Niet gezocht, maar toch gevonden. Een nieuw paar klompen. Bij Heidi en Michel hadden ze al meegedacht over hoe ik aan vervangers van mijn verloren klomp kon komen, maar het was er toch niet van gekomen op internet een adres te vinden
En nu reed ik zomaar voorbij zo'n " saboterie".
Een piepklein dorpje in het hart van de Jura gaf ineens uitkomst.
De deur van het atelier stond open en daar zag ik een man geconcentreerd bezig met het schuren van klompen.
Hij hoorde in eerste instantie mijn bonjourgeroep niet en ik was zo vermetel maar vast een paar foto's van het mij imponerende gebeuren te maken.
Daar zat meneer, die toen hij mij zag me spontaan een rondleiding gaf.
Onder andere liet hij me dit creatieve idee zien.
En ja, je kunt er ook dit van maken:
De man gaat zichtbaar helemaal op in zijn hobby, die ook zijn hele leven zijn werk is geweest. Hij vertelde dat zijn dochter pas geleden getekend heeft voor de overname. Dat is fijn, dat zoiets voortgezet wordt,vind ik.
Hij is zelf eenentachtig en hij zou niet weten hoe hij zijn tijd door moest brengen, als hij dit niet meer kan doen.
Wat hem ook wel ligt, merk ik, is rondleidingen geven. Hij houdt van praten en vertelde ook dat er hele groepen komen. Zelfs, vertelde hij, was er een groep uit Australië.
Prachtig vond ik het om zo'n man mee te maken en bovendien kan ik straks met twee klompen mijn eigen show weer beter opvoeren.
Voorlopig fiets ik nu dus met drie klompen door het Zwitserse land.
Bovenstaande foto is gemaakt bij een Aldiwinkel in Délemont. Speciaal zeker tien kilometer omgereden om via die stad te rijden, waar winkels zijn die je op mijn route door het dunbevolkte Juragebergte niet vindt.
Het voedsel was namelijk nagenoeg op vanmorgen, maar ik kon nog wel normaal ontbijten.
Op dit restant te moeten teren tot misschien wel het einde van de middag leek me te gewaagd.
Het was op een klim na van vijf kilometer die bij de klompenmaker begon een rustige aangename fietsdag over vooral een fietspad parallel aan een riviertje.
Er wordt in deze streek veel koren gekweekt.
Ook een groot veld met tuinbonen viel me op.
Druiventeelt is er ook.
Het venijn van de etappe van vandaag zat in de staart. Toen ik de tijd eigenlijk al rijp vond om een kampeerplek te zoeken ontsteeg mijn route de vlakte, en hoe!!
Op de foto lijkt het niet zo, maar het ging daar vanaf dat huis echt steil omhoog.
Veertien procent kan wel kloppen.
Enorm zwaar was het om mijn fiets lopend naar boven te duwen.
Graag had ik halverwege ergens gestopt voor de nacht maar ik kon nergens van de weg.
Op zulke momenten ga ik twijfelen of het überhaupt wel lukt om dat stuk af te leggen. Telkens weer even stoppen, moed verzamelen, een stuk verder, enzovoort. Toen ik ongeveer het steilste gehad leek te hebben kwam er een vrouwtje langs me gereden, vragend of ze me ergens bij kon helpen. Heel aardig en vriendelijk vond ik dat en zei haar dat ook.
Spoedig daarna was inderdaad het leed ongeveer geleden. De steilte werd minder en Poem, daar rechts kon ik een houtzagerij inrijden, waar het uiterst vlak was, en even later stond de tent, en nog even later stond het eten op het vuur.
En nu half tien mag ik weer gaan liggen, hoewel ik van die laatste vier vreselijke kilometers toch niet echt moe ben geworden.
Het is ook goede lucht hier.
En de sfeer in de Jura is heel positief.
Lekker slapen dus.
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten