Uitlaatservice.

 

Zoals gisteren beschreven is Henny, een goeie ouwe vriendin van mij enkele weken geleden door haar knieën gegaan.

Ze kon plots geen stap meer verzetten.

Foto's wijzen uit dat het verregaande artrose is en dat er heel wat botwerk in haar knie versleten is.

Ondanks deze niet opbeurende berichten is Henny er positief onder, vaststellend dat het toch elke dag een beetje beter gaat.

Ze heeft minder pijn en kan in huis een beetje ronddartelen.

Van een vriendin heeft ze een rolstoel georven, van een andere een rollator en natuurlijk heeft ze ook twee stokken.

Vandaag had ze mij als rolstoelduwer aangesteld voor een wandeling.

Toen ik bij Henny aanklopte had ik het in mijn hoofd om mezelf als uitlaatservice te presenteren, denkende dat ze wel tegen zo'n grapje zou kunnen.

Ze was me voor, want met deze woorden werd ik verwelkomd.

Ja, daar ben je ineens van anderen afhankelijk.

Het is voor een zelfstandig mens als Henny niet gemakkelijk om anderen voor van alles te vragen, maar ze had goed ingeschat dat een middagje met haar wandelen wel iets was om mij voor in te schakelen.

Vandaag leek mij een geschikte dag omdat ik ook 's morgens op de markt van Oss wilde spelen en boodschappen moest doen.

Dat eerste plan viel in het water want het ging regenen, maar een blik op het weerbericht van de smartphone leerde me dat het om drie uur wel droog zou zijn, zodat de wandeling door kon gaan.

Er waren nog wel wat opstartproblemen, want de rolstoel was dichtgevouwen en we zijn beide even a-technisch. Hoe moeten we het ding tot ontplooiing brengen?

De buurman was niet thuis en deze had m al vaak zonder blikken of blozen uit elkaar gekregen.

Maar na wat gefriemel en gedoe was het me voor drie uur gelukt om hem startklaar te krijgen.

Daarna kon Henny na drie weken eindelijk weer eens wat frisse lucht happen. Er is veel park bij haar in de buurt, dus we hadden genoeg te belopen.

              Henny is uitgelaten uitgelaten.

Het werd het leuke wandeling en we gaan het nog wel eens vaker doen.

De dag begon bij mij met een verrassing.

Ik was net de kachel aan het aanmaken toen op de wal naar mijn bootje toe een meisje met een papiertje naar mij stond te zwaaien.

Met mijn wazige bijziende ogen leek het me dat het Fay was, het dochtertje van elf van Robert, de man die de paarden beheert die hier in de wei staan.

En dat was ze inderdaad. Ze was met haar moeder meegekomen, die de paarden brokken aan het geven was. Ze had een voor mij gemaakte tekening in haar hand.

In mijn nog kille bovenkamer hebben we nog even zitten kletsen.

Ze gaan waarschijnlijk emigreren naar Noorwegen en ik ben welkom om daar eens heen te fietsen.

Wie weet!

Mooi vind ik de vernieuwde houtstapel.

Gisteravond nog een hardhouten balk gevonden in de Maas en in het lichtgekleurde driehoekje boven is die terug te vinden.

Zojuist nog een nieuwjaarswens ontvangen van mijn Franse vriend/ schilder/ beeldhouwer Michel en zijn vrouw Johanna.

        " Het gebed van de boom",  is de titel van dit werkje van hem.

BONSOIR MES AMIS, tot morgen.