Na het vertrek van Pedro werd het een rustige dag en was ik even alleen in dit gastvrije huis. Maar een uur geleden was er een invasie van zeven wandelaars.
Ze zijn familie van elkaar. Gisteren vertrokken bij de Portugees-Spaanse grens, die dertig kilometer van hier verwijderd is. Vandaag hadden ze dertien kilometer gelopen.
Toen ze gegeten hadden en ze met zijn allen het glas( of beter de bierblikjes) hieven moest ik een foto van het gezelschap maken, waarop ik spontaan muziek voorstelde.
Het werd een dolle boel, want ik gooide meteen al mijn speelvuur in de strijd en er werd gedanst op het ritme van wat ik spontaan uit mijn apparaat haalde.
Net zoals gisteren bij Pedro kon ik vandaag ook weer de artiest uithangen.
Een filmpje van de voordracht van een Spaans liedje aan Pedro staat vandaag op de status van Whatsapp.
Even later werd me gevraagd iets te schrijven in een wandelboekje, horend bij de voettocht, waarin de foto's van alle zeven deelnemers staan. Eigenlijk dus een soort zevenkoppig Santiagopaspoort. Dat deed ik dus maar spontaan en intuïtief en in mijn beste Spaans.
Leve het leven en de blijheid.
De aarde en de hemel willen dat de mensen de kleine dingen waarderen
in
de
grote
wereld.
Van boven naar beneden in het omlijnde gebied kun je tevens lezen: kleine mensen in de grote wereld.
Vandaag heeft het een groot deel van de dag weer geregend en ik ben wat gevorderd met de trui en de bijbehorende tekening, die ook steeds sprekender gaat worden.
Ook was er weer een bezoekje aan het stadje Redondela waar boodschappen en koffie te vinden waren. Dit keer was in het café het dagblad van Galicië in andermans handen, maar de landelijke sportkrant As lag er wel. Met veel interesse heb ik van enkele aan het WK deelnemende landen de wetenswaardigheden gelezen en geconstateerd dat mijn Spaans goed genoeg is om alles te snappen.
Onderweg vond ik deze aangeklede hond schattig.
Een paar weken geleden schreef ik over de ontmoeting met Johanna uit Duitsland, die met drie ezels, twee honden en een kat op weg was naar Santiago.
Gisteren schreef ze dat het gezelschap op het grote plein was gearriveerd.
Maar ze schreef ook dat haar vader de hele beestenboel pas op het einde van de maand komt halen. Ze loopt daarom nog honderd kilometer verder tot het uiterste westpuntje van Spanje. Met dit weer, waarvoor ik gevlucht ben in een herberg .......... Dus ik heb veel met haar te doen. Maar dat hoeft niet, zegt ze.
Voor vanavond heeft ze gelukkig iets gevonden, een leegstaand huis.
Om te eindigen met het begin: Pedro vertrok vanmorgen rond half tien en natuurlijk heb ik m uitgezwaaid.
Adios, a luego.
Oftewel:
Houdoe en tot ziens.
Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten