Vertrek uit Barcelona voelt als bevrijdend. De Pyreneeën zijn in zicht.

 Buenas Tardes, goedenavond.

Het was heerlijk slapen gisteren en eergisteren in een echt bed in het huis van Rosa. Nu zit ik weer enigszins schuin in de tent, maar midden in een bosje. Geen buren om me heen waarvan de geur van marihuana af en toe tot me doordringt,  zoals gebeurde als ik het raam even open deed. Wel komt de geur van het nog nasmeulende houtvuurtje de tent binnen. Zojuist heb ik daarop mijn eten klaargemaakt met toch wel de nodige spanning omdat houtvuur midden in een dennenbos eigenlijk echt niet kan. Want stel je voor dat iemand het  ontdekt. Maar de kans was erg klein. Hier kan niet, zoals afgelopen zaterdag, een (politie)auto naast mijn tent komen staan. Toen het eten gaar was haastte ik me toch om met alle vloeibare middelen die ik had de laatste rook uit het hout te verdrijven, wat niet wegnam dat ik hier in de tent nog even eraan mocht ruiken.

Vanmorgen afscheid genomen van Rosa, nadat we samen in een soort bliksemactie de fiets en alle spullen van vier hoog naar beneden hadden gesleept. Het moest snel gebeuren want er wordt veel gestolen in die wijk. 

Rosa was nog een stuk met me meegelopen om me de weg te wijzen die me meteen op het juiste spoor richting Girona zou brengen.

Het voelde als een bevrijding dat ik de wijde wereld weer in kon fietsen. Zoals ik dat in Amsterdam ook heb, als ik daar een paar dagen geweest ben. 

Het gevoel om op mijn hoede te moeten zijn voor diefstal achtervolgde me de eerste kilometers buiten Barcelona nog en werd weer even versterkt toen ik na acht kilometer op een terras in een dorp koffie dronk. Ik ging binnen naar het toilet en liet mijn zonnebril naast het kopje maar even op tafel liggen.

Terugkomend vertelde de barvrouw me dat iemand hem mee wilde nemen. Waarschijnlijk heeft zij er een stokje voor gestoken. Mijn telefoon plus portemonnee die ik in cafés ook vaak laat liggen had ik nu wel meegenomen.

Ja ja, zo zie je maar weer hoe je altijd moet afwegen welke risico's je kunt nemen.

En ondertussen heb ik vandaag toch flink wat afstand afgelegd vergeleken met het langzame gemiddelde van de laatste tijd. Het kwam ook omdat ik van de zee af wilde komen. Want daar is het moeilijk een goede kampeerplek te vinden als je liever niet op het strand wilt gaan liggen, zoals ik. Vanaf Malgrat de Mar buigt de weg naar het noorden toe richting Girona. Op de kaart zie je dat het me gelukt is.

Op de volgende kaart zie je dat de Pyreneeën naderen.

En hieronder zie je mijn bosje waar ik veilig de nacht door mag brengen.

Nog steeds komt af en toe nog een vlaag van de rooklucht tot mijn neus. Na afsluiting dezes ga ik buiten nog even kijken of alles echt veilig is.

Een prettige avond is mijn wens en speciaal ook aan Rosa die deze blog ook gaat lezen. Dit hele verhaal staat vertaald en wel in het Spaans op haar telefoon.

B u e n a s  T a r d e s  R o s a

B u e n a s    T a r d e s  T o d o s .

Goedenavond allemaal.