Zojuist kwam het bericht dat Jo vredig ingeslapen is.
Hoewel het einde dichtbij was is het nu toch even wennen.
Enkele uren eerder stuurde dochter Monique mij een foto van hem hoe hij toen erbij lag.
Het bracht bij mij een gevoel van vertedering teweeg zoals je dat hebt bij een baby in zijn wiegje.
Dat kind was iets tevoren nog niet op aarde en nu wel.
Bij Jo is het omgekeerd.
Tussen alle gedachten aan het naderende heengaan van Jo heb ik vandaag weer een beetje huisgehouden rond het huis, of beter de huizen.
Takken en bramen die rond het chalet welig tierden en zelfs over het dak heen schuurden liggen nu op de brandstapel die vandaag niet aangestoken wordt want het waait gevaarlijk hard.
De wijsheid die hier staat komt onder andere weer tevoorschijn.
Ook rond het tuinhuisje is een begin gemaakt om het oerwoud eromheen te ontginnen.
Kan ik
straks ook de kachelpijp weer vinden die daarachter ergens moet liggen, zodat er gestookt kan worden als ik in de winter een tijdje hier ben.
Zo, nu eten koken.
Het worden rode bieten vanavond.
Een goede avond gewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten