Voor het eerst weer een eigen vuurmaaltijd.

 Het was wel even zwaar klimmen op het laatst en langer dan ik wou en waar ik conditie voor had, maar het verlossende bosje lag er op een gegeven moment.

Wel moest ik daartoe dwars door een modderige akker, die gelukkig nog niet zo kleiig was dat mijn ketting beklonterd werd.

Vlakbij het bosje kwam de akker weer uit op een kiezelpad.

Ergens in de struiken stond wel iets van verboden toegang, privéterrein. Maar omdat hier alles heel open en vrij voelt heb ik me daar niet aan gestoord.

Het pad dat voor me lag zou me zeker naar een geschikte plek voor de tent leiden.

En dat is.

Ben wel even gestoord omdat het snoertje van mijn oplader zoek is geraakt. Moeilijk te vinden ergens in het gras. Maar gelukkig heb ik er nog een meegenomen.

Zojuist voor het eerst deze reis weer zelf voor mijn eten gezorgd.

Het vuurtje brandde weer. Het was toen al donker maar de maneschijn was voldoende om te kunnen zien bij het aardappelen schillen.

Dat is belangrijk om goed in mijn ritme en energie te komen, want vandaag was ik net als de vorige dagen een beetje slapjes en pufloos en nu kan ik niet de schuld geven aan de wind, want die was veel rustiger dan hiervoor.

De route heeft de Maaskoers verlaten zo half tussen Namen en Dinant.

Een plan is namelijk om een goeie ouwe vriend te bezoeken in hartje Frankrijk.

Ook is Bretagne nog  steeds in mijn achterhoofd.

Vandaar een iets westelijkere koers.

Bovendien wordt de Franse grens dan later gepasseerd zodat ik morgen mogelijk nog niet met de avondklok van 18 uur zit.

Zou die hier gelden dan was ik vanavond al in de problemen gekomen want het duurde lang tot de Heilige Antonius eindelijk gehoor gaf aan mijn vraag een slaapplaats voor me te vinden.

Zo buiten in de maneschijn, waar ik nu zit, begint het flink af te koelen. Morgen komt er koudere lucht met regen. Nog niet meteen fietsen dan.

Nu lekker de tent in en morgen gezond en fit weer op.

Dat is ook mijn wens voor de lezer.