Schrikken: Ineens stond ik op de autoweg met de fiets Kamperen in een verboden bos..

De nationale weg N 11 die ik gisteren ben gaan volgen richting Gerona en de Pyreneeën was vandaag in het begin omgeven door obras, wegwerkzaamheden. Het was duidelijk, de oorspronkelijke tweebaans weg is aan verbreding onderhevig. De omgeving daardoor erg ontsierd. Later kwam er een stuk dat weer vriendelijk oogde, zoals vier jaar geleden het hele traject was. Maar tot mijn verrassing kwam plots een verkeersbord voor mijn neus waarop fietsers, tractoren, paard en wagen doorgekruist waren.

Ik dacht, het zal wel betekenen dat over een kilometer je de keuze moet maken, en dan mag je niet de autovia nemen  die dan aangeboden wordt. Maar tot mijn verbijstering bleek de weg meteen bij dat bord al autovia te zijn. Er werd dus verwacht dat je midden op de route ineens op moet houden met fietsen en ergens het gras in duiken of zo. Over alternatieven werd niet gesproken, en die waren er ook niet. Een kilometer verder dan het verbodsbord stond ik inderdaad midden tussen de autowegen met mijn fiets.

Wat nu? Tegelijkertijd moest ik ook nog hevig naar de wc voor een grote boodschap.......

Google Maps maar eens geraadpleegd, of die een uitweg wist. Maar die wees gewoon de weg aan waar ik vanaf gegooid werd. Een privé poepplaatsje kon ik ook niet vinden zo tussen die autowegen in, dus er zat niks anders op dan het gevaar in te fietsen. Maar na een paar honderd meter vond ik: Nee, dit doe ik niet. Antonius vroeg ik om raad en daar zag ik een pad. Weer de kaart van Google Maps erbij gehaald en daar zag ik op dat met een aantal kronkels dat pad op een gunstige plek uit zou komen. En dat gebeurde, hoewel ik wel een keer door een stroompje moest waden. Sandalen uit, sandalen aan en verder maar weer.

Het pad ging zelfs nog over in een geasfalteerd weggetje en dit kwam zelfs in een dorp uit met een café. Het avontuur was weer eens goed afgelopen.

Behalve dat ik hier boos werd op de aanleggers van wegen die geen rekening houden met fietsers werd ik vandaag ook nog boos toen ik zat te lunchen. Dit was in de berm van een weggetje dat naar een huis leidde. Kwam daar de vrouw des huizes met haar auto langs en hield een hele preek dat ik geen afval achter mocht laten. In plaats van dat ze me que aproveche wenst......

Hier zat ik op mijn trui rustig mijn brood te eten.

Wel jammer dat ik niet ad rem genoeg was om te zeggen dat ik haar onvriendelijk vond.

Maar misschien heeft ze toch ook wel goede eigenschappen, bedacht ik later.

Om een plekje voor de tent te vinden heb ik wat moeten zoeken vandaag omdat hier in deze streek op veel plaatsen bordjes staan met privé en ik me opgelaten voel als ik daar toch mijn tent neerzet.

Maar op een gegeven moment vond ik het toch welletjes. 

De ketting en het bord weerhielden mij er niet van mij een doorgang te verschaffen. Aan de overhangende takken te zien is dit pad al lang niet meer door een auto bereden.

En het zou me hogelijk verbazen als ik hier iemand tegen zou komen, die moeilijk gaat doen.

De tent staat op een prachtige plek, waar ik me vrij voel, ook om vuur te maken.

En natuurlijk laat ik morgen bij vertrek hier geen rommel achter, zoals ik dat nergens doe.

Een goede nachtrust voor straks is mijn wens.

B u e n a s    N o c h e s .