dit aan om wat vaker mensen te bellen, want niet iedereen houdt van appen.

En wat ontdekte ik vanmorgen op een dichtgemetseld raam in mijn ruïne:

Een santiagopelgrim die deze herberg ook ontdekt heeft en wel op 17 april 2021.

Dus heb ik mijn naam er ook maar bijgezet.

Het is duidelijk dat ik op het goede pad ben om in Santiago te komen.

Zelfs stond daar in één van de schaarse dorpen waar ik doorheen kwam een echte hostal.

Daar dronk ik koffie en had een gezellig praatje met een bewoner. Hij vertelde dat er in deze hostal maar weinig pelgrims overnachtten, omdat dit niet de hoofdroute naar Santiago is.

Je ziet, het is nog een eindje fietsen voor mij, maar deze 792 kilometer is volgens mij berekend als je over Pamplona gaat en dat is om.

707 kilometer liggen er nu nog voor mij als ik de blauwe route volg.

Vlak na vertrek vanmorgen zag ik dit liggen, het lijkt wel een soort Pompeï.

Hier een stukje parkoers dat voor me lag. Gelukkig was mijn weg de meest linkse en hoefde ik niet door die tunnels.

Een stukje verder ben ik er al bijna bovenop.

En bij de afdaling komt te autoweg weer naast mijn rijbaan.

Gezellig dat de lezer zo een beetje mee kan fietsen met mij. Op de status van Whatsapp kan dat nog duidelijker.

Nou mensen, ik houd het weer gezien voor vanavond. Tot morgen

H a s t a    M a ñ a n a .