Tot in het donker door moeten fietsen. Kamperen aan zee durfde ik niet. Porto doorfietsen was een hele kluif.

 Boa Tarde ofwel goedenavond. Want dat kun je wel zeggen. Het was namelijk al avond toen ik een oplossing vond voor het probleem: waar zet ik mijn tent neer?

Ik fietste over een degelijk fietspad langs de kust. Dat scheelde al dat ik niet in het donker met auto's te maken zou hebben. Maar fietsen in het donker vind ik onprettig, als mijn slaapplaats nog niet bekend is.

Als ik naar rechts keek zag ik de wild ruisende zee. Vanmiddag heb ik een filmpje van dat natuurgeweld gemaakt voor de status van Whatsapp, maar ik moest er niet aan denken zo dichtbij mijn tent op te zetten. Dan zou ik me heel kwetsbaar voelen en de hele nacht niet slapen.

Maar ja, als het moet dan moet het, ik kon toch ook niet de hele nacht door blijven fietsen.

Maar ik denk dat ik een goede oplossing gevonden heb: een vrij openbare plek net aan de landzijde van het fietspad. Het gevaar voor een plots opkomende wind is hier veel minder dan aan het strand. En voor de mensen hier die mij zien ben ik niet bang. Ik voel me vrij hier in Portugal. Er kan veel.

Mijn gasje bleek heel waardevol, want daar heb ik op gekookt. Zo had ik het zelfs nog gemakkelijker dan anders. Houtjes zoeken voor een vuurtje, dat zou hier een zware opgave zijn. 

Vandaag was mijn doel Porto door te komen en ook weer achter me te laten. Ik had in mijn hoofd dat het nog dertig kilometer was vanaf de vorige kampeerplek. Het zal toch wel meer geweest zijn, want ondanks dat ik er vanmorgen flink de vaart in had kwam de stad pas laat in zicht. Toen ik er bijna was liet ik me weer verleiden (of beter misleiden) door mijn gps, die een rustigere route voor ogen had dan de drukke rijksweg, waar ik tot dan toe zo'n lekker ritme had. De alternatieve route begon gladjes, dat wil zeggen geasfalteerd, maar al spoedig was dit het wegdek:

Het betekende dat ik stapvoets moest fietsen en op iedere tegel moest letten. O, wat was ik weer kwaad op die Google Maps.
Af en toe kwamen er gelukkig toch  gladde stukken tussen waarop ik weer even normaal kon fietsen. Ik was ongeduldig, want het doorkruisen van zo'n grote stad kost veel tijd en eist voorzichtigheid met al het verkeer. En daarna, om een kampeerplek te vinden moet je de stad ver uit zijn.

Uiteindelijk kwam er rust in mijn gelederen toen de zee bereikt werd en er een prachtig fietspad lonkte.

Op dit punt zie je ook het pad naar Santiago de Compostella lopen:

Vanaf hier moest de zee  gevolgd worden tot het punt waar de rivier de Douro erin uitmondt. Daar moest ik dan weer landinwaarts langs fietsen, een kilometer of vier, tot een brug.

Echter, deze bleek dicht voor het verkeer vanwege werkzaamheden. Maar.......voor voetgangers en fietsers was er ruimte vrij gemaakt om erover te kunnen.

Zou mijn brede fiets erdoor kunnen???

Gelukkig ging het.

 Snel een kiekje gemaakt vanaf de brug, maar niet te lang blijven staan, want niemand kan er langs.

Opvallend in Porto vond ik de kleurrijke kleine trams die er rijden.

Ik dacht eerst, toen ik dit zag, dat het een museumstuk was, maar er stapten mensen in en zelfs een conducteur,  en even later reed de tram me voorbij.

Het was inderdaad maar goed dat ik vanmorgen het tempo er in had, want het was al laat in de middag toen ik eindelijk de grote stad achter me kon laten.

Maar toen kwam de boomloze en huizenrijke kuststrook en de zojuist beschreven problemen om tegen de avond nog een veilige plek te kunnen vinden.

Het is gelukt waarschijnlijk, en zo meteen mag ik mijn hoofd weer te rusten leggen.

Bons Sonhos

Goede dromen.