Vandaag was ik de hele dag nogal zenuwachtig. Afgelopen nacht lag ik al te piekeren over de fiets die ik in gebruik heb. Een goede degelijke fiets waarmee ik al in het voorjaar van Nederland via Duitsland, Zwitserland en Italië naar hier ben gefietst. Het ging allemaal prima zonder technische problemen behalve een keer een lekke band.
Maar nu heb ik een grote reis in de planning en weet dat onder andere binnenkort de ketting vervangen moet worden. Tijdens de vorige reis zijn er al spaken gesprongen, die ik heb kunnen vervangen omdat ze aan de goede helft van het wiel zaten, maar als ze aan de andere kant springen moet de freehweel gedemonteerd en dat moet ook bij het verwisselen van de ketting.
Bij deze fiets is het een ander systeem dan ik gewend ben bij de oude fiets.
Het idee om met de oude fiets te gaan en die in orde te maken bracht rust in mijn bezorgde geest en zo heb ik die vanmorgen van stal gehaald. Banden opgepompt, olie op ketting en remkabels gespoten.
Toen ontdekte ik dat een van mijn trappers zieletogend was. Toen ik de fiets ruim een jaar geleden nog in gebruik had was dat probleem al gaande en vroeg ik me al af hoe lang het zou duren eer hij uit elkaar zou vallen.
Wetende dat trappers die lang gezeten hebben doorgaans zeer moeilijk te demonteren zijn had ik toch dapper een poging gewaagd. Dat lukte niet, maar ondertussen lukte het wel een vervangende trapper los te peuteren uit een afgedankte fiets.
Hé, dacht ik, ik ga Olivier vragen, mijn buurman die nogal handig is met sleutelen. Hij bleek inderdaad de juiste sleutelfiguur.
De sleutelfiguur zie je in actie op de status van Whatsapp, waar hij op het laatst zich afvraagt waar het andere te monteren pedaal is.
Het werd bovendien een gezellige ontmoeting met hem ,vader Yvon én......Wineke.
Deze laatste is gisteren teruggekomen van haar Spaans/Zuidfrans avontuur en vanmiddag zagen wij elkaar weer terug. Ze is meegegaan naar mijn vrienden aan de overkant die zij ook goed kent.
Van boven naar beneden Wineke, Yvon en het drietal.
Wat ik helemaal vergeten was: Ik zou in de weekkrant van de Ardèche komen naar aanleiding van mijn optreden op de jaarmarkt van Lamastre, zaterdag daarvoor. Dat had de fotograaf me beloofd. En inderdaad is dat gebeurd. De krant, die donderdag verscheen, werd tevoorschijn gehaald en daar stond ik:
Met nog een beetje tekst erbij ook. Dat ik al vele jaren accordeon speel en dat ik nu ik 68 ben het voor het geld niet meer hoef te doen.
Zojuist hebben Wineke en ik nog lekker samen gegeten en daarna ben ik in het donker naar de blogplek gefietst vanwaar ik jullie nog een paar gezellige uurtjes toewens.
Tot morgen.
Ps. Nog steeds niet weg dus.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten