Gevlucht voor het water. Een nieuwe sinaasappelboomgaard gevonden.

 Vanmorgen ineens een gesis. Ik dacht, wat is dat nou? Onverwachts bezoek? Maar het siste van alle kanten. Alsof het slangen waren. Dat waren het ook, maar wel waterslangen, die in werking gezet werden. Het hele slangensysteem dat in de boomgaard lag kwam tot leven. De kleine gaatjes die om de meter in de slangen zaten werkten als fonteintjes. Iemand had dus waarschijnlijk ergens een hoofdkraan opengezet.

Voor mij was het een sein om de boel bij elkaar te pakken, niet wetende hoeveel water er verspreid zou worden. Het kwam nog net niet onder de tent, maar dat leek een kwestie van tijd. Nu ik de tent toch afbrak leek het me ook wel een goed idee om hiermee de logeerperiode hier af te sluiten en weer eens wat te gaan fietsen, wat verder noordwaarts.

Rond elf uur zat alles weer op de fiets. Ik vond het wel jammer dat ik mijn mooie plekje niet meer had, vooral omdat de route nu weer meer zeewaarts ging, waar ongetwijfeld minder plantages zouden zijn en meer hoogbouw. Dus moeilijk om kampeergelegenheid te vinden. Na Castellon zag ik op de kaart niet veel groen meer.

Toen Castellon nog negen kilometer was zag ik echter weer iets interessants. Het was nog wel vroeg in de middag, ik had nog maar net geluncht en nog maar heel weinig kilometers gemaakt. Opnieuw maakte ik mezelf duidelijk dat kleine afstanden ook afstanden zijn en dat er in deze periode van de reis geen haast is. Een vriend van mij in Roemenië is altijd gecharmeerd als ik schrijf piano piano. Dat is Italiaans om te zeggen: rustig aan dan breekt het lijntje niet. Vanmorgen stuurde hij me deze foto.

Hier zit ik nu weer in een sinaasappelboomgaard, met een paar huisjes waar ik kan schuilen tegen de wind, die nog steeds flink uit de (oost)hoek kan komen.

De fiets binnen.

Ik buiten. Iets verderop zie je de tent. Hier geen waterslangen waar ik voor uit moet kijken.

Vanmorgen moest ik wel maken dat ik wegkwam.

Op de status van Whatsapp staat een filmpje over de fonteintjes die uit die slangen ontsprongen.

Zometeen ga ik weer aardappelen schillen en snijbonen klaarmaken en dan weer een vuurtje ergens aanleggen.

Niet veel gefietst maar toch weer mooie creaties gezien. 

In Nules staat dit beschilderde gebouw.

In Cullera vond ik deze majestueuze boom.

En ergens midden op een rotonde stond dit ijzeren kunstwerk.

Op de blog van gisteren stond een schoolgebouw, dat beschilderd was en er stond een spreuk op in het Catalaans.

De betekenis van het woord pau wist ik niet.

Maar een lezer wist het wel. Het betekent vrede.

Mijn dank nog ervoor. De betekenis van de spreuk is: De eerste stap naar vrede is de opvoeding. 

In het Spaans betekent vrede paz, dus dat lijkt er wel op. Maar dat geldt voor meer woorden uit de Spaanse dialecten. Je kunt ze vaak wel afleiden.

Met een beetje puzzelen kom ik er wel uit.

Interessant te zien ook hoe die talen zijn.

Het begint koud te worden, de zon is weg, ik ga naar mijn vuurtje( dat er nog niet is).

Een fijne avond en smakelijk eten.

Que aproveche.