Het werd na het theater te laat.
Wim zijn bedtijd is half tien. Dat is belangrijk omdat hij de volgende dag heel vroeg zijn bed uit moet en dan fit moet zijn om de vele mensen te woord te staan die vragen over gezondheid hebben.
Het theater zaterdagavond was ook een weerzien met vele mensen na twee jaar afwezigheid van mijn kant.
Vasalisa is een Russisch sprookje waar het toneelstuk op gebaseerd was.
Het ging veel over het element vuur, waar de mensen naar op zoek waren.
Ze moesten daarvoor een nachtelijk bos in, op zoek naar de hut van de wijze vrouw Baba Yaga.
In werkelijkheid moesten de spelers ook echt een nacht in het bos verblijven. Om in te kunnen voelen hoe het in het verhaal was.
Zelf is dat mij natuurlijk ook niet vreemd. Tijdens mijn reizen staat mijn tent vaak midden in een bos, maar er de hele nacht in wandelen of fietsen komt weinig voor.
Het werd gisteren een dag van rommelen en ontrommelen thuis. En in de middag/avond vielen een paar buitjes.
Ondertussen alweer ruim een week terug op de plek die me in dertig jaar veel heeft doen beleven. Er heerst een krachtige energie, die je tot bezinning dwingt.
Zojuist tijdens het ontbijt kwamen deze woorden tot me:
"Het is de plek van de bezinningen, van de dieptes waar je uit moet zien te komen.
Het is de plek van het leven na de dood, waar het vuur je aan je schenen ligt.
En toch is er de kaars van het leven, dat wakker maakt en licht verschaft.
Het is de plek van diepe slaap, die plots over kan gaan in sprankelende levendigheid.
De plek van levensvragen en van levensantwoorden."
Niet voor niets is het ook een plek die letterlijk op het randje is. Voordat ik vorige week met Wineke en Bruno hierheen reed had ik niet het vertrouwen dat ik er ooit nog iets mee zou kunnen, sinds er een paar keer is ingebroken.
Echter de goede krachtige sfeer ervaar ik er ook nog steeds.
We gaan zien hoe dit nog verder leidt.
 |
| Lamastre, gezien vanaf de terugweg. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten