Mijn weg zoeken tussen twee voor fietsers verboden autowegen en een doodlopend pad. Mijn Gps was de weg kwijt. Nu midden in de mistral terecht gekomen.

Goedenavond. Bonsoir.

Het was af en toe weer eens een puzzeltocht vandaag. Er waren na Perpignan weer twee autowegen beschikbaar voor de liefhebbers, maar fietsers moesten zelf maar uitzoeken of er nog ergens een geitenpaadje over was dat richting Narbonne ging.

Dit viel voor mij niet mee omdat, wat later bleek, de gps op mijn telefoon mijn locatie niet nauwkeurig wist. De oplossing voor de puzzel dacht ik per abuis te vinden via een weggetje dat over de snelweg ging. Boven op de brug heb ik een filmpje gemaakt van het verkeer daar beneden. Daarvan is hier een foto.

Maar een paar kilometer verder moest ik terugkeren, want het weggetje strandde in een pad waar auto's noch voetgangers mochten komen en dat bovendien ook helemaal de verkeerde kant op liep.

Verboden voor alle voertuigen en voor voetgangers, behalve rechthebbenden.

Maar uiteindelijk ben ik er toch weer uitgekomen.

Ben nu ook mijn landkaartenboek van Frankrijk weer gaan gebruiken. Die kaarten zijn heel gedetailleerd en ik vind het ook veel prettiger om zelf mijn routes uit te stippelen.

Vanaf ongeveer twee uur is er een flinke mistral opgestoken waar mijn noordelijke route precies tegenin gaat. Fietsen was plots een hele inspannende bezigheid geworden. Op de eerste plaats moet je veel energie leveren om de trappers rond te krijgen, maar bovendien is het oppassen geblazen om ongeveer recht vooruit te blijven rijden, gezien de vele auto's die ook van de weg gebruik maken.(Ja, ondanks dat ik noodgedwongen een binnenweg moest kiezen, was het ook hier nog vrij druk met het verkeer).

En dan was het zaak een bosje te vinden voor de nacht in dit vrij kale landschap. Maar dat is gelukt. 

Een bos is gevonden, nu  nog kijken waar de tent het beste kan staan.

Hier staat ie dan.

Op de status van Whatsapp hoor en zie je de mistral tekeer gaan.

Maar ondanks dat de tent hier ongetwijfeld veilig staat is er veel onrust om me heen. Het is een constant lawaai van ruisende bomen en soms komt er een windvlaag over de tent heen en voel je een frisse wind door het dunne tentzeil.

De vraag is voor morgen en de komende dagen of ik niet beter hier kan blijven. De mistral gaat zeker vier dagen duren, is de verwachting en ik kan mezelf veel energie en gevaar besparen.

Maar ook kan ik voor een oostelijke route kiezen en dan niet  Bretagne, waar het heel slecht weer is bovendien. Dus toch nog Roemenië en Bulgarije? Of rechtstreeks naar huis in de Ardèche?

Zo kan ik lekker lang blijven switchen van gedachten, maar dat hoort een beetje bij mij.

Er is een spreuk die op Les Costilles hangt en die hier van toepassing is: Als je niet weet waar je heen gaat kom je er altijd.

In Perpignan was het vandaag koffietijd op een terras met gezellig kwebbelende mensen.

Voor het eerst niet meer die typisch Spaanse café con leche, maar de in Frankrijk meer gebruikelijke espresso.

Maar wel kreeg ik er hier een glaasje water bij, wat heel gezond is om met koffie te drinken.

Er was ook weer een Franse krant om door te nemen.

Nu dan ga ik maar weer eens in de slaapzak en hoop ondanks de onstuimige omstandigheden lekker te slapen, wat afgelopen nacht ook het geval was. Daar waren wat twijfels over omdat een hond van een huis in de buurt volop begon te blaffen toen ik goed en wel lag. Maar daarna heb ik m toch niet meer gehoord.

Tenslotte nog een foto van gisteren toen klaprozen mij Spanje uitwuifden.

B o n n e    N u i t .

Welterusten.

Over mijn grens gegaan vandaag. Veel tippelaars op het laatste stukje Spanje.

 Bonsoir.

Het is weer Frankrijk geworden na zeker een half jaar Spanje/Portugal. De Pyreneeën oversteken is in dit gebied heel gemakkelijk. Het was een kwestie van een uurtje om de Col du Pertuis te beklimmen.

Nog een kilometer tot de Franse grens.

De douanegebouwen zijn in tact gebleven, wie weet moeten ze ooit weer eens gebruikt worden.

Voordat het echte klimmen begon was het vandaag een afwisseling van klimmen en dalen, terwijl de Pyreneeën steeds beter in zicht kwamen.

Opvallend vond ik het grote aantal seks aanbiedende vrouwen op het laatste Spaanse traject tussen Figueres en La Jonquera.

Ik was te laat, anders had ik er van eentje een foto gemaakt die met alleen een string in haar kont dezelfde kant op liep die ik fietste. Ze kon het toch niet zien. Een uitdrukking die ik vroeger vaak hoorde: " Die heeft haar ogen niet in haar kont", was nu letterlijk van toepassing.

Hier nuttigde ik vandaag mijn middagboterhammen.Een merkwaardige constructie.

In Figueres waar ik koffie dronk stonden interessante kunstwerken.

Geplaatst op tractorbanden.

Opvallend vond ik hieraan de rechtervoet die niet heel is.

Nu dus weer in Frankrijk. Dat zal snel weer wennen, want met dit land ben ik wel heel vertrouwd. Maar ik zal het taaltje van Catalonië missen. Wat schattig is ook al dit woord xemeneies.

Als je weet dat het Franse woord voor kachels cheminées is is dit toch gemakkelijk te herleiden.

In Figueres sprak een enthousiaste jongeman me aan, aan wie ik vertelde hoe mooi ik dit taaltje vind. Hijzelf is van oorsprong Roemeen maar heeft van jongs af aan in Catalonië gewoond. Hij vertelde dat hij van Figueres naar Roemenië is gefietst via Italië, Hongarije en zo, daarbij ongeveer de route volgend die ik voor ogen heb als ik voor de optie Roemenië en Bulgarije kies.

Maar eerst ga ik morgen maar eens proberen in Perpignan te komen.

Een goede nachtrust is mijn wens en mooie dromen.

B o n n e   N u i t 

B o n n e    R ê v e s .

Prachtig fietsweer vandaag. Er waren een paar obstakels. Eten een beetje verkookt.

 Goedenavond.

Zo, eindelijk weer eens een andere plek op aarde om de nacht door te brengen. Het is hier wel een beetje een gedoe met de verbinding. Een paar keer viel de 4g uit. Piet had ik al gevraagd om in te springen en de bloglezers mede te delen dat er alleen met de techniek iets aan de hand is en niet met mij. Maar nu gaat het weer een tijdlang goed en waarschijnlijk komt dit verhaal straks weer in de ether.

Doordat ik met de smartphone bezig was is het eten dat ondertussen stond te pruttelen te gaar geworden en waren de sperziebonen niet zo lekker als dat ze kunnen zijn. Maar ja, een kleinigheidje blijf je houden.

Het was fijn fietsen vandaag, waarbij ik mijn knie wel regelmatig voelde. Het was ook erg mooi weer. Wel moesten er wat hindernissen genomen worden. Er was een wegomlegging omdat er op de N 11 werkzaamheden waren. Maar met de fiets kun je meestal toch wel door, dus ik gokte erop. Maar aangekomen op het punt waar ze bezig waren zag ik dat de weg toch helemaal open lag. Maar er liep een zijweggetje in dezelfde richting. Toen ik de zaak aan het bestuderen was kwam een van de werklui naar me toe en legde uit dat ik daar wel overheen kon, maar dat ik om bij de N11 te komen een rampa moest beklimmen, wat zoveel als een oprit betekent.

Mijn opdracht was dus om op de onderste van die twee wegen te komen, maar daarvoor moest ik wel het waarschuwingsbord in de wind slaan en het rode hekwerk forceren.

De rampa die ik moest beklimmen was het op de foto ogenschijnlijk vrij vlakke pad richting weg. In werkelijkheid was het laatste stuk zeer steil en is het me maar ternauwernood gelukt om de fiets uiteindelijk weer op de N11 te krijgen.

Een ander probleem was dat ik opnieuw plots van de N11 verbannen werd, tezamen met de tractoren. Ze hebben er weer een stukje autovia van gemaakt. Het andere verkeer moet dan zelf maar uitzoeken hoe ze er moeten komen. Het was dus weer even puzzelen. De smartphone wist geen raad, die liet me weer gewoon over de verboden autoweg fietsen.

Een fietser had ik het gevraagd en die wist het ook niet en vond ook dat ik de autovia maar moest nemen. Maar ik gokte op een weggetje parallel aan de racebaan. Na drie kilometer verzandde dat echter in de middle of nowhere.

Toen weer helemaal teruggeklommen naar het punt waarop de N11 autoweg werd, want ondertussen had ik de oplossing van de puzzel gevonden. Met een uur vertraging kon ik toen de route weer hervatten.

Het werd vrij laat voor mijn doen, maar er is weer een prachtige ruime kampeerplek voor me gevonden met het volgende uitzicht op de Pyreneeën, die allengs dichterbij zijn gekomen.

Heel hoog zijn de Pyreneeën hier aan de kant van de zee niet

De foto hieronder is onderweg genomen. Vanaf hier is het ongeveer nog veertig kilometer tot de Franse grens.

In het Catalaans heet Frankrijk França.

Na tien kilometer fietsen was ik vanmorgen in Gerona en vond het er heel gezellig. Er kwamen verschillende groepen kinderen voorbij het terras in de voetgangersstraat waar ik koffie zat te drinken.

Op de status van Whatsapp zie je de kinderen voorbij marcheren.

Ook duiven deden mee met de gezelligheid.

Het zou ook een mooie gelegenheid zijn om even accordeon te spelen, maar ik was daar niet op ingesteld. Nee, zei ik tegen mezelf, het is zo al gezellig genoeg, ik fiets liever weer verder. Echter, toen ik opstond pakte ik, bij de fiets gekomen, onverwachts toch de accordeon uit de fietstas en een uur lang ben ik blijven spelen. Ik was er blij mee. Het geeft een hele mooie andere insteek in de reis om af en toe eens op te treden.

En nu ga ik eindigen, en wel bij het begin van de dag, toen ik op de zonnige oplaadplek mijn powerbank op kwam halen.

De eerste klaproos die ik dit jaar zag knipoogde naar mij en zendt nu zijn straling uit naar de lezers.

Daaaaaaaaaaaag, tot morgen.

H a s t a     M a ñ a n a .

Jarig Jetje vandaag. Hier gebleven om trui af te maken, maar toch nog niet klaar.

 Goedenavond.

Vandaag is Jet, van Piet en Jet uit Breugel jarig. Ik ben niet zo'n beller maar vond het toch fijn om even direct contact te hebben met iemand.

Echte lijfelijke ontmoetingen zijn natuurlijk nog beter. Gisteravond is er een vierde persoon bijgekomen die in april op mijn route naar Bretagne te vinden is, in het geval ik daarvoor kies, en niet voor de optie Roemenië en Bulgarije. Mohammed woont een gedeelte van het jaar in Toulouse en, Marokkaan zlijnde, woont hij ook in Fez. We kwamen elkaar in oktober tegen ergens bij Carcassonne, terwijl hij naar Marokko fietste en ik op deze reis richting Lourdes koerste. Ik was bij hem daar welkom, maar heb de oversteek naar het Afrikaanse continent niet gemaakt. In april is hij weer in Toulouse, schrijft hij.

Ik wilde eigenlijk vandaag hier vertrekken, maar besloot toch de trui eerst nog af te maken. Dat is niet helemaal gelukt.

Het is ook een heel gefriemel met die kleine draadjes om die allemaal een weg te laten vinden tussen de verschillende truidelen. Af en toe werd ik er ongedurig van, wat niet vaak voorkomt bij deze werkjes. En ook dacht ik op het laatst: was ik toch maar gegaan vanmorgen. Dit komt ook omdat de plek in het bos een beetje somber is en een beetje kil vanwege de wind die er toch altijd wel ietsjes door komt. Op de zonnige plek waar de powerbanks opgeladen worden waait het altijd flink, dus daar vertoef ik ook niet graag.

Morgen dus echt vertrekken, al is mijn voorgenomen doel om een aantrekbare trui mee te nemen nog net niet bereikt. Wel fijn dat de meeste etenswaren opgeconsumeerd zijn, om dit dubbele woord maar eens te verzinnen. Vanavond bij het avondeten gingen enkele wortelen, die hier al een paar dagen lagen, tesamen met een preitje en een stuk bloemkool in de pan, die zoals gewoonlijk iets van een snelkookpan weg heeft qua snelheid waarop de inhoud aan de kook komt.

Goed en wel staat de pan op het vuur.......

Of het goedje borrelt al van alle kanten.

Een goede maaltijd kan mijn dag al goed maken.

Waar ik van sta te kijken vandaag is het bericht dat Wim de Bie overleden is enkele dagen geleden. Dat, terwijl in een sketch van vijftig jaar geleden Kees van Kooten hem liet tekenen voor zijn toekomstig overlijden. Dat zou in 2023 zijn.... Zie:  https://youtu.be/keYyuAQ8xYk

Zo, negen uur geweest, tijd om u een prettig vervolg van deze avond te wensen.

B u e n a s    T a r d e s .

En morgen gezond weer op:

Hello !    good morning.

Hoera, onze stroman Tom is jarig. Begonnen met het hechten van de truidelen

 Goedenavond. 

Een gedenkwaardige dag vandaag, want vriend Tom is jarig. Tom Rijven is de man die overal in Europa, maar vooral in Frankrijk en Spanje mensen instrueert om op een eenvoudige en natuurlijke manier huizen te bouwen, die bovendien dan ook nog betaalbaar zijn.

Vandaag sta ik er nog eens bij stil wat een geweldige bijdrage hij heeft geleverd, en nog steeds, in het enthousiast maken van mensen over wat ze met hun handen kunnen. Ook bij deze gelegenheid wil ik jou zeggen:Tom, petje af.

Op de status van Whatsapp vandaag moedig ik allen die hem kennen (en niet kennen) aan met mij Lang zal Tom leven te zingen.

Lang zal Tom leven.

Hij leve hoog, hij leve hoog!

Vandaag is de trui uit de naalden gekomen.

Alle delen bij elkaar, verbonden door de hals.

In de sparwinkel waar ik boodschappen deed heb ik ook naar lucifers gevraagd. Eerst kwam de aardige mevrouw aan met een aansteker. Maar nee, het moesten per se lucifers zijn, fósforos. Ze moeten namelijk dienen als voorlopige hechtingen bij het in elkaar zetten van de trui.

De hechtingen erin, zodat ik precies weet waar de naaidraad zijn weg moet vinden.

Ondertussen dat ik hier in de tent lig te schrijven beginnen mijn benen van alle kanten te jeuken: muggen dus. Ik moet voortaan op gaan letten de tent hermetisch te sluiten om niet tijdens de slaap lastig gevallen te worden. 

Morgen is de kans zestig procent dat ik weer verder fiets. Ook kan ik hier nog de overige vijf van de acht truidelen in elkaar zetten. Maar dat kan natuurlijk overal.

Het slechte weer is in Frankrijk tot donderdag weer even weg.

Het wordt tijd dat ik de Pyreneeën eens van dichterbij ga bekijken.

Ondertussen begint het koolzaad hier te bloeien. Dat kan dan zo heerlijk stinken, vooral als hele velden ervan vol staan. Wij noemden het vroeger piskruid. Het zal een Brabantse benaming zijn, want het woord is op Google niet terug te vinden.

Maar hier bij de tent komt er af en toe de heerlijke geur van een koffiebranderij tot me. Waar die precies staat ben ik nog niet achter.

Nou, dit is het ongeveer voor vandaag, ik ben mijn verhaal weer kwijt.

Ik wens nog een prettige avond met veel doelpunten voor Oranje.

B u e n a s    T a r d e s .

De kraag krijgt kleuren geel, rood, oranje, rood of nog een stukje geel ertussen?

 Het is altijd puzzelen van het begin tot het eind, als ik een trui brei. Welke kleuren passen het best bij elkaar is vaak de vraag.

Nu ben ik met het laatste onderdeel bezig, de kraag, die als het ware het verbindingsstuk is van de vier onderdelen.

Op het moment van fotograferen ben ik begonnen met geel.

Na drie maal geel volgden drie maal rood, daarna driemaal oranje en bij sluitingstijd was ik met rood bezig. Ik zou er misschien nog een paar rondjes geel tussen kunnen doen. Nou, daar ga ik vannacht maar eens een nachtje over slapen.

Breien is ook een soort reizen voor mij. Niet wetende waarheen kom ik er toch altijd. Maar spannend is het ook vaak waar ik uitkom.

Of ik morgen weer op de fiets verder ga weet ik nog niet.

Tachtig procent kans dat ik hier nog weer een dagje blijf. In dat geval ga ik mijn breireis verder afmaken.

Vandaag was er koffie in een ander café, dichter bij huis. Het was er erg druk toen ik er rond twaalven aankwam. Ik had er uitzicht op vrouwelijk schoon en een mooie blauwe lucht.

Op de status van Whatsapp laat ik zien waar de plek is om de accu's op te laden in de zon. Daartoe loop ik onderstaand pad af.

Hieronder de plek op aarde waar ik nog steeds bivakkeer en wacht tot het aan de overkant van de Pyreneeën ook beter weer wordt.

Ik wens u een prettige avond en straks goede dromen.

B u e n a s   T a r d e s    

Y

B u e n o s    S u e ñ o s .

Vooruit met die klok: RELLOTGES ENDAVANT!

 Vandaag nam ik in het café de Catalaanse krant weer eens door. Komende nacht moet de klok vooruit gezet worden, staat er in: Rellotges endavant.

Ik vind het Catalaans een schattige taal. Met een beetje gepuzzel kan ik veel woorden afleiden.

Rellotges lijkt een beetje op horloges, waar in het Frans algemeen het begrip klokken mee wordt bedoeld. In endavant  zit het Franse avant in, wat voorwaarts betekent.

Het was zeer druk in en rond het café, toen ik er rond half een arriveerde, maar na een uurtje werd het veel rustiger en kwam de krant vrij.

Thuis was het vanmorgen eerst vrij kil en vooral vochtig. Dat merkte ik aan mijn breipennen die stroef door mijn vingers gingen. Toen rond elf uur de zon kwam merkte je meteen het verschil.

Vannacht was ik zorgelijk omdat ik op mijn knie lette die af en toe een pijnscheutje kreeg. Heel mijn mobiliteit hangt er vanaf omdat ik (nog steeds) geen rijbewijs heb en het ook nooit zal krijgen. Maar vandaag overdag ebde die zorg weer weg, omdat er weinig abnormaals aan te ontdekken was verder.

Ondertussen heb ik weer een hele pan eten op. De pompoenmaaltijd was heerlijk, evenals het sperziebonenmenu  gisteren. Het is niet altijd even lekker, maar meestal wel. Ik waardeer het elke keer weer dat ik met een tas vol etenswaren uit een of andere winkel kom elke dag. Voor de meesten van ons vanzelfsprekend gelukkig, maar het is lang niet overal op aarde zo.  Tegenwoordig kijk ik vaak naar het journaal.

Vanmiddag kwam er wind opzetten en in mijn bos was het ook niet aangenaam. In de tent was het wel windloos en na daar een dutje gedaan te hebben voelde ik me beter. Ben onder andere aan het prutsen gegaan met mijn trui, die nu zover is dat alle onderdelen aan elkaar moeten worden gezet. De finishing touch geeft altijd iets spannends.

Vandaag staat op de status van Whatsapp te zien hoe het vuurtje vanmorgen tevoorschijn kwam vanuit een rooktoestand.

Van zo.........

..............naar zo.

Het vuur van vanavond is nu helemaal uitgedoofd, maar voor morgen is mijn wens dat de innerlijke vuurtjes goed zullen branden.

B u e n   f u e g o .

De tent staat nog steeds in het bos. Rustige dag.

 Hola! Goedenavond.

Vandaag is de tent blijven staan en heb ik een rustig dagje gehad in het bosje. Door de bomen komt weliswaar niet veel zon maar ik heb wel heerlijk kunnen profiteren van de ruggesteun die een boom mij gaf. Iets verderop, waar de zon wel scheen kon ondertussen mijn powerbank laden. Het idee om nog wat te treuzelen eer ik Spanje uit rijd lijkt het toch wel te gaan winnen. In Frankrijk, waar het veel regende, wordt nog veel meer nattigheid verwacht. Alleen langs de kust is het veilig volgende week.

De laatste mouw van mijn breiwerk is bijna af en de eindfase van het handwerk is dus in zicht.

Vandaag ben ik de andere kant op gefietst om koffie en boodschappen te vinden. In zowel winkel als café waren ze vriendelijker dan gisteren.

Onderweg was ik geïmponeerd door grote massa's hout die bij een zagerij lagen.

De Pyreneeën zijn vanaf hier toch nog maar een schim van wat ze in werkelijkheid zijn.

Nu, kwart over acht, gaat het avondprogramma beginnen. Onder andere kijk ik weer naar het Nederlandse journaal.

Misschien is het grote nieuws vandaag wel dat er een wapenstilstand is bereikt in Oekraïne. Vanwege het feit dat er hinderlijke dassenburchten gevonden zijn.

Hier onder mijn tent lijkt het mee te vallen en ik verwacht weer mooie dromen straks. Afgelopen nacht had ik ze in ieder geval.

B u e n o s    S u e ñ o s .

Op mijn plekje in het bos gebleven. Hoe gaat de reis verder?

 Goedenavond allemaal. 

Het is alweer donker, maar na een dag die alweer meer dan twaalf uur zonlicht heeft gekend.

Zoals ik gisteren al voelde is dit een plek waar ik vrij zeker niet lastig gevallen kan worden en daarom besloot ik om maar eens een dagje te blijven. 

Er is altijd genoeg administratie te doen en natuurlijk heb ik mijn handwerkje. 

Voor een supermarkt en een café moest ik drieëneenhalve kilometer fietsen. Zowel in de winkel als in het zaakje vond ik de mensen niet bijzonder vriendelijk. Een pluspunt was dat er in het café een krant lag, die ik uitgebreid bekeken heb. Goed voor mijn Spaans, zoals het ook goed voor mijn Spaans was om Rosa een paar dagen mee te hebben gemaakt.  Ze praat heel duidelijk.

Vanaf het zonnige terras zag ik wandelaars voorbij komen, heel serieus met stokken.

Vandaag heb ik ook wat zitten puzzelen over hoe de tocht verder kan gaan na Perpignan. Heb zelfs even gedacht aan de mogelijkheid om vanaf hier meteen de bergen in te gaan, maar dat gaat het toch niet worden. Onderstaand traject is een mogelijkheid.

Bij de rode vlieger wonen mensen die ik graag eens op wil zoeken, terwijl op twee plaatsen van die blauwe lijn ook bezoekjes mogelijk zijn.

Van één van hen kreeg ik gisteren al de uitnodiging om te komen, terwijl ik bij de andere een balletje heb opgegooid.

Maar ja, dit zou dan wel betekenen dat het Bulgarijeplan voorlopig van de baan is. 

Het is nog even tijd voor ik in Perpignan ben, want daar moet ik beslissen. Ook twijfel ik of ik niet beter nog een weekje kan dralen hier in Spanje alvorens de andere kant van de Pyreneeën te bekijken. Er wordt namelijk in Frankrijk kou en veel wind verwacht vanaf zondag. De kust van de Middellandse Zee wordt niet gespaard, hoewel de regen er mee zal vallen.

En als ik dan hier de verwachting bekijk blijft het gewoon rond de twintig graden met veel zon, behalve zondag.

Nog langer op deze plek kan wel, maar ik mis de zon en het uitzicht zo in het bos. Het is er een beetje saai. Maar enfin, morgenvroeg zie ik wel weer.

Zojuist had ik vanaf de tent uitzicht op hoe het vuurtje zijn werk deed.

En even het bos uit lopend wilde ik de naderende Pyreneeën op de foto zetten, maar die lieten zich niet goed zien.

Morgen beter misschien.

Voor vannacht wens ik mooie dromen.

B u e n o s    S u e ñ o s .

Schrikken: Ineens stond ik op de autoweg met de fiets Kamperen in een verboden bos..

De nationale weg N 11 die ik gisteren ben gaan volgen richting Gerona en de Pyreneeën was vandaag in het begin omgeven door obras, wegwerkzaamheden. Het was duidelijk, de oorspronkelijke tweebaans weg is aan verbreding onderhevig. De omgeving daardoor erg ontsierd. Later kwam er een stuk dat weer vriendelijk oogde, zoals vier jaar geleden het hele traject was. Maar tot mijn verrassing kwam plots een verkeersbord voor mijn neus waarop fietsers, tractoren, paard en wagen doorgekruist waren.

Ik dacht, het zal wel betekenen dat over een kilometer je de keuze moet maken, en dan mag je niet de autovia nemen  die dan aangeboden wordt. Maar tot mijn verbijstering bleek de weg meteen bij dat bord al autovia te zijn. Er werd dus verwacht dat je midden op de route ineens op moet houden met fietsen en ergens het gras in duiken of zo. Over alternatieven werd niet gesproken, en die waren er ook niet. Een kilometer verder dan het verbodsbord stond ik inderdaad midden tussen de autowegen met mijn fiets.

Wat nu? Tegelijkertijd moest ik ook nog hevig naar de wc voor een grote boodschap.......

Google Maps maar eens geraadpleegd, of die een uitweg wist. Maar die wees gewoon de weg aan waar ik vanaf gegooid werd. Een privé poepplaatsje kon ik ook niet vinden zo tussen die autowegen in, dus er zat niks anders op dan het gevaar in te fietsen. Maar na een paar honderd meter vond ik: Nee, dit doe ik niet. Antonius vroeg ik om raad en daar zag ik een pad. Weer de kaart van Google Maps erbij gehaald en daar zag ik op dat met een aantal kronkels dat pad op een gunstige plek uit zou komen. En dat gebeurde, hoewel ik wel een keer door een stroompje moest waden. Sandalen uit, sandalen aan en verder maar weer.

Het pad ging zelfs nog over in een geasfalteerd weggetje en dit kwam zelfs in een dorp uit met een café. Het avontuur was weer eens goed afgelopen.

Behalve dat ik hier boos werd op de aanleggers van wegen die geen rekening houden met fietsers werd ik vandaag ook nog boos toen ik zat te lunchen. Dit was in de berm van een weggetje dat naar een huis leidde. Kwam daar de vrouw des huizes met haar auto langs en hield een hele preek dat ik geen afval achter mocht laten. In plaats van dat ze me que aproveche wenst......

Hier zat ik op mijn trui rustig mijn brood te eten.

Wel jammer dat ik niet ad rem genoeg was om te zeggen dat ik haar onvriendelijk vond.

Maar misschien heeft ze toch ook wel goede eigenschappen, bedacht ik later.

Om een plekje voor de tent te vinden heb ik wat moeten zoeken vandaag omdat hier in deze streek op veel plaatsen bordjes staan met privé en ik me opgelaten voel als ik daar toch mijn tent neerzet.

Maar op een gegeven moment vond ik het toch welletjes. 

De ketting en het bord weerhielden mij er niet van mij een doorgang te verschaffen. Aan de overhangende takken te zien is dit pad al lang niet meer door een auto bereden.

En het zou me hogelijk verbazen als ik hier iemand tegen zou komen, die moeilijk gaat doen.

De tent staat op een prachtige plek, waar ik me vrij voel, ook om vuur te maken.

En natuurlijk laat ik morgen bij vertrek hier geen rommel achter, zoals ik dat nergens doe.

Een goede nachtrust voor straks is mijn wens.

B u e n a s    N o c h e s .