Gerts blog: Met bonzend hart in de tent afgelopen nacht: Had lange tijd gezelschap van een auto die tot drie keer toe zijn koplampen op de tent richtte . Nu bij Rosa in Barcelona.

Ai ai ai ai, dat was me het nachtje wel. De kampeerplek was lekker ruim de afgelopen nacht, maar dat betekende dat er ook gemakkelijk auto's kunnen plaatsnemen.

Het begon al toen het nog licht was en ik de blog al klaar had en het eten op.

Een auto stopte en de inzittenden riepen iets naar mij die in de tent zat. Het was een politieauto van de lokale politie.

Ik mocht hier niet kamperen, hoorde ik tot mijn verbazing. De aandacht van de twee agenten was ook gericht op de vuurplek die ik gecreëerd had. Vuurmaken mocht al helemaal niet. Waarschijnlijk heeft mijn ontwapenend optreden wel geholpen dat ze uiteindelijk hun hand over hun hart streken en me deze nacht daar lieten doorbrengen. Mocht in ieder geval geen vuur meer maken en de volgende ochtend moest ik vertrekken.

Dat doorbrengen van die nacht ging letterlijk met angst en beven. Ik werd gewekt uit een soort nachtmerrie die ik ook al had door een auto die zich in mijn buurt posteerde. De koplampen schenen op mijn tent alvorens ze uitdoofden. Daarna was het vrij stil, maar ik lag daar met bonzend hart, terwijl ik hoopte en aannam dat ze het niet op mij gemunt hadden. Zaterdagavond vrijersavond, ik heb het vaker meegemaakt, maar nooit dat ze zo dichtbij stonden. Na toch even geslapen te hebben werd ik opnieuw gewekt doordat ik in het licht gezet werd. Daarna dacht ik dat ze weg waren maar opnieuw en nu nog veel feller werd ik in het licht gezet. Het leek echter dat dit juist het teken was dat ze weg gingen en dat klopte. Toen ik voor het eerst uit de tent durfde te kijken was er geen auto te bekennen. Het slapen ging echter moeizaam omdat de schrik nu goed in mijn lijf zat. Waarom zouden ze niet ieder moment terug kunnen komen? Maar op een gegeven ogenblik hoorde ik vogeltjes die begonnen te fluiten en wist ik dat de dageraad eraan kwam en verdween mijn angst. Wel ben ik vrij vroeg opgestaan om rond negen uur me weer helemaal vrij te voelen, al fietsend. Een eng avontuur had ik achter de rug.

Maar nu zit ik veilig in het huis van Rosa. Mijn voorspelling om er rond drie uur te zijn kwam uit.

Rosa woont op vier hoog en het was een heel gesjouw om al mijn spulletjes plus de fiets naar boven te krijgen met zijn tweeën en via smalle trappen. Een lift heeft dit gebouw nog niet.

Mijn gastvrouw heeft me op een gevarieerde maaltijd getrakteerd.

Mijn beide wollen truien plus nog wat meer vieze kleren mochten meteen de wasmachine in.

Zelf ben ik ook vrij snel onder de douche gesprongen, zodat ik nu weer voor den dag mag komen met schone benen.

We kregen trouwens wel een probleempje zojuist: een lekkend kraantje dat eigenlijk dicht moest was open gebleven. Het hele huis was ondergelopen en we hadden heel wat te dweilen om het allemaal weer zo'n beetje droog te krijgen.

Het was nog wel een heel eind fietsen dwars door Barcelona om hier te komen. Ik ergerde me aan de hoeveelheid stoplichten. Interessant was het om het stadion van Fc Barcelona van dichtbij te zien. Vanavond is er juist de klassieker tegen Real Madrid en de voorbereidingen ervoor waren al in volle gang.