maandag 17 oktober 2022

Met mijn neus in de boter gevallen: Kwam op drukke markt terecht. Bijna te heet om te fietsen.

 Zucht zucht, klaag klaag, af en toe was het zweten, al klimmende in een zon die maar van geen ophouden weet in deze zomer/nazomer. Maar vaak waren er ook aangename stukken fietsroute vandaag.
De dag begon trouwens zo ongeveer met een markt, waar ik spontaan op terecht kwam alsof het zo afgesproken of gepland was. Dit was wel het minste waar ik op een maandagochtend op rekende, maar het was wel meteen duidelijk dat ie voor mij bestemd was om er te spelen.
Ik begon in de buurt van een café, waar van alle pratende mensen op het terras zoveel herrie kwam dat het geluid van de accordeon er nauwelijks bovenuit kon komen.
De kat die op het dak liep van het café en op weg was naar een ingang dacht er het zijne van.



De markt was zo ingedeeld dat het overdekte gedeelte in het midden was. Er staan twee filmpjes op de status van Whatsapp. Het eerste toont de omgeving van het luidruchtige café, het tweede toont hoe het er in de hal aan toe gaat . 


In de hal, tussen de twee onoverdekte marktgedeeltes in.

Het was leuk om in deze gezellige sfeer mijn klanken te laten horen. Het was kwart over elf toen het leek te gaan regenen, te zien ook aan marktburen die tenten over hun uitgestalde kleren begonnen te zetten. Voor mij tijd om koffie te gaan drinken, na mijn spullen weer ingepakt te hebben.
Echter, na de koffie was het nog ongeveer droog, en toen ben ik op een rustiger plekje nog even gebruik gaan maken van de koffie-energie.
Er was een vrouwtje gecharmeerd van mij, met een prachtig hoedje op. Ze stond te buurten bij een kraam tegenover. Even later kwam ze met een zak tomaatjes en een augurk aangezet.
Nadat ik rond kwart over twaalf voor de tweede keer opgehouden was en ook voor de tweede keer mijn fiets aan het opladen was kwam een marktkoopman me het middagmaal brengen.


De eerder gekregen tomaatjes pasten daar prima bij.


De regen leek ondertussen serieus te zijn begonnen en ik zat al te puzzelen hoe ik al mijn spulletjes droog moest zien te houden. Doch......het dreigende grijs van de lucht werd spoedig weer vervangen door het heldere blauw en de rest van de middag was het eerder de hitte die mij teisterde.
Op een bankje met tafel de geschonken lunch tot me genomen en even later dook het café op dat ik van twee vorige Lourdesreizen kende.
Een letterlijk en figuurlijk open café, door vrijwilligers draaiende gehouden.



 Degene die mij koffie schonk vertelde dat het nu al dertig jaar bestaat. Ik weet nog wel dat ik de vorige keer enthousiast vertelde dat ik naar Lourdes ging, aannemende dat zo'n spiritueel centrum daar ook wel oren naar heeft. Maar dat kon ik toch niet met hen delen.
Grappig was wel dat om de koffie af te rekenen ik zelf maar moest bepalen wat ik in het daartoe bestemde varkentje wilde doen.
Zoals ik schreef was het af en toe zwaar fietsen. Ik kwam een bejaarde man tegen die met twee stokken aan het wandelen was. " Ja, het is hier un pays de côtes", met Nederlandse woorden een land van hellingen. Wat vind je van dit soort percentages?


Gelukkig hoefde ik dit weggetje niet te nemen.


Opvallend vond ik dit gebouwtje op de top van een heuvel.

 
Gisteren zondag had ik moeite om mijn kostje bij elkaar te scharrelen omdat de winkels dicht waren toen ik fietste, vandaag moest ik er echter ook veel moeite voor doen. Op de markt zorgde ik daar niet voor, maar daarna bleken winkels schaars. In het plaatsje Capvern, waar ik na veel klimmen doorheen kwam, dacht ik de verlossende winkel te vinden, maar ik zag niks en bij navraag moest ik voor een winkel drie kilometer steil naar beneden in een richting die afboog van mijn route. Onderweg met de mensen die het me uitlegden was er wel een gezellig gesprekje dat wat goed maakte. Gelukkig kon ik in de kleine winkel alles vinden wat nodig was voor het warme eten vanavond en ook voor het ontbijt morgenochtend.
Na de winkel kwam er nog veel meer afdaling, die ik later moest bekopen met een eindeloze klim, die mij naar een prima plek leidde, waar ik nu zometeen de tent in ga duiken.
Het is tot Lourdes nog dertig kilometer.


Tot slot enkele foto's van het begin van deze dag.


Rookseinen tonen dat het theewater op staat.


De Pyreneeën in de eerste zonnegloed.


À   D e m a i n  .

Geen opmerkingen:

Een reactie posten