Goedenavond.
Mooi plekje aan de rivier de Ill (in hoofdletters: ILL, spreek uit iel)
Een zwanenpaar kwam net voorbij met drie jonkies in hun midden.
Vandaag was het niet toevallig dat ik op het idee kwam om te gaan spelen. De smaak te pakken hebbend van de laatste dagen stelde ik me nu in om in de volgende stad, Mulhouse, het toneel weer op te gaan, wetend ook dat zaterdag een zeer gewilde dag is voor de mensen om te gaan shoppen.
Maar alvorens ik de stoute schoenen (klomp) aantrok was ik gecharmeerd door een wel heel bijzondere act.
De hond bleek van eigen makelij te zijn met zand als materiaal.
Hij was één van de velen die met één of twee honden en een geldbakje voor de neus zaten in het voetgangersgebied van de stad, maar deze man is toch wel van een heel ander kaliber.
Zelf kreeg ik wat minder belangstelling dan ik gewend ben, maar ben al spelend vandaag weer meer in de Franse sfeer gekomen. Geleidelijk komen alle liedjes van mijn Franse repertoire weer uit mijn accordeon.
Wat op de etalage staat is niet mijn pakkie an.
Ik laat me niks door de neus boren.
Tegen vijf uur ben ik weer verder gefietst. Na zo'n bad in de mensenwereld was het weer fijn in het zonnetje en door een rustig landschap te fietsen en onderwijl heel wat andere fietsers te groeten. Was goed in mijn element en de mensen voelen dat ook.
Er was veel vriendelijkheid over en weer op het fietspad langs het verbindingskanaal tussen Rhône en Rijn.
Het kanaal tussen Rhône en Rijn.
Voordat ik in Mulhouse arriveerde zag ik ergens dit fietsbordje.
Zal dit nu een grapje zijn of is dit echt een fietsroute die via Bazel en Rome naar Brindisi leidt?
Een beetje in die richting gaat mijn fiets wel, maar niet helemaal, is de bedoeling.
Nog steeds heb ik de Grote Sint Bernard voor ogen als tussendoel, maar dat gaat niet meer via Bazel.
Wel komt Zwitserland met het Juragebergte al meer en meer in zicht, figuurlijk gezien dan.
Letterlijk gezien was het vandaag afscheid nemen van de Vogezen.
De laatste heuvels richting zuiden van de Vogezen.
Zoals je ziet, vandaag is er toch weer een blog. Gisteravond ben ik niet doodgeschoten door oefenende militairen, hoewel de schoten tot middernacht wel duurden en vanmorgen weer aanvingen.
Ze waren wel ver genoeg weg om me echt bang te maken.
Vanmorgen tijdens de eerste kilometers ontdekte ik de situatie.
Op enkele honderden meters van deze strook was het bos waarin ik kampeerde.
Een prettige avond gewenst en een spannende wedstrijd voor wie wil kijken.
B o n n e n u i t
Geen opmerkingen:
Een reactie posten