Veel sportlieden en artiesten doen het. Ze kiezen ervoor om te stoppen met hun activiteiten als ze op hun hoogtepunt zijn.
Zo ook ik vandaag.
Zeshonderdvierenzeventig meter boven de zeespiegel.
Dat wordt bibberen vannacht. Het is nu, half acht, ook al wat frisjes.
Maar hogere plekken hebben betere sfeer,er zit meer" spirit in the sky".
Het was om hier te komen dus weer aardig wat klimmen vandaag.
Ik deed het rustig aan, zodat het eventuele overstekende wild ook niet bang hoefde te zijn voor mij.
Wel ben ik een deel van mijn toneelattributen verloren.
Één van de klompen is ongemerkt gevallen.
Het moest een keer gebeuren. Ik was gewaarschuwd.
De eerste keer tussen Schaijk en Nistelrode kwam ik er bijtijds achter en vond de gevallen klomp terug in het mulle zand.
Vanmorgen hoorde ik een kleine tik en kon het gevallen voorwerp weer achter de spin.
Blijkbaar was de bevestiging nog steeds niet goed genoeg, maar nu was de ontdekking van de vermissing waarschijnlijk te laat.
Nog wel twee kilometer terug gefietst, maar toen me maar neergelegd bij het verlies na een fietser gevraagd te hebben of hij misschien een klomp had zien liggen.
Was Frans maar meegefietst, bedacht ik nog, want op gezamenlijke fietstochten heeft Frans meerdere malen een klomp voor me opgeraapt.
Maar niet getreurd, ik wil een goede verliezer zijn. Optreden met aan één voet een sandaal en aan de andere een klomp krijgt misschien nog wel meer bekijks en wie weet kan ik er hier in de toeristische rijnstreek wel een paar nieuwe kopen. Sami en Heidi hebben zeker wel verf.
Maar tegenover dit verlies staat ook een vondst.
Een mooie blinkende lepel.
Het welbekende Monschau kwam onderlangs voorbij.
En nu zwaai ik nog even naar jullie. Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten