Toen het vanmorgen licht werd begon het gelijk te regenen, maar ik kon nog snel een vuurtje maken voor de ochtendthee.
Tussen de druppels door hoorde je bij vlagen een enorm kabaal, dat veroorzaakt bleek te zijn door de wind. De tent bleef echter onbewogen. Dat was het voordeel van deze plek, die, zo tussen de rotsen van de Pyreneeën, weinig uitzicht bood, maar in deze uitzonderlijke omstandigheden heel goed was qua bescherming.
Daar staan broederlijk bij elkaar de twee tenten, eentje voor mij en de andere om mijn fiets te herbergen.
Een filmpje over het natuurgeweld, waarin je de bulderende wind hoort, staat vandaag op de status van Whatsapp.
Maar inmiddels heb ik deze plek weer ingeruild voor een andere, na ongeveer de helft afgelegd te hebben van de afstand die nog restte tot de col.
De grens van de Pourtalet staat daar beneden aangegeven.
Ik had nogal getwijfeld of ik nog wel zou gaan. Rond twee uur was de regen weliswaar opgehouden zo ongeveer, maar de windvlagen gingen onverminderd door. Was het wel verstandig om mijn veilige plek in te ruilen voor een gure wereld?
Het bleek inderdaad nogal afzien, vooral in het begin. Het was te gevaarlijk om te fietsen en zelfs lopend moest ik me tot het uiterste inspannen om de karavaan vooruit te krijgen en in het rechte spoor te houden.
Een jong stel dat stond te liften sprak ik even. Af en toe zwaaide een automobilist. Maar verder was ik alleen maar met de elementen bezig.
Even een fotootje geknipt van dit wilde gebeuren, even overwogen om hier te gaan staan, maar nog even verder toch gegaan tot de volgende foto.
Bovenstaand pad ben ik ingelopen naar de kijkers toe. Op dit punt waaide het nog veel te hard, maar verderop draaide het de wind uit en ga ik daar een rustige nacht tegemoet, daar inmiddels de wind sowieso veel minder is geworden.
Morgen weer mooi weer, zijn de vooruitzichten. Als er geen gekke dingen gebeuren fiets ik dan de drempel over van de Pyreneeën en kom in Spanje terecht.
Welterusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten