Markt Lamastre.

Half drie, de kraampjes zijn weg. Wim ook met zijn gezondheidsartikelen.
We hebben net nog met zijn vieren: Wim, Bruno, Wineke en ik koffie gedronken.
Ga graag weer een keer met Wim mee naar een markt, zoals we dat twee zomers geleden ook deden.
Help hem dan een beetje met in en uitpakken en ook accordeon spelen.
Vandaag ook weer een uurtje gespeeld.
De kraam waarnaast ik stond daar ontbrak nu de vader.
Hij was 85 geworden, vertelde de dochter  huilend.
Ze hadden me vorige zomer gemist en hadden zich afgevraagd of het wel goed met me ging.
Al al die 28 jaar dat ik speel treffen we elkaar regelmatig op markten.

Boem. De vuilniswagen staat voor me op het plein waar ik zit en takelt marktafval op, gadegeslagen door een lichtelijk gehandicapte man die altijd overal in Lamastre te vinden is.
Hij heeft een mondkapje op, zoals veel mensen hier.

Maar de spontaniteit die ik hier gewend was, is er toch ook wel weer.

Geen drukke markt, maar een zondag thuis.

 Gisteren niet naar Lamastre geweest en ook niet met Wim mee naar Romans.
 Het werd na het theater te laat.
Wim zijn bedtijd is half tien. Dat is belangrijk omdat hij de volgende dag heel vroeg zijn bed uit moet en dan fit moet zijn om de vele mensen te woord te staan die vragen over gezondheid hebben.
Het theater zaterdagavond was ook een weerzien met vele mensen na twee jaar afwezigheid van mijn kant.
 Vasalisa is een Russisch sprookje waar het toneelstuk op gebaseerd was.
 Het ging veel over het element vuur, waar de mensen naar op zoek waren.

Ze moesten daarvoor een nachtelijk bos in, op zoek naar de hut van de wijze vrouw Baba Yaga.
 In werkelijkheid moesten de spelers ook echt een nacht in het bos verblijven. Om in te kunnen voelen hoe het in het verhaal was.
 Zelf is dat mij natuurlijk ook niet vreemd. Tijdens mijn reizen staat mijn tent vaak midden in een bos, maar er de hele nacht in wandelen of fietsen komt weinig voor.
Het werd gisteren een dag van rommelen en ontrommelen thuis. En in de middag/avond vielen een paar buitjes.

 Ondertussen alweer ruim een week terug op de plek die me in dertig jaar veel heeft doen beleven. Er heerst een krachtige energie, die je tot bezinning dwingt.
Zojuist tijdens het ontbijt kwamen deze woorden tot me:
"Het is de plek van de bezinningen, van de dieptes waar je uit moet zien te komen.
Het is de plek van het leven na de dood, waar het vuur je aan je schenen ligt.
En toch is er de kaars van het leven, dat wakker maakt en licht verschaft.
Het is de plek van diepe slaap, die plots over kan gaan in sprankelende levendigheid.
De plek van levensvragen en van levensantwoorden."

 Niet voor niets is het ook een plek die letterlijk op het randje is. Voordat ik vorige week met Wineke en Bruno hierheen reed had ik niet het vertrouwen dat ik er ooit nog iets mee zou kunnen, sinds er een paar keer is ingebroken.
 Echter de goede krachtige sfeer ervaar ik er ook nog steeds.
 We gaan zien hoe dit nog verder leidt. 

Lamastre, gezien vanaf de terugweg.

Veel publiek langs de weg.

De klim vanaf Lamastre naar huis verloopt nooit onopgemerkt.

Menigmaal is er veel publiek aanwezig.

Vandaag al vroeg naar het plaatsje afgedaald.

Op zaterdag is er namelijk een zogenaamde " marché du producteur".

Boeren en tuinders uit de omgeving verkopen dan hun veelal biologische producten.

Een muziekje van mijn accordeon wordt daar wel gewaardeerd.

Op het terras van "Chez Mag", werd ik daarna weer als een vorst ontvangen en tijdens het spelen was er weerzien met bekende bewoners uit de buurt.

Er was wel lange tijd twijfel of ik wel zou gaan. Thuis is er ook van alles te doen en vanavond 8 uur ben ik uitgenodigd bij de Nederlandse vrienden Ben en Marij, die een toneelvoorstelling hebben, geregisseerd door Marij.

Het betekent dus twee keer het traject fietsen, hoewel ik mogelijk in Lamastre blijf slapen bij Wim.

Deze vriend is koopman en heeft me gevraagd morgen met hem mee te gaan.

Ik weet het nog niet.

Met maaien gekomen tot de overloop van de bron.
Ruimte vrijgemaakt om er een emmer te plaatsen, zodat ik nu grotere hoeveelheden water naar huis kan brengen.
Terwijl ik de ene wegbreng is de volgende al ongeveer vol.
De bron loopt dus nog hardstikke goed.

 Naarmate de zomer vordert zal de wateraanvoer echter wel minder worden.
 Nog makkelijker is het natuurlijk als ook de pomp in werking treedt.
Maar die heeft het al jaren niet meer gedaan en de verwachting is dat het leertje niet meer goed is.
 Maar met deze hoeveelheid water dat er nog uitkomt gaat het voorlopig goed.
Bovendien is een beetje moeite doen niet verkeerd.
Je waardeert dan des te meer dat er überhaupt water is, een heel belangrijk element.

Nu in afwachting van Bruno en Wineke.
Vandaag ga ik ratatouille maken, waar ik goed in ben en mijn gasten daar al vaker op getracteerd heb.

Ondertussen zijn ze er en ze vonden het eten weer heerlijk.

Bezoek van Yvon.

De dag begon met twijfel of ik naar Vernoux zou gaan of niet.
Daar is donderdag markt.

Maar uiteindelijk bleef ik thuis en dit bleek een goede beslissing.
Yvon kwam me namelijk opzoeken.
Hij is mijn trouwe buurman/vriend sinds ik hier woon, al 32 jaar dus.
 In het begin was hij boer met 6 koeien en met mijn bezoek hebben we hem vaak geholpen met hooien onder andere.
Hij staat ook altijd voor me klaar. Als ik op toernee ga met de accordeon geeft hij mijn plantjes water bijvoorbeeld en als er een technisch probleem is is hij er ook, evenals zijn zoon Olivier.
Zijn vrouw is alweer een jaar of tien geleden overleden.

 Hij heeft het niet kunnen voorkomen dat er hier ingebroken is, maar met Olivier heeft ie de geopende deuren weer dicht en op slot gemaakt en twee accordeons gered voor een eventuele volgende inval.
Ik zag erg op hoe het er hier verder uit zou zien, na zoveel tijd, maar er is niet veel extra chaos ontstaan.

We hebben verder bijgepraat over andere gezamenlijke kennissen hier en de nogal vele relationele veranderingen.
Natuurlijk ook over hoe de corona hier ervaren wordt .

Na zijn bezoek weer het schilderen hervat.

En nu , vijf uur, weer de fiets op, afdalend naar Lamastre. Er moeten ook boodschappen naar boven komen. 

Schilderspullen teruggevonden.

Vandaag de vuilnisbak met schilderspullen opengemaakt en geconstateerd dat er nog heel wat bruikbare verf in zat.
 Meteen maar begonnen met schilderen.

Het is zaak dat het hier toch ook weer een beetje kleurrijk wordt.
Deze tafel vond ik ooit als een oud verkeersbord. De mandala-achtige beschildering ervan ga ik weer vernieuwen.

 Ook bracht ik een bezoek aan Dédé, die mijn buurman is richting Lamastre. Zijn vertrouwde moestuin aan de dalzijde van zijn huis mis ik dit jaar.
Hij doet niks meer na een werkzaam leven dat al op zijn veertiende begon.
Hij bewoont nog steeds zijn ouderlijk huis waar generaties lang geboerd werd met onder andere acht melkkoeien.
Hij heeft nog met paarden het land bewerkt.

Iets verderop woont de familie Klukkluk, zoals Nederlandse buurman Hennie en ik hen onder ons noemen. Ze hebben affiniteit met de indianen en hebben in de zomer tipitenten op hun terrein.
 Zij wonen er nu zes jaar en ik vind ze nogal opdringerig. Hun energie ligt mij niet, maar ik moet er toch mee doen.
 Daisy en Frank heten ze, maar nu komen kinderen en kleinkinderen ook weer tijdelijk bij hen inwonen, vertelde Daisy, die toen ik kwam alleen thuis was.

Nu is het half acht in de avond. Ga maar weer even op en neer naar Lamastre, om onder andere dit te posten. Mogelijk dat in de toekomst af en toe een dag zonder blog voor zal komen als ik eens geen zin of energie heb. Het is natuurlijk wel goed voor de conditie.

Weer opgetreden op de markt van Lamastre.

Vanmorgen eerst nog gemaaid.
Een hele stoel kwam tussen het gras vandaan.

Kwart voor elf.
Ga afdalen naar Lamastre en kijken of ik het even ga proberen op de markt.
 Heb nogal wat schroom.
Misschien wordt het alleen maar wat praten met bekenden en Wineke komt ook, hadden we afgesproken.

 Even later. Blij dat ik de schroom heb overwonnen. Op de markt was er meteen de ontmoeting met vriend Wim die daar weer stond met zijn geneeskrachtige stenen en drankjes en zijn overtuigende babbel.
 Hij was zoals gewoonlijk weer dolenthousiast over waar hij allemaal mee bezig was.
Hij had een middeltje dat de verschijnselen van Corona sterk verzachtte en hij had ook een geweldige steen uit Zuid-Afrika.
Zondag op de markt van Romans zal hij het weer heel druk krijgen en kon hij mij er wel bij gebruiken.
Misschien ga ik mee, maar wil dan ook zelf accordeon kunnen spelen.
 Ik moest hem afkappen om het laatste half uur markt nog te kunnen bespelen, want het was al half twaalf.
Het ging als vanouds heel leuk en gezellig en best wat euro's in de koffer en andere marktmensen gesproken.

Na afloop was het wachten op Wineke.

Het was alsof er maar een paar weken tussen zat in plaats van bijna twee jaar.

Na afloop op het terras trof ik Wineke die mij en mijn fiets haar berg op bracht waar Bruno druk bezig is een chalet op te richten.
 Goed dat ik nu hun project met eigen ogen kan aanschouwen.
 Zometeen zoeft mijn fiets mij naar beneden naar Lamastre, gevolgd door de klim terug naar huis.
Daar passeer ik onder andere dit tafereel.

Rottende bordjes uit het gras tevoorschijn aan het halen.

Halfvergane bordjes en vlinders komen te voorschijn als ik met mijn zeisje het gras maai.

 Dat krijg je als ze twee seizoenen op de grond liggen.
 Voor ik vertrok had ik gelukkig ook al heel wat binnen gelegd en wat is blijven hangen is nog wel in redelijke staat.

Geen bloemen hier, zoals andere jaren. Die zijn nu op de boot, en mis ik hier.

Het was gisteravond gezellig bij Ben en Marij, die in Lamastre wonen. Met Marij was ik toen weggefietst..... Er staat op hun terrein een eeuwenoude boom, waarvan de top is gesneuveld in de winter bij een hevige storm.

Ook bij mij zijn er wat bomen omgewaaid, met eentje die nu over het pad gebogen is kan ik misschien iets creatiefs doen.

Straks weer naar Lamastre, want anders krijg ik deze blog niet gepost. Ik denk binnenkort toch ook aan de g4 of de g5 te moeten, want elke dag naar het dorp is een beetje veel van het goede. Vandaag wil ik daar ook nog Jacqueline bezoeken en Wineke en Bruno ontmoeten.

Terug op mijn Franse honk.

Ongeveer één jaar en tien maanden geleden vertrok ik van hier, samen met Marij, die in Lamastre woont, voor een tochtje van een maand of zo.
 Nu ben ik voor het eerst weer terug op mijn honk in de Franse Ardeche.

 Het tochtje van een maand liep uit tot een reis door Europa, die uiteindelijk een jaar en drie maanden zou duren en die in Nederland op de boot in Alphen eindigde.
Op het einde van het jaar ben ik altijd liever daar en dus had ik in september de Ardeche maar overgeslagen en was rechtstreeks naar Nederland gefietst, om daar weer eens een tijdje een mensenbad te nemen.

Hier in de Ardeche zijn vrienden wat dunner bezaaid en bovendien was ik bang dat er weer ingebroken zou zijn, en daar wilde ik toen liever niet mee geconfronteerd worden.

 In januari hoorde ik van mijn Franse buren dat er toen wel dieven geweest zijn . Die waren in een week twee keer wezen kijken, en de tweede keer was de klink eraf, was deur open en pick-up en platen weg .

Het was dus met verwachting van veel schokkende dingen dat ik gisteren de gelegenheid heb aangegrepen om met Wineke en Bruno na zoveel tijd de reis naar Les Costilles (want zo heet mijn grondstuk) te aanvaarden.

 Maar alles is honderd procent meegevallen.
De pick-up bleek er nog gewoon te staan en langspeelplaten had ik toegedekt, en daarom hadden de buren waarschijnlijk gedacht dat ze weg waren.

Tot nu toe mis ik niks, maar ja, niet altijd weet ik wat ik allemaal wel had.
 De sfeer is zoals voorheen vredig. Doe het heel rustig aan vandaag .
Met mijn zeisje begonnen met gras maaien, en al doende herontdekken wat daar allemaal onder is gevallen aan spreuken ,vlinders en nedergedaalde takjes van de bomen boven.

Binnen is het een bende. Slecht opgestapelde papieren liggen verspreid op de grond. Beetje bij beetje ga ik het allemaal weer ordenen.

Op weg naar Frankrijk.

Nu op weg naar Frankrijk.
 In de auto met Wineke en Bruno.

 Gisteren van Frans(Schaijk) naar hen in Vessem gefietst.
 Daar aangekomen, rond 7 uur, was de auto nog leeg en was er nog geen imperial op het dak.
 Maar toen het donker werd was alles ongeveer klaar voor de reis.

 Zojuist ontdekt dat het schrijven van deze blog er helemaal ingeschoten was gisteren.

 Na als een blok in slaap gevallen te zijn en ik even wakker werd voor het toilet werd het me te warm en er was een mug aan het pesten.
 Een prima oplossing was het om verder buiten te slapen. Wineke, die vanmorgen even naar buiten ging struikelde bijna over mij, vertelde ze net.

 Vanmorgen na wat ontbeten te hebben waren we iets na zes op weg gegaan. De bedoeling is om vandaag al aan te komen.
Wineke en Bruno worden verwacht bij vader/opa die nu ook in zijn Franse huis is met zijn vrouw en ik kom dan waarschijnlijk ook al aan op mijn plek die bijna twee jaar geen bewoner had.

Nu voelt het allemaal nog ver, maar het zal straks wel snel spannender worden. 

Inmiddels is het bijna 13 uur en we zijn niet ver meer van Dijon. Daar wacht ons een flunchrestaurant.
Onbeperkt groente en aardappelen eten voor een klein bedrag.

Enkele uren later.....
Het eten was prima, maar de procedure een beetje gecompliceerd.

We moesten namelijk bij de entree een mondkapje kopen, dat alleen af mocht als je at.
Bruno heeft me al vijf keer moeten zeggen, als ik even naar binnen wou gaan dat ik aan mijn mondkapje moest denken.
Het werkte ook niet om het kapje continu op te houden.

Zoals met die pontkapjes bezag ik het geheel met dr nodige humor.

Weg.

Weg uit de wereld van de boot en omgeving.
Op naar Frankrijk,  waar mijn plekje het bijna twee jaar zonder mij moest doen.

Mijn fiets bracht me naar Schaijk, waar ik nu in mijn tent lig in de tuin van Frans.
Frans heeft vanmiddag mijn achterrem gemaakt,  zodat ik straks weer gewapend met twee remmen de bergen kan trotseren.

Het pompoenplantje dat ik vorige week in zijn tuin had gepoot ziet er mooi uit.

De bedoeling is om morgen in  Vessem uit te komen waar Wineke en Bruno wonen.
Eén dezer dagen vertrekken we in de auto richting onze respectievelijke verblijven in de Ardeche.

Jan in de rol van kapper.

Maandag was Jan mijn dakdekker , vandaag wierp hij zich op als kapper.

Om het schroefmachine terug te brengen was ik naar hem en zijn vrouw José gefietst. Op zijn voorstel om meteen maar even over mijn kop te gaan kreeg hij gretig respons.
Zeker met het oog op mijn toekomstig Frans avontuur vond ik dit een goed idee.

Na ook ook nog lekker met hun hun eigen gebakken brood met gebakken eitjes genuttigd te hebben was het volgende project het afleveren van mijn laatste pompoenplantje aan Stefanie die op de pont van Alem werkzaam was.

En natuurlijk gezellig gebabbeld.

Tegen acht uur was ik thuis bij dreigende regen.
Maar buiten op de barbecue zijn de aardappelen,  broccoli en eieren nog tot een gaarpunt gekomen.

Nu regent het wel, maar voor alle zekerheid toch alvast mij  tuinplanten bewaterd.
Want morgen ga ik weg waarschijnlijk voor een paar weken, en het water wat ze nu hebben hebben ze maar mooi vast.
Maar André zal er ook heus wel voor zorgen.

Franse plannen

Sinds een kleine week  overweeg ik om toch even naar Frankrijk te gaan nu de grenzen weer open zijn.
Wineke en Bruno zijn van plan vrijdagnacht vanuit Vessem te vertrekken en ik kan eventueel mee, met fiets en al.

Voor het geval het doorgaat ben ik begonnen om mijn twintig lobelias die in kleine potjes stonden en elke dag water nodig hadden in de tuin te verplaatsen.

Deze is er nu wel weer mooier op geworden, mijn oostwand van de boot een beetje minder, want daar stond het hele rijtje wekenlang.

Ook vast de fiets verbeterd die mee moet en die de grote reis vorig jaar gemaakt heeft.
Ketting en freewheel moesten vervangen worden .
Zoals vaak bij mijn fietsreparaties had het oplossen van het ene probleem het ontstaan van een  ander ten gevolge.

Nu is de achterrem kapot.
Echter,  Frans gaat het donderdag  repareren,  hebben we afgesproken.

Fijn, dat er bij elk probleem wel iemand is die mij erbij kan helpen.
Alleen kun je toch niet veel.

Dak weer lekvrij

Vandaag met  Jan mijn kajuit waterdicht gemaakt met een soort gummy dat we over het geheel getrokken hebben.

Hierbij hebben we een gouden tip van Andries toegepast,  die bij mijn bezoek aan hem een maandje geleden opperde dat het goed was om er isolatiemateriaal tussen te leggen met een tweevoudig doel.
Het biedt bescherming tegen naar boven stekende bouten en bovendien zorgt het voor iets minder hitte in de zomer en wat meer warmte in de winter.

Met zijn tweeën hebben we het vlot voor elkaar gekregen.

Toen Jan weg was heb ik zojuist de afwerking gedaan door het overstekende materiaal rond de dakrand te schroeven.
Mét het scbroefmachientje nog wel,  en dat is niet echt iets voor mij om met machines te werken.

Het was niet helemaal handwerk, anders dan de twee handjes doen vermoeden.

Jan had zijn aanhanger mee, zodat ik tevens nogal wat rommel op heb kunnen laden om naar de stort te brengen.

3keer bezoek.

Drie bezoeken maar alle verspreid.
Rond tien uur kwamen Karen en Atto(van de ontmoeting van gisteren in Uden) met Max,  het zoontje van Atto.

Ze brachten pannenkoeken mee die we bij de koffie nuttigden .
Voor hen was dat gelijk ontbijt,  maar dat had ik al lang achter de kiezen.

Voor Karen en Max was het de eerste keer dat ze mijn boot bezochten, Atto ken ik al veel langer.
Heel vroeger toen ik uitzendwerk deed was zijn vrouw , en moeder van Max, intercedente bij Randstad en werden wij vrienden.

Toen ze weg waren zo rond één uur kwam Erik.
Toen die goed en wel weg was Dick uit Wageningen bij wie ik een week geleden was.



En nu iedereen weg is, en zelfs ook mijn buren voor een paar dagen , ben ik blij om een paar dagen in mijn eigen sfeertje te kunnen zijn.

Zojuist meldde Jan uit Oss dat we morgen het dak van de kajuit gaan repareren.

Is  nodig want de  helft van het dakleer ligt er al een jaar af en vorige week bij een flinke bui druppelde het alweer  binnen.

Wat spaanplaten liggen  nu voor nood op het dak.

Weer aan het werk op therapeutische basis.

Vandaag naar Uden gefietst met het doel om daar voor het eerst sinds corona weer te gaan spelen.
Het was een beetje aftasten.
Mijn overwegingen vooraf:
De mensen zullen door die corona nu niet veel muntjes meer hebben,  omdat het pinbetalen nu erg gestimuleerd is.
En helemaal voor niks die hele ondernemingen doen, dat weet ik ook niet of ik daarvoor mezelf kan motiveren.
Blijft vooral nog de gezelligheid die door mijn muziek gecreëerd wordt en mijzelf doet het ook goed om een beetje te kunnen dollen met de mensen.

Enfin, Uden op zaterdag leek me een goede gelegenheid om uit te testen of muziek maken nog wel de moeite waard is op deze manier.

Na een moeizaam half uurtje besloot ik naar de Hema te lopen om te kijken of je daar weer koffie kon drinken.

Intussen liep ik het nu lege winkelpand voorbij waar Karin en Atto twee jaar lang een leuk winkeltje hadden met leuke spulletjes  en ook een beetje verf.
Jammer, dacht ik, een stukje leven weg uit Udens centrum.

Tot mijn grote verbazing en verrassing liep ik in een andere winkelstraat Karin tegen het lijf, die voor een zaakje met alleen maar schilderspullen bezig was.

Ze waŕen van plan veranderd en met dit andere pand in zee gegaan.
Het werd een hartelijk weerzien, en voor de koffie hoefde ik niet meer naar Hema.
Bovendien  hadden ze een kleurtje voor mij dat ik graag wou hebben.

Al met al werd het dus een zeer geslaagd uitstapje, waarin ik één uur heb gespeeld.
Morgen komen ze met kinderen hier .

Op bezoek bij Frans in Schaijk.

Tegen vijf uur ben ik op pad gegaan met twee fietstassen vol met glas, vooral potten, bestemd voor de glasbak.
Tevens twee pompoenplanten meegenomen om te geven aan Erik,  die niet thuis bleek.
Nu heeft Frans er een en de andere krijgt  Erik later..

We hebben lekker gegeten.
Straks wel naar huis,  hoewel Frans me aangeboden heeft te blijven.
Het is wel anderhalf uur fietsen straks want de tocht moet over Negen, omdat bij ons de pont maar tot 9 uur gaat.

Vanmorgen thuis onder andere twee klompen beschilderd.

De onderste is nieuw,  wel te verstaan, de andere nieuwe is de bovenste foto..

T U I N

Vandaag bonen gezet in mijn stukje grond.

Later ben ik een vlechtwerk op gaan zetten aan de waterkant van de tuin,  met de bedoeling dat dat de aarde wat tegen houdt.
Hiervoor gebruikte ik wilgentakken die ik voor dit doel had bewaard.
Halverwege kwam André met nog meer bij hem te snoeien hout.
Hij kwam ook met de oplossing om van die blaadjes af te komen: op de wei gooien,  zodat de paarden het te grazen konden nemen.
Hun extra maaltijd had gretig aftrek.

Eenmaal het vlechtwerk ongeveer klaar zie ik daar meteen weer creatieve mogrlijkheden in.
Letters kunnen erop terecht en vlinders natuurlijk en klompen.
Wie weet.....

Vorig jaar kreeg ik van vrienden, Rona en Marcel uit Oss, een paar klompen  om te beschilderen en aan re doen voor optredens.
Die heb ik alvast in het basisrood gezet.
Want het kan snel tijd worden om de wereld weer in te trekken met de accordeon.

Ook het thema DROOM uitgestald. 

Daarbij deze gedachte:
Het lijkt onwerkelijk, 
Toch is het waar.
De droom komt uit, 
Terwijl je dacht dat de werkelijkheid anders was.
Verschillende werelden brengen andere gedachtes , 
Maar daarin vergis je je wel eens.
Dromen zijn niet altijd waar.

Bezoek.

Vandaag kwam Stefanie mét fiets en zonder hond.
Vanuit St Michielsgestel is dat toch een heel eind zonder hulpaandrijving.

Toen ze ging stelde ik haar voor om samen tot Carla te gaan in Oss.
Ze kennen elkaar namelijk.

Op de pont was het een dolle boel omdat iedereen zich dood lachte om mijn pontkapje.
Hiermee valt wel een stukje theater op te voeren, en dat ligt me wel.

Carla was thuis en wetende dat zij onverwachts bezoek wel kan waarderen werd het een leuke ontmoeting waar ook de poetsvrouw aan deelnam.



Op het laatst besloot Carla Stefanie tot Heeswijk Dinther te vergezellen en ik fietste via de frietkraam en de supermarkt weer rustig naar huis.

Ook gemaakt gisteren,  deze spreuk.

Eén spreuk, twee vlinders en een klomp.

De productie van vandaag bestaat uit een klomp, twee vlinders en een spreuk.

Of zijn het er twee?
Soms weet je niet meer precies waar je mee bezig was op een dag.

Maar behalve met schilderen was er ook dat leuke liedje Heidi, gezongen door twee Duitse dames in de jaren negentig.
Herders waar ik in september voor speelde in Italië bij de St Bernard  hadden mij gefilmd en op mijn liedje dat van Heidi geprojecteerd.
Nu heb ik dat oorspronkelijk liedje ook zelf op mijn accordeon maar vooral in mijn hoofd de hele dag.
Mijn buren heb ik er al mee kunnen plezieren.

Ook gezellig koffie gedronken met de veermannen.
Begrepen dat een pontkapje voor fietsers toch weer niet meer verplicht is.
Ach, ik zette het voor de show op als ik overging en dan zag ik me meedoen met het toneelstuk dat we aan het opvoeren zijn.
Theater ligt me wel.

KA-ZEN.

Zoals aangekondigd via Bert en zijn auto bij Dick in Wageningen terecht gekomen gisteravond. 

Dick verkoopt kaas op biologische markten.
Tegelijkertijd is hij erg op meditatie gericht, in de sfeer van Boeddha. 

De moestuin van Dick met daarin Boeddha, die een oogje in het zeil houdt.

We hadden bedacht dat hij maar eens een leus moest hebben voor bij zijn kraam die beide passies verbindt.
Vandaag het woord KA...ZEN uit elkaar  geschreven.

Zo rond vier uur ben ik verder huiswaarts gefietst en daar bleek de tent helemaal anders te staan.
Bij navragen bleek dat ie door een windvlaag compleet weggewaaid was.
André had hem opgehaald vlakbij het hek van de ingang en dat is toch wel honderd meter.

 Verder heeft alles genoeg water gehad uit de hemel.
Het was een goede timing om deze drie dagen weg te zijn gegaan.

Van Narda naar Bert en Magdalena.

Vandaag met Narda nog een gezellige ochtend gehad en met haar onder andere haar zondagse lifestream met haar koor gedaan.
De dirigent /pianist leidde vanaf zijn huis in Zwolle het gebeuren via de Ipad.

Toen het één uur was stapte ik op de fiets en richting boot.
Maar Bert woont in Zutphen en dat was een mooie gelegenheid om daar weer eens aan te wippen.

Daar ben ik nu.
Hij had een heerlijke taart voor die gelegenheid in huis gehaald en zijn vriendin Magdalena heeft lekker gekookt, zodat mijn buikje weer goed gevuld is.

Bert en ik gaan nu zometeen per auto naar Wageningen waar ons beider vriend Dick woont.
Mijn fiets gaat mee en vannacht kan ik daar blijven slapen.
Zodoende is het morgen nog maar een klein stukje fietsen naar de boot.

Schoffelles.

Vanmiddag met Narda naar haar moestuin gelopen.
De aardappelen van onkruid ontdaan.

Ook mocht ik wat schoffelen,  maar ik deed het niet goed.
Narda had van kenners vernomen dat je met het ding naar voren het gras moet wegsnijden, terwijl ik aan het hakken was.
Hier geeft ze mij schoffelles.

Toen we naar huis gingen riep een medetuinierder naar Narda of ze een scherp mes bij zich had.
Er bleek een vogeltje in zijn net verstrikt geraakt te zijn.

Met zijn mes was hij aan het proberen het vogeltje te bevrijden.

Samen zijn ze er uiteindelijk in geslaagd.

Even een dutje doen, moest nog beetje berusten van de fietstocht.

Naar Narda gefietst.

Op weg naar omgeving Deventer .

Vannacht toen ik even wakker was werd het plan steeds levendiger om vandaag naar Narda te fietsen, die in Wesepe woont, 8km achter Deventer.
Al een tijdje dacht ik in die richting maar met het droge weer moest ik elke dag  mijn planten water geven.
Maar nu is het nat genoeg en bovendien stond er een flinke westen wind in de rug.
Maar ben de dag gewoon rustig begonnen met een grote afwas en het plannetje sidderde tot het twee uur was.
Toen moest ik echt wel beslissen.
Ja dus.

André uitgezwaaid, maar na 300 meter teruggekeerd om toch maar de vergeten regenjas op te halen.
Even later kwam ik er achter dat de twee pompoenplanten die voor Narda's moestuin bestemd waren thuis waren gebleven.
Dat was de eigenlijke aanleiding om te gaan, maar daarvoor ging ik toch niet meer terug.

Het ging vlot, met een steuntje in de rug van de wind, maar halverwege werd het toch even afzien, want niks om te eten meegenomen en het parkoers, zo dwars door de Veluwe op fietspaden kwam niet door dorpen.
Het eerste was pas Eerbeek, zo 30 km voor de eindstreep en daar kon ik het minimale bemachtigen,  zodat ik rond half acht wat droge boterhammen naar binnen kon werken met ijsthee als begeleidende drank.

Het picknickbankje.

De frietzaak waar ik daarvoor was liet ik na enkele minuten voor gezien.
Ze waren hele familiezaken aan het vullen en hadden nog geen tijd om mijn bestelling op te nemen.

Na de boterhammen gingen de laatste 19km me weer makkelijker af en kwart voor negen was huize Narda het einddoel.

Binnenweer.

Vandaag was het vooral binnenweer.
Maar het was ook een goede gelegenheid om nog meer van mijn voorgekweekte planten in de grond te zetten.
Mijn trui weer eens opgepakt na zeker een week en ook een vlinder geschilderd die de lege plek van de door Hanny meegenomen vlinder weer opvult.

De bovenste is nieuw.

D



Ook nog weer twee spreukenborden voorbereid.

En kijken of ik dit idee wat uit kan werken.