Eigenlijk kon het niet, zei de man van de tandartsenpraktijk in Tiel die ik even na acht vanmorgen aan de lijn had.
Ze zijn weliswaar op zaterdag open, maar het is voor mensen uit Tiel en de afspraak moest van tevoren gemaakt zijn.
Ze waren zo aardig om mij toch in te lassen. Kwart voor twaalf mocht ik komen.
Daarvoor en zelfs vannacht toen ik niet goed kon slapen vanwege tandpijn heb ik eindeloos naar mogelijkheden gekeken voor spoedbezoeken.
Er waren mogelijkheden in Utrecht, Nijmegen en Den Bosch. André die ik vanmorgen sprak had me daar wel naartoe gereden, maar dit, het dichtbijzijnde Tiel, was toch veel beter.
Bovendien kon ik hier, op zaterdagmiddag, nog wel accordeon spelen.
Mijn animo was er niet zo, dit keer, ook omdat ik niet zo gevoed werd door het publiek.
Waarschijnlijk is dat te verwend met deze accordeonist die ik hier alle zaterdagen trof als Tiel voor mij aan de beurt was.
Wel was er een heel leuk moment toen een Italiaanse vrouw afkwam op een toevallig uit de accordeon rollend Italiaans liedje.
We vormden samen een mooi duo. Hier zingen we" Santa Lucia".
Wat het tandartsbezoek betreft kwam eruit wat ik zelf ook het beste vond.
Natuurlijk bleek uit de foto een flinke ontsteking
onder die tand.
Een wortelkanaalbehandeling is nodig . Maar zij vond dat dat beter mijn Franse tandarts kon doen.
Die heeft mijn dossier en bij zijn vader was ik meer dan twintig jaar cliënt.
Ook de aanliggende tanden zijn niet je van het.
Dat had ik ook wel verwacht en is ook debet aan mijn nalatige verzorging.
Maar in ieder geval heeft ze een antibioticakuur voor mij geregeld.
Zeven dagen lang drie keer innemen.
In het doosje blijken er echter maar twintig in te zitten, dus de laatste keer hebben de nog overgebleven bacteriën geluk.
Een en ander betekent dat mijn Nederlandse verblijf zeker niet de hele winter zal zijn dit jaar.
Vandaag kwam er toevallig ook een uitnodiging van ene Sophie uit Besançon, Frankrijk. Ze is cineaste en heeft een film gemaakt over Tom.
Half oktober gaat die in première en eventueel rijd ik dan met Tom himself daarheen en vervolgens naar de Ardèche.
Op het eind van deze bewogen dag heb ik in Wamel een bezoek gebracht aan Harmen en zijn familie.
Van hem heb ik het Harlingse liedje "Het Singeltje", dat ik in juli ergens op een markt in de Provence speelde toen daar Harlingse mensen in opperste verbazing langs kwamen.
Van Harmen is nog veel meer te vertellen.
Een ander keer.
Vandaag haalde hij voor mij aardappelen uit de grond........
......om later vakkundig te verwerken tot een heerlijke maaltijd.
Er was ook rijst.
Hier zijn zoon Harmen Jozef.
En van tevoren hebben we samen het Onze Vader gebeden met zijn vijven.
En later toen we samen nog even buiten liepen deden we dat nog een keer bij de ondergegane zon, als dank voor alles
Dankbaar mag ik zeker wel zijn nu deze zo onzeker begonnen dag toch weer een rustig einde heeft.
Straks weer slapen. Dat zal beter gaan dan de vorige nacht.
WELTERUSTEN, BONNE NUIT!
Hier nog even Harmen, zijn vrouw Adelaide en zoontje Daniel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten