Hoera hoera, de pijn is weg.

Was ik vanmorgen bij het opstaan nog twijfelachtig omdat de tand nog steeds goed voelbaar was, hoewel lang niet zo pijnlijk als gisteravond, in de loop van de dag is deze gevoeligheid geleidelijk verder afgenomen.

De opluchting wordt steeds groter.

Hoera, hoera, wat fijn om weer normaal te kunnen leven.

Een wonder ook om nu ineens van dat allesoverheersende geknaag af te zijn.

Vanmorgen met Tom en André nog koffie gedronken, begin middag verdween het rijdende huis van Tom weer richting Amsterdam.

André had een aanhanger vol met gestalde spullen uit zijn oude huis in Lith hierheen gebracht. Er leek veel hout voor mijn kachel bij te zitten, maar bij nadere beschouwing bleken de meubels vooral uit spaanplaathout te bestaan.

Gevolg is dat we nu een groot vuur hebben bereid, waar André nog steeds bij zit.

Zo was het een half uur geleden.

.en zo is het nu ongeveer, bezien vanaf de schrijfplek.

Daarvoor was er een kleiner vuur hier aan boord waarop ik de maaltijd voor André en mij bereidde.

Ja ja, in tegenstelling tot gisteren toen Tom alleen mocht eten achtte ik mijn mond weer in staat om het voedsel naar binnen te werken.

Zojuist de letter T weer opgeraapt en voor de letters    E    V  R  E  D  E    N    gelegd.

Dit woord past nu weer bij mij.

Ik kan ook weer lachen. De gevallen A staat nu weer tussen de   G , R ,en P.

Zoals gezegd bleef er dus van die meubels niet veel over voor de kachel, echter er was wel een bruikbare tafel bij, die al binnen staat en nog meer exterieurmeubelen.

Nou, dit was het dan voor vandaag.

Er komt nog een foto van Wineke die boven op de Mont Ventoux is geweest.

Met deze wijsheid van Lida wens ik jullie een onbezorgde nacht toe.

Wortelkanaalbehandeling gehad.

 Wat was ik blij dat de tandarts de wortelkanaalbehandeling wel zag zitten en deze ook direct uitvoerde.

De afspraak werd tot twaalf uur vervroegd. Dat vond ik ook fijn, het kon maar gebeurd zijn.

Niet tegen de behandeling zag ik op maar tegen de ingewikkelde situatie van mijn gebit, waar ook bruggen en kronen in zitten.

Het bleek dat hij dwars door de kroon heen kon boren om bij de wortel te komen.

Ik kreeg zelfs een spiegeltje in de hand om mee te kunnen kijken, terwijl hij uitlegde. Uiterst interessant. Ik had er helaas niet aan gedacht een selfie ervan te maken.

In Frankrijk hadden ze om de mensen af te leiden een televisiescherm boven de stoel geplaatst waarop vooral natuurfilms kwamen.

Maar daarin kwamen ook bloedige taferelen voor van dieren die elkaar verscheurden.

Ik zie liever mijn eigen film.

Het boeit mij altijd om mensen in hun specifieke rol gade te slaan. In Frankrijk was ik ook altijd zeer onder de indruk van mijn tandarts daar, ook omdat hij menselijkerwijs bij je betrokken is.

Deze man is een jong persoon en net als zijn Franse collega voel je dat hij hart heeft voor zijn vak.

Ik mag nog één keer terug komen voor de afhandeling.

Dit is wel pas laat, 17 november namelijk.

Maar als er afspraken vervallen kom ik eerder aan de beurt. Dat was de reden ook dat ik vandaag eerder aan mocht treden dan gepland.

Wat wel tegenvalt vandaag is dat de pijn na afloop veel groter is dan de dagen ervoor, hoewel ik toen ook nogal klaagde.

Het vervolg van de dag blijft wat dit betreft nog spannend.

Tom zit ondertussen lekker te eten. 

Het vuurtje was zojuist uitsluitend voor zijn maaltijd bestemd.

Zelf waag ik me er nog niet aan.

De afwas doen zometeen is net als eten ook een nuttige bezigheid.

Als afleiding van de pijn met sterren inkleuren bezig geweest.

Zo komt mijn filmster ook goed tot zijn recht.

De koffie vandaag was ook alleen voor hem bestemd.

Maar de kachelwarmte was bestemd voor alle twee.

 Voor het eerst dit seizoen werd het haardvuur vanmorgen weer aangestoken.

Een  niet te al te pijnlijke avond is mijn wens vandaag.

Veertig jaar geleden stapte Tom op de fiets.

 Tom vertrekt uit Amsterdam voor wat blijkt een wereldreis te worden.

Hij moet vijfendertig geweest zijn en wilde uit de sleur van vaste baan, vast huis.

En toen is hij, zo'n veertig jaar geleden op de fiets gestapt.

Geholpen door vliegtuigen en boten heeft hij de meeste continenten bezocht en doorgefietst.

Uiteindelijk na drie jaar kwam hij in het Verenigd Koninkrijk terecht met het doel Findhorn te bezoeken.

Hier is een New Agecentrum waarvan hij gehoord had toen hij in de States was.

Het is een plek waar wonderbaarlijke dingen gebeuren. Het meest in het oog springende waren de tuinen van Findhorn waar op arme zandgronden weelderige gewassen groeiden.

Het is een materiële uiting van bijzondere spirituele krachten die daar heersen en die onder andere ertoe leidden dat uit het niets een grote gemeenschap groeide die door diezelfde geest zich er ontwikkelde.

Ook ik had daarvan gehoord en gelezen en , hoewel op afstand, iets van die kracht al mogen  ervaren.

Op een reis door Engeland en Schotland had ik ook Findhorn bereikt, en daar kruisten onze fietsen elkaar voor het eerst.

Nu is Tom al vele jaren ecologische huizenbouwer alias leraar in de praktijk van deze materie.

Zijn ideaal is het om mensen te laten ervaren hoe ze hun woning naar eigen hand kunnen zetten met een betaalbare prijs.

Geen grote machines hoeven eraan te pas te komen. Er hoeft geen roofbouw op het lichaam gepleegd te worden door het gebruik van strobalen van  draagbare afmetingen.

Hij is even in Nederland op het moment en voor enkele dagen staat zijn huis op vier wielen hier op ons terrein gestald.

Vanmorgen dronken we bij hem koffie: André, ik en veerman Toon.

Tafel en stoelen staan klaar voor de gasten.

Hondje Piet was er natuurlijk ook bij en vleide zich na het nuttigen van koek bij me neer met zijn kop op mijn voet.

Toen samen gewandeld naar de tandarts en daar de brief afgegeven met de bevindingen van de collega die mij zaterdag in Tiel hielp. Plus de daar gemaakte foto van de pijnlijke plek.

Na goed geslapen te hebben zonder pijn is de tand vandaag toch weer merkbaar aanwezig.

Vanavond zijn we op de helft van de kuur al, dus ben ik niet gerust.

Na de wandeling lunchen bij Tom.

Vanmiddag kwam hier een zeer bijzonder bootje langs gevaren.

Nu zes uur ga ik voorbereidingen treffen voor het avondeten.

Eet smakelijk ook.

Vanuit een andere hoek van Nederland worden we gegroet door dit schattige vogeltje.

De naam van het huisje waar deze foto gemaakt werd is heel toepasselijk " roodborstje".

SOS tandpijn, herhaling!!! Oplossing misschien dichtbij.

 De tand blijft zeuren, ondanks de kuur die gaande is.

Van een meelevende vriend kreeg ik de uitdrukkelijke raad om niet te wachten tot in Frankrijk, waar ik dan misschien over drie weken kan zijn, maar om hier een tandarts te zoeken die tijd en mogelijkheid heeft om een wortelkanaalbehandeling te doen.

Dit doorbrak mijn aarzeling om te doen wat vannacht toen ik het moeilijk had ook al door mijn hoofd speelde: Erachteraan gaan.

Begonnen met de tandartsenpraktijk te bellen waar ze mij zaterdag voorlopig hielpen met die antibioticakuur.

Zij wilden en konden niet, maar ik mocht wel terugkomen als de medicijnen woensdag nog niet aangeslagen waren.

Toen bedacht ik me dat hier in Alphen, en zelfs aan de overkant van de plas een praktijk is waar ik heel heel vroeger al wel ingeschreven was.

We praten over meer dan dertig jaar geleden.

De tandarts is overleden, maar de praktijk bestaat nog.

Ik er persoonlijk naartoe gefietst vanmiddag, een tandarts aangesproken die juist een patiënt uitnodigde plaats te nemen,en een collega van haar nam tijd voor mij.

Wist zelfs dat ik op die en die boot tegenover woonde.

Dat was een mooie binnenkomer en op mijn verhaal werd gereageerd met een afspraak maken voor woensdagmiddag.

Kwart over acht in de avond.

Tom is te gast.

We hebben net samen heerlijk gegeten.

Hier zie je  Tom bezig met de bereiding van de salade, in zijn nu als keuken ingerichte bedrijfswagen.

Mijn aandeel was de bereiding van bloemkool.

André was vanmorgen met zijn hond Pietje op zijn vlot aan het ronddobberen. Een uiterst schattig gezicht waarvan hier nog een glimp is opgevangen.

Zo, nu nog even gezellig met Tom kletsen, terwijl de tand weer begint op te spelen.

Een glaasje wijn meedrinken was een idee, maar Tom dacht er op tijd aan dat de combinatie met antibiotica niet goed is.

Zes van de twintig capsules zijn inmiddels geslikt maar heb nog niet het idee dat ze beginnen te werken.

Ik zie een beetje op tegen de nacht. De vorige verliep vrij moeizaam.

Hopelijk gaat de tandarts hier er gauw iets aan doen.

Een welterusten alvast gewenst.

De groeten van de paardjes en.........van Tom. Naar zijn zeggen heeft hij namelijk ook paardenkracht in zijn auto zitten.

Weinig praatjes vandaag.

 Wilde net als titel schrijven:"Geen praatjes vandaag", toen kwam André terug van weggeweest en is het voorwoord een beetje aangepast.

Als je het figuurlijk opvat klopt het ook. Mijn zieke tand was bij tijden erg gevoelig.

De kuur is natuurlijk nog maar 3 capsules oud, maar gisteren toen ik nog niks ingenomen had had ik minder last.

Mijn favoriete bezigheid, het eten, moet heel voorzichtig gebeuren en een lekkere stroopwafel consumeren is er nu ook niet bij.

Maar kijken hoe het dezer dagen verder gaat.

Met een beetje geworstel is de hals van de trui afgekomen.

Nu gaan alle delen aan elkaar genaaid worden.

Hiervoor gebruik ik altijd lucifers als vasthouders.

Die kon ik zo gauw niet vinden, maar met een kapotte spaak blijkt het ook goed te gaan.

Heel langzaam ook komt er een gat in de wildernis rond het te zagen hout.

Het avondeten was broccoli vandaag, daarvoor waren de tanden niet zo nodig.

Een genoeglijke avond is mijn wens en wie rekenen kan moet deze spreuk kunnen snappen.

Met veel geluk terechtgekomen bij een tandarts die mij wilde helpen.

 Eigenlijk kon het niet, zei de man van de tandartsenpraktijk in Tiel die ik even na acht vanmorgen aan de lijn had.

Ze zijn weliswaar op zaterdag open, maar het is voor mensen uit Tiel en de afspraak moest van tevoren gemaakt zijn.

Ze waren zo aardig om mij toch in te lassen. Kwart voor twaalf mocht ik komen.

Daarvoor en zelfs vannacht toen ik niet goed kon  slapen vanwege tandpijn heb ik eindeloos naar mogelijkheden gekeken voor spoedbezoeken.

Er waren mogelijkheden in Utrecht, Nijmegen en Den Bosch. André die ik vanmorgen sprak had me daar wel naartoe gereden, maar dit, het dichtbijzijnde Tiel, was toch veel beter.

Bovendien kon ik hier, op zaterdagmiddag, nog wel accordeon spelen.

Mijn animo was er niet zo, dit keer, ook omdat ik niet zo gevoed werd door het publiek.

Waarschijnlijk is dat te verwend met deze accordeonist die ik hier alle zaterdagen trof als Tiel voor mij aan de beurt was.

Wel was er een heel leuk moment toen een Italiaanse vrouw afkwam op een toevallig uit de accordeon rollend Italiaans liedje.

We vormden samen een mooi duo. Hier zingen we" Santa Lucia".

Wat het tandartsbezoek betreft kwam eruit wat ik zelf ook het beste vond.

Natuurlijk bleek uit de foto een flinke ontsteking 

onder die tand.

Een wortelkanaalbehandeling is nodig . Maar zij vond dat dat beter mijn Franse tandarts kon doen.

Die heeft mijn dossier en bij zijn vader was ik meer dan twintig jaar cliënt.

Ook de aanliggende tanden zijn niet je van het.

Dat had ik ook wel verwacht en is ook debet aan mijn nalatige verzorging.

Maar in ieder geval heeft ze een antibioticakuur voor mij geregeld.

Zeven dagen lang drie keer innemen.

In het doosje blijken er echter maar twintig in te zitten, dus de laatste keer hebben de nog overgebleven bacteriën geluk.

Een en ander betekent dat mijn Nederlandse verblijf zeker niet de hele winter zal zijn dit jaar.

Vandaag kwam er toevallig ook een uitnodiging van ene Sophie uit Besançon, Frankrijk. Ze is cineaste en heeft een film gemaakt over Tom.

Half oktober gaat die in première en eventueel rijd ik dan met Tom himself daarheen en vervolgens naar de Ardèche.

Op het eind van deze bewogen dag heb ik in Wamel een bezoek gebracht aan Harmen en zijn familie.

Van hem heb ik het Harlingse liedje "Het Singeltje", dat ik in juli ergens op een markt in de Provence speelde toen daar Harlingse mensen in opperste verbazing langs kwamen.

Van Harmen is nog veel meer te vertellen.

Een ander keer.

Vandaag haalde hij voor mij aardappelen uit de grond........

......om later vakkundig te verwerken tot een heerlijke maaltijd.

Er was ook rijst.

Hier zijn zoon Harmen Jozef.

En van tevoren hebben we samen het Onze Vader gebeden met zijn vijven.

En later toen we samen nog even buiten liepen deden we dat nog een keer bij de ondergegane zon, als dank voor alles 

Dankbaar mag ik zeker wel zijn nu deze zo onzeker begonnen dag toch weer een rustig einde heeft.

Straks weer slapen. Dat zal beter gaan dan de vorige nacht.

WELTERUSTEN, BONNE NUIT!

Hier nog even Harmen, zijn vrouw Adelaide en zoontje Daniel.

SOS tandpijn.

 

Nee, het is geen grap, die A kan gerust nog even op de grond blijven liggen.

De tand blijft zeer doen, in toenemende mate.

Hoe nu?

Wilde even afwachten tot het eventueel over zou gaan, maar het wordt alleen maar erger.

"Naar de tandarts", hoor ik de lezers roepen.

Het probleem is dat de tand deel uitmaakt van een brug.

Een andere tand en deze pijnlijke dragen samen twee tussenhangende kunsttanden.

Het is allemaal vakkundig in elkaar gezet door mijn Franse tandarts in Lamastre en het houdt zo al een groot aantal jaren.

Een vreemde Nederlandse tandarts moet allemaal eerst maar zien hoe alles in elkaar zit.

Liever zou ik het probleem in Frankrijk laten behandelen.

De tandarts is daar weliswaar opgevolgd door diens zoon, maar waarschijnlijk is daar wel mijn dossier.

Maar als de pijn verder toeneemt kan ik niet drie weken wachten tot ik met Tom mee kan rijden naar Frankrijk.

Vandaag voor het eerst van mijn leven paracetamol gekocht.

Moest in een drogisterij vragen hoe het eruit zag, want ik kende het niet.

In totaal twee pillen genomen maar ik voel het nog steeds.

Tevens in een supermarkt kruidnagels gekocht want die zijn pijnverminderend.

De soris rond de tand blijft overheersen, zoals ook vanmiddag toen ik in Druten op de markt stond.

Eerst zag ik dat mijn gebruikelijke plekje in het straatje tussen winkelcentra en markt bezet was.

Er stonden twee mensen zielige hondjesverhalen te houden, waar sommige aangehouden mensen intrapten.

Tegen vier uur hadden ze de buit binnen en kwamen ze mij, die iets verderop stond voorbij.

Ik had nog een uur kunnen spelen op de voor mij veel gunstigere plek, maar ik ging liever achter de pijnstillende middelen aan.

Op de markt zelf had ik het eerste uur gespeeld en daarna was er koffie met gebak op het terras van een bakkerij.

Op de al zo vaak gefietst route zag ik deze fraai bewerkte dorpsnaam

En er was ook een zelfbedieningswinkel.

Thuisgekomen was de familie zwaan in de buurt.

En weldra werd het vuur ontstoken voor de spinaziemaaltijd.

 Groene groenten, en vooral spinazie, blijken ontstekingsremmend te zijn, las ik.

En ook gember.

Nu de nacht weer in. Slapen zal wel redelijk gaan, dat was vorige nachten ook

Welterusten.

Nieuw meubilair.

 De buurvrouw had vier luxe stoelen in de aanbieding en André had me een fauteuil geschonken.

Nu het onderliggende plateau weer eens fatsoeneren en dan hebben we weer een gezellig zitje.

Vandaag eerst de grote afwas gedaan en toen brandhout naar binnen gesleept. Het is nu mooi droog en zo is het direct bruikbaar in de kachel zodra het daarvoor weer is.

Waar twee zomers geleden de moestuin was is het nu helemaal begroeid met klimopplanten, maar ik herinnerde me dat daar ergens ook nog te zagen hout lag.

En inderdaad, rond en op de ook ingegroeide zaagbok komt het een en ander tevoorschijn.

De ontdekking is nog gaande. Misschien straks nog even verder met zagen, kloven en naar binnen brengen.

Voor morgen wordt er nog steeds ongeveer droog weer verwacht, dus erg haasten hoeft ook weer niet.

De letters die aan de reling hangen weerspiegelen een beetje hoe ik me voel.

De op de grond liggende T hangt er nog steeds niet voor.

Een tand doet namelijk zeer sinds gisteren en vanmiddag kwam er een vuiltje in mijn oog, dat nog steeds last geeft.

Een beetje  onzeker door deze ongemakken.

Fuut en meerkoet zwommen gebroederlijk naast elkaar.

 André en ik hebben zojuist lekker gesnackt met friet, frikandel en kroket, gehaald in het cafetaria om de hoek.

Vanmorgen was het koffie drinken met grote gevulde koeken, gisteren door Hanny meegebracht.

De tent waarin ik tot nu toe hier sliep vanmorgen afgebroken want er werd wind verwacht.

Maar die is alweer minder, dus als de muggen lastig worden kan ie weer overeind.

Heb nog een plaatje, dinsdag geschoten onderweg tussen Veenendaal en thuis.

Een prettige avond gewenst en tot morgen.

Dan waarschijnlijk weer een markt.

Tom, André, Hanny en koffie.

 Tom is gisteravond in zijn vertrouwde bedje gedoken in zijn auto die tegelijkertijd huis, bedrijfswagen, atelier en vervoersmiddel is.

Je kunt hem geen betere slaapplaats aanbieden.

Vanmorgen rond half tien had ik de koffie voor hem klaar en begon hij aan zijn ontbijt, dat ik al eerder achter de kiezen had.

Een goede vriendin van hem, Franse Sophie die ik ook goed ken, stuurden we een filmpje van ons en een paar foto's.

Ooit was zij hier met hem te gast in mijn vroegere bootje, dat toen al  aardig krakkemikkig was.

Ze heeft het altijd nog over de aanvaring die we hadden.

Ze was met Tom de aanbouw van de boot aan het inrichten als slaapkamer toen ik met de roeiboot tegen de wand aan botste en daarmee de aanbouw uit elkaar dreef.

We moesten  aan het repareren alvorens ze in hun slaapkamer terecht konden.

Van haar kreeg ik toen de bijnaam Charley Chaplin. Het had zo een scène kunnen zijn  uit zo'n film.

We hebben elkaar weer een beetje bijgepraat sinds ons samenzijn op zijn terrein in Frankrijk in het voorjaar.

Ook was er het weerzien met Hanny sinds februari toen ik via haar naar Frankrijk fietste.

We hadden samen weer goede ideeën voor de oplossingen van cryptogrammen.

Hier wordt ze door mij overschaduwd.

André was ook van de partij en ook voor hem was er koffie  en bovendien lekkere koeken die Hanny meebracht van de bakker in Nuland.

Haar hond en die van André gaven het voorbeeld hoe je van de zon kunt genieten.

                       Flipje

                        Pietje.

Tom ging rond half één weer richting Amsterdam.

We zien elkaar waarschijnlijk aanstaande maandag weer.

Hanny mocht ik later op de middag uitzwaaien om elkaar snel weer te zien.

André zie ik nu voortaan elke dag.

Het is hier daarom minder goed mogelijk de mensheid even te ontwijken zoals voorheen.

De lucht was af en toe zowel bezaaid met helikopters als met vogels.

Nu, kwart voor zeven zal ik weer eens aan mijn eten beginnen.

         BON APPÉTIT