Het afscheid van Michel en Annie was na de dienst in de Evangelische Kerk van Molsheim, wat acht kilometer westelijk van hun woonplaats Ernolsheim ligt.
Elke zondag predikt Michel hier, en vandaag met Hemelvaartsdag was het ook weer te doen.
Ik vond het mooi om dat eens mee te maken.
Hij sprak goed en duidelijk en de strekking van zijn verhaal was de nederigheid die Christus aan de dag legde en dat deze houding juist een voorwaarde is om verheven te kunnen worden.
Rond half twaalf zette ik vandaaruit weer koers naar het zuiden waarbij in de middle of nowhere heel onverwachts iemand mijn naam riep. " Hé Gert". Het was Michels zoon Guillaume die met een vriend een rondje aan het fietsen was in het heuvelland en in de buurt was geweest van de berg van de Heilige Odile, waar gisteren Michel mij naartoe reed.
Daar bovenop die top waren we gisteren en daar kwam Guillaume vandaan.
De koffie lonkte me, en ik verwachtte in het toeristische plaatsje Obernai wel ergens een café open te vinden, hoewel je dat maar nooit weet op de feestdag van Hemelvaart.
In enkele voorafgaande dorpjes trof ik al alle gelegenheden dicht bijvoorbeeld.
Maar Obernai bruiste juist van alle kanten, het centrum liep vol van de toeristen en de hoofdstraat was één en al restaurant die vanwege de drukte mij niet aanspraken voor koffie of eventueel een hapje eten.
Echter een bakkerij met een terrasje viel wel precies bij mij in de smaak voor koffie met een gebakje.
Eigenlijk zou ik hier prima kunnen spelen, was de gedachte die steeds meer tot me begon door te komen, maar dit vereiste wel een ommezwaai van instelling, want mijn vizier was gericht op het bereiken van Bazel, gevolgd door eventueel de beklimming van de Grote Sint Bernard.
Even tevoren had ik Google Maps nog gevraagd hoe ver dat nog was en hoe ik moest rijden.
392 kilometer dus nog en ik kan het binnen drieëntwintig uur bereiken.
Maar daar is natuurlijk geen oponthoud bij berekend vanwege optreden in een stadje in de Franse Vogezen.
Zoals vaker, na een half uur mijmeren had ik mezelf overgehaald om de stoute schoenen, dat wil zeggen de klompen aan te trekken. In dit geval maar één klomp want de andere is onderweg gaan stappen.
En even later was ik van reiziger weer even artiest geworden.
Een uur lang vond ik echter wel lang genoeg en verwisselde ik de gezellige mensenwereld weer voor de rustige wegen over de vlakten van de Elzas, geflankeerd door oostelijk de heuvels van het Zwarte Woud en westelijk de Vogezen.
Maar niet voor lang. Na mijn lunchpauze...............
...............doemde nietsvermoedend in een klein dorpje alweer een grote mensenmassa op.
Oh ja, dat kan natuurlijk, dacht ik, dat heb je met Hemelvaart, dan worden er overal in Frankrijk rommelmarkten georganiseerd.
En dit was nog niet zo'n kleintje ook niet.
Dit keer kostte het me geen tijd of moeite om mezelf te overreden om de accordeon tevoorschijn te halen, ook al had ik net die trui uitgedaan, die nu weer aan moest.
Er was hier ook een violist bezig.
Ook hier ongeveer een uur gespeeld en ik neem me voor dat dit af en toe optreden ook weer deel gaat uitmaken van deze reis.
Geeft andere impulsen om af en toe in de mensenzee te kunnen zwemmen.
Wat eten betreft was het vanavond magertjes met het avondeten.
Omdat alle supermarkten dicht waren vandaag had ik geen groente en heb ik het maar gedaan met een paar aardappelen, een halve ui en wat boter.
Maar morgen is er wel volledig ontbijt. De kaas was weliswaar op maar in Obernai heb ik in een dure winkel een stuk gekocht.
Water heb ik ook ergens gevraagd, dus thee is er morgen ook.
Mijn gratis natuurhotel staat dit keer tussen de druivenstruiken .
Met uitzicht op de Vogezen.
Hier nog een foto van een mooi versierde bakkerij.
Je zou het bijna het huis van Hans en Grietje kunnen noemen.
En nóg een bijzonder huis.
Een deel van de voorkant.
Bonne nuit et bonnes rêves.
Die violist kan er zo te zien niks van. Strijkstok in de verkeerde hand, de viool houdt hij zo vast dat spelen vrijwel onmogelijk is
BeantwoordenVerwijderenDie opmerking onder die violist komt niet van mij hoor, dat schreef Piet. Maar Piet kan het weten.
BeantwoordenVerwijderenTrouwens, ikzelf heb ook nooit les gehad in accordeon spelen en dat zien en horen de kenners ook meteen
Maar dat kan me niks schelen, als het maar leuk is.