Goedemiddag. Het is half vijf en ik heb een verlate lunch of een vervroegd diner zojuist naar binnen gewerkt. Het menu bestond uit pompoen met aardappelen en tomaten. Het was niet zo lekker als anders want de pompoendelen die netjes vacuüm in het plastic zaten bleken al aan het rotten te zijn terwijl de uiterste datum van consumptie 17 maart was, zo valt het te lezen.
Misschien hoort het wel bij deze dag die nogal moeizaam verliep tot nu toe. De wind heeft vooral flink huisgehouden. Deze stak gisteravond rond tien uur vanuit het niets op. Dit verraste me op de mooie ruime plek waar ik de nacht door dacht te brengen. Kijkend op Weeronline bleek daar een stormverwachting te staan die tot zes uur deze avond zou duren. Hoewel het nog maar enkele felle windstoten waren, was dat voor mij een sein om naar een andere plek uit te kijken. Dat was gemakkelijker dan ik dacht, want tussen de dennenbomen in de buurt was nog wel plek.
Het scheelde in ieder geval een hele hoop,maar helemaal rustig had ik het daar ook niet. Af en toe kwam er een windvlaag door die de tent deed schudden.
Vanmorgen begon met de vraag hoe ik in godsnaam daar weg kon komen. Ik durfde de tent al bijna niet uit. Maar het moest een keer. Daar de hele dag blijven liggen was ook geen optie.
Maar het is gelukt, en zelfs kon ik op een vuurtje het theewater aan de kook krijgen.
Het inpakken is ook goed gegaan, hoewel deze bezigheid alle aandacht en concentratie vereiste om niks te laten ontsnappen. Het enige dat weg geblazen is, is een stuk rooster dat met plastic en al waar het in zat de vleugels had genomen.
Daarna kwam de opdracht: hoe hou ik me staande, of beter hoe houd ik me fietsende. Ik moest van moment tot moment bekijken of ik een stukje kon fietsen of dat ik het op een lopen moest zetten. Zelfs dat laatste vereiste alle aandacht. Ben zelfs een keer tegen de railing aan geduwd, met fiets en al. En dan mocht ik nog blij zijn dat die vangrail er was anders lag ik daar in een sloot of in een ravijn.
Maar de acht kilometer die ik af moest leggen om in L'Hospitalet de l'infant te komen heb ik gehaald en daar was koffie en daar was een winkel om mijn etensvoorraad veilig te stellen.
Daarna was de wind iets vriendelijker, maar van mezelf mocht ik al wel ophouden als ik een veilig plekje vond.
En toen ging mijn achterband lek, nog geen tien kilometer erna. Net na een dorpje en op zich helemaal geen omgeving waar ik de tent op zou zetten. De vraag was, ga ik eerst nog repareren, alle spullen eraf, alle spullen er weer op, of zou ik toch hier even rondkijken. Dit deed ik te voet. Een bosje aan de overkant van de weg was niet ideaal maar ik wilde het toch wel doen. Terug naar de fiets lopend stopte daar net een auto. Het leek wel politie. Ik dacht oh jee. Maar een jongeman met blote buik zat erin en kwam naar me toe. Hij leek wel iets van me te willen maar ik had meer aandacht voor mijn fiets en had besloten om toch maar eerst te gaan repareren. En toen vond ik de plek van reparatie ook maar meteen goed om er de tent op te zetten.
Dit is vrij dicht bij huizen, wat ik normaal nooit zou doen,maar wel het meest beschutte van al wat ik hier in de buurt bekeken heb.
Daarachter zie je het huis van mijn buren.
Voordat ik met eten koken was begonnen heb ik eerst de fiets onder handen genomen. Een gat gevonden en geplakt, maar daarna leek de binnenband toch nog lucht te verliezen. Maar ondanks dat mijn speurneus wel drie keer langs de oppervlakte ging moest ik concluderen dat ik er geen gat meer in zag.
En nu maar hopen dat de band straks en morgenochtend nog even hard is. Veel vertrouwen in mezelf heb ik niet. Wat fietsen maken betreft, wel te verstaan.
Voel me hier niet erg vrij en heb om te koken nu ook maar geen vuur gemaakt. In de tent heb ik net gezeten, mijn ' gasfornuis' vasthoudend totdat het eten gaar was.
Maar naarmate de tijd vordert heb ik minder last van het onvrije en ben ik vooral blij met de geborgenheid tegen de wind van deze plek, temeer daar er vanuit de verte weer veel geluiden van in de wind zuchtende bomen tot me komen.
Nog een mooie spreuk heb ik hier, gezien in het café van de koffie.
Vrij vertaald: Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd.
Zo, vanavond zal ik denk ik de gemiste slaap van afgelopen nacht wel inhalen. Behalve door wind werd ik ook gestoord door twee apps op mijn telefoon die nu ineens moeilijk gaan doen. Om in te loggen moet ik allerhande kunstjes uit gaan halen. Maar ik laat ze nu maar even voor wat ze zijn, ik heb ze niet direct nodig.
Daaaaaaaaaaaag
Prettige avond.
B u e n a s T a r d e s .
Leef je.. nog
BeantwoordenVerwijderen👏👏👏
BeantwoordenVerwijderen