Gisteren op weg naar de col reed ik twee leegstaande huisjes voorbij. Het was nog vroeg en het waren geen uitzonderlijke weersomstandigheden.
Vanmiddag echter fietste ik in de stromende regen en toen dat al twee uur aan de gang was hoopte ik maar zo'n huisje tegen te komen, wat mij in Frankrijk en langs een vrij drukke Route National niet zo waarschijnlijk leek.
Toch maar St Antonius gevraagd voor een hutje en spoedig daarna stond er een groot huis!
Met een beetje moeite kon ik er met fiets en al in.
Twee verdiepingen heeft het zelfs en dat leek mij al gauw het meest cleane gedeelte.
In dit soort huizen is het namelijk altijd zo dat anderen er hebben huisgehouden. Door de rommel die ze gemaakt hebben moet je heen kijken. En dat kan ik.
Mijn tentje op deze bovenverdieping opgesteld en gekookt op mijn gasje, dat bijna nooit gebruikt wordt maar vandaag toch weer erg handig was om er mijn eten op te koken.
Vanuit "mijn" raam een uur geleden dit uitzicht.
Maar inmiddels (half zeven) zijn de wolken al weer verder opgetrokken.
De tent op moeten zetten in de stromende regen en in een kletsnatte natuur is erg onhandig. Daarom is deze oplossing zeer waardevol en dankbaarheid waardig.
Het fietsen ging vandaag van een leien dakje. De route volgde de rivier De Arc, die uit de buurt van de Col du Mont Cénis naar beneden kwam, en dat betekende dus een vrijwel constante afdaling.
Nu was er wel tijd voor koffie, twee keer zelfs. Eerst in een café en later nog eens in de Mac Donald's van St Jean de Maurienne. In dit stadje staat het opinelmuseum.
Een opinel is een beroemd Frans merk zakmes.
Ik heb er al heel vaak eentje op zak, meestal zo lang tot ik m weer kwijt ben en weer een nieuwe aanschaf.
De foto kon ik nog net maken bij de beginnende regen vanmiddag.
In de ochtend toen het nog ongeveer droog was kwam dit beeld voorbij.
Op dit punt was de rivier beneden in een ravijn verzonken.
Je moet geen hoogtevrees hebben bij het maken van deze foto.
In deze contreien werd ik aangesproken door een groep van vier fietsers uit Zwitserland.
Of ze een foto van mij mochten maken.
Natuurlijk. En daarna gaf ik één van hen ook mijn toestel waar hij dit plaatje uit haalde.
Zeven uur nu.
Tijd voor het toetje en daarna nog veel daglicht over om nog wat anders te doen zoals puzzelen.
B o n n e S o i r é e
À d e m a i n
Geen opmerkingen:
Een reactie posten