O l a B u e n a s T a r d e s .
Mijn eerste kampeerplek in Spanje. Na de kille en gure afdaling van de Pyreneeën is het weer aangenaam toeven in de zachte en windloze vlakte, met rinkelende schapenvellen als geluid.
Echter ben ik wel even gestoord doordat wandelaars bij mijn tent voorbij kwamen terwijl ik net de aansteker in mijn hand had om het vuur onder de spinazie aan te steken.
Dus toen maar een schijnbeweging gemaakt en eerst de blog in handen genomen. Nu ga ik het echter toch maar erop wagen.
Zo, tien minuten later zijn de groenten aan de kook. Het was spannend want meteen bij de eerste vlammen kwam de auto voorbij die iets eerder de andere kant op ging. Hij reed gelukkig door. Je weet echter maar nooit hoe mensen reageren op vuur dat al zo veel verwoest heeft in de natuur.
Nu ga ik de inhoud van de pan eerst maar eens oppeuzelen alvorens verder te schrijven.
Rook kan eveneens verraderlijk zijn en ja, die plastic zak valt ook op.
Inmiddels is het eten gegeten. En op de status van Whatsapp staan twee filmpjes vandaag. Het eerste met heel veel water dat ik op mijn weg omhoog ben tegengekomen vandaag, het tweede toont de ontmoeting met een fietser die dezelfde kant op ging.
Hij zei dat het nog drie kilometer was, maar in werkelijkheid bleken dat er nog vier te zijn. En aangezien de laatste loodjes het zwaarst zijn had ik met die laatste kilometer nóg meer moeite dan die eerste drie.
Met de eindstreep in zicht was ik nog steeds af en toe vertwijfeld of ik het wel zou halen en toen ik bij die gebouwen was kon ik het nog haast niet geloven.
.Zeven kilometer voor de col zag mijn toekomst er zo uit:
Daar links bij dat gebouwtje dat een tunnel blijkt slingert mijn weg.
Het gebouw ( het tunneltje) is hier bereikt, maar als ik vooruit kijk is er in geen velden of wegen al zicht op het eind van de tunnel die Col du Pourtalet heet.
Het was al met al dus nogal afzien. Maar dan veranderen de perspectieven weer als je na een kopje koffie op de col weer af mag dalen, de warmte tegemoet.
De afdaling begon echter wel met de konstatering dat er een klomp ontbrak. Eerst dacht ik, iemand heeft hem eraf gehaald terwijl ik koffie dronk, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Na een kilometer namelijk stopte een auto met sympathieke mensen, die vertelden dat ze een klomp hadden zien liggen. Ik sprong een gat in de lucht, letterlijk, en de mensen gingen terug rijden voor mij om de klomp op te halen. Echter toen ze me na een half uur weer voorbij kwamen was de mededeling dat ze hem niet meer teruggevonden hadden.
Helaas, maar wel heel aardig en hartverwarmend.
Verder met één klomp.
Nu, acht uur, mag ik gaan rusten. Een prettig vervolg van deze avond is mijn wens.
H a s t a L u e g o . (Tot later)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten