Vlak voor het plaatsje Mirepoix was ik vannacht gelegerd met de bedoeling om er wat van te laten zien. Het is immers een bijzonder feeëriek plaatsje, waar ik al een paar keer geweest ben.
Er bleek zelfs nog iets meer aan de hand vanmorgen: Met man en macht waren ze bezig van appels kunstwerken te maken.
Zaterdag en zondag vieren ze er het feest van de appel, zo bleek.
Er stonden al leuke bouwsels.
En deze beeldig geklede vrouw mocht ook wel op de foto, althans van mij.
En dan was er ook nog een klein marktje gaande
Een gelegenheid om er te spelen misschien. Nee, veel te klein was mijn eerste reactie en ik zag ook niet goed een gat in de markt. Vaak in dit soort gevallen verman ik me, ga ik het toch proberen en nooit heb ik er spijt van, want het lukt toch altijd wel om er een plaatsje te veroveren. Maar dit keer kon ik mezelf niet overhalen.
Een fietsend stel trof ik.
Ze waren bijna thuis van een reis van acht maanden. Met het vliegtuig naar Turkije, daar twee maanden gefietst en daarna teruggefietst naar Frankrijk. Ze wonen in Carcassonne, waar ik eergisteren doorheen fietste.
Mirepoix was in feite de start van deze etappe waarvan de finish een col van 599 meter is. Ik had vlak daarvoor letterlijk een lekke band opgelopen. De hele beklimming werd namelijk langs de fiets lopend afgelegd en op het eind was de voorband à plat, zoals ze dat in Frankrijk zeggen.
Al vrij snel na de col vond ik een plek waar ik ook kon kamperen. Een beetje minder beschut als op vorige plekken.
Hoe makkelijk ik het had, ik hoefde alleen maar een binnenband te wisselen, toch slaat het ongemak en de onzekerheid toe in dit soort situaties. Maar ondertussen ben ik daar weer van bekomen, heb vuurtje gestookt, eten gekookt en gegeten. Morgen kan de reis weer verder en moeten de resterende drieëndertig kilometer tot Saint-Girons gehaald kunnen worden waar zaterdag de grote markt plaats vindt en de ontmoeting met Tom.
Alleen wordt er wel regen verwacht voor morgen en liever was ik daarom iets dichterbij gekomen.
Kijk, bij deze koe als buurman sta ik nou en ga ik zometeen liggen.
Nog even een foto van de Pyreneeën zoals die vanmiddag voor mijn ogen kwamen.
Daar in de verte moet ongeveer Andorra liggen.
En ik lig hier nu.
Welterusten straks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten