Maar vanmorgen vonden we alletwee dat het toch beter was om het oorspronkelijke plan aan te houden.
Voor mij is het goed dat ik dinsdag nog de hele dag heb om me voor te bereiden op de crematie van Jo. Onder andere is de vraag hoe kom ik in Beuningen aanstaande woensdag? Ik weet niet of ik op de boot nog ergens een goede fiets heb. Daar moet ik dan dinsdag voor zorgen.
Monique, de dochter, vroeg vanmorgen nog hoe lang ik nodig heb voor de toespraak en het liedje. Want in totaal hebben ze een uur.
Dit is een moeilijke vraag aan iemand die niet zo berekenend is.
Met de stopwatch erbij geconstateerd dat "De Diligence" anderhalve minuut gaat duren.
Na raadpleging van Harry heb ik vijf minuten opgegeven als de geplande duur.
En nu maar hopen dat dat lang genoeg is.
Zenuwen een beetje over deze aanstaande plechtige momenten. Het is niet de eerste keer dat ik tijdens een begrafenis gesproken en/ of gespeeld heb.
Ik weet dus wel dat ik het kan en hierin een soort verbinding kan bewerkstelligen tussen hier en de wereld van de overkant.
Maar het is wel elke keer weer spannend hoe dat zal zijn, hoe dat zal gaan.
Maar voorlopig gaat nu mijn onzekerheid over de weg ernaartoe die vandaag begonnen is met alles zoveel mogelijk klaar maken, opdat we morgen om acht uur in de auto kunnen stappen.
Vanmiddag hadden we afgesproken om Wineke een bezoek te brengen. Harry, die haar gisteravond bij het etentje op Les Costilles ontmoet had, was zeer belangstellend naar de woonplek van Wineke en Bruno. Ikzelf was daar ook al lang niet meer geweest.
De twee hadden evenals gisteravond weer veel aan elkaar uit te wisselen. Vind ik altijd zeer boeiend om te zien hoe vrienden van mij op elkaar reageren.
Hierachter zie je het houten huisje dat Bruno samen met Wineke aan het bouwen is.
En ik zie ook mijn baard die nogal verwilderd is.
Een vriendin raadde me aan om die nog wat te snoeien voor de plechtigheid.
Misschien kan daar ook dinsdag nog voor gezorgd worden.
Van dit bouwwerk op het terrein kan ik ook nog een lesje leren.
Ook ik had ooit een buitentoilet, maar daar is niet veel meer van over.
Tijdens een zitting vanmiddag ontstond het voornemen om bij terugkeer in de Ardèche ook bij mij weer iets fatsoenlijks in elkaar te timmeren. Dat kan ik heus wel!
Op weg naar het huis van Wineke moesten we het spoor over. Behalve voor
een stoomtreintje tussen Lamastre en Tournon wordt dit ook als fietsspoor gebruikt. Toevallig waren de bomen dicht:
Op deze blogplek kwam tijdens het schrijven een vrouw met me kennis maken die hier honderd meter vandaan woont.
Ze was heel erg stralingsgevoelig. Ze heeft er vaak hele nachten last van en vraagt zich af wie dat veroorzaakt. En of ik hier ook 's- nachts zit?
Ik neem aan dat een half uur dat ik hier per dag bezig ben met schrijven niet de oorzaak daarvan is.
Of zal mijn straling de hele nacht nog doorgaan?
In ieder geval vanaf morgen een hele tijd niet meer.
Nu is het acht uur en snel naar huis. Het is al bijna donker.
Over twaalf uur moeten we weg zijn.
Houdoe en tot gauw.
Nog even een foto van gisteravond toen het wat frisjes werd en Harry mijn Afrikatrui aan had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten