De vrouw in het rood.

 De vrouw in het rood komt de berg opgelopen.

Langzaam zijn haar passen.

Een stok begeleidt haar schreden.

Een hondje, vol van blijheid, rent haar vooruit en op mij af.

Een Engeltje, zou je zeggen, en zo heet ze ook.

En de natuur, nog kil van de grijsheid van de laatste weken, bereidt zich voor op de warmte die eraan komt.

Dat was Nonny daarboven die een wandelingetje maakte met haar hondje en naar huis kwam teruggestegen, terwijl ik te lezen en te schrijven zat over de eeuwigheid en het verleden.

 In de eeuwigheid van het verleden.

Hoeveel tranen kunnen er vergoten worden in de vergetelheid van het verleden.

De eeuwigheid is verder weg maar toch dichterbijer dan je denkt.

Maar de kracht van onze aanwezigheid zal drukken op het heden.

De engelen zullen neerdalen op onverwachte momenten.

Houdt hoog het vaandel van het schip dat troont op het water en zijn golven.

Ergens komt de verlossende baai, waarin we ons gewonnen kunnen geven.

Met Nonny veel gehad vandaag over de situatie van ons mensen in deze bijzondere tijd.

Veel verschillende mensen waar ik mee omga, evenzovele verschillende gezichtspunten.

Ik maak er mijn grootste gemene deler uit op.

Denk dat mijn weg morgen weer verder richting mijn paradijsje in de Ardèche zal gaan, eventueel via Nanny, maar dat zie ik morgen bij vertrek of net daarna wel weer.

Eenieder een fijne avond gewenst.

Tot morgen...... À demain.

PS.  Bericht gehad van Johanna dat Michel de door mij aangebrachte spreuk heeft gemaakt en opgehangen.

Als je het geschrevene uitspreekt klinkt het als: GEVAARLIJKE WEG.

maar er staat: WEG VAN DE GELUKKIGE ENGELEN.

Op Les Costilles prijkt deze tekst ook ergens, als het goed is.