Mijn eerste gedachte vanmorgen toen ik mijn hoofd buiten de tent stak was dat ik maar in moest pakken en mijn reis verder vervolgen. De lucht was namelijk volgepakt met wolken.
Dus meteen begonnen hout te verzamelen voor het ontbijtvuur, nog voordat ik een blik op de smartphone had geworpen.
Met zoveel droog hout dat hier ligt zat ik er weldra warmpjes bij.
Maar de wolken verdunden zich en na het ont bijt duurde het niet lang meer of de zon verving mijn warmtebron. Langzaamaan werd duidelijk dat het inpakken vandaag niet zou gebeuren.
Het werd een kleurrijke dag waarin het blauw van de lucht zich mengde met het rood, groen en gele van het katoen waarmee mijn tweede mouw werd begonnen.
Ik kon er redelijk in opgaan vandaag, wat niet altijd zo is.
Tegen half elf ben ik gegaan voor boodschappen en koffie. Het was maar ruim een kilometer naar een buurtsuper, maar daarna liep het zoeken naar een café in dit dorpje op niets uit. Nou ja, op niets? Bij een strandje kwam ik uit.
Wel een vies strandje, leek me, want wat ligt daar toch allemaal voor spul op het zand? Met mijn sandalen durfde ik er nog wel overheen te lopen.
Maar het antwoord kwam toen ik alvorens weg te rijden eerst nog maar even op de beschrijving keek, die bij het strand stond.
Linksboven staat dat de aanwezigheid van blaadjes en resten van planten die op het strand liggen een natuurlijke verschijnsel is en dat we dat niet moeten beschouwen als vies. Rechtsboven staat er dat de aanwezigheid ervan een weldaad is. Zo wordt het strand juist beschermd tegen zandafslag.
Helemaal onderaan staat te lezen dat deze aanwezigheid duidt op een onderwaterbegroeiing in de buurt en dat dit een teken is dat het water schoon en transparant is.
De desbetreffende plant heet trouwens posidonia.
Hier staat te lezen dat op de meeste strandjes in de buurt de plantenresten niet worden weggehaald. Stranden die bij stedengebieden horen worden in het toeristenseizoen wel "schoongemaakt".
Onderaan dit verhaal wordt u nog eens uitgenodigd om met blote voeten over het gebladerte heen te lopen. Alsof het een zacht tapijt is.
Thuis heb ik posidonia ook nog eens opgezocht met Google.
Posidonia oceanica is een plantensoort die te vinden is langs de rotskusten van de Middellandse Zee.
Al met al was het dus een leerzaam uitstapje, maar de koffie was niet te vinden. Vandaag maandag waren alle zaakjes in het dorp dicht, zelfs deze Hollands aandoende gelegenheid.
Maar, vlak bij huis was er een tankstation en daar kreeg ik mijn beloning alsnog op een terrasje in de zon.
Morgen ga ik weer iets anders zoeken als uitje, want ik denk dat ik nog voor een dag bij ga tekenen. De plek op het asfalt voelt als een huis. Het is er warm en de wind die elders nog steeds schraal heerst blijft buiten de deur. Bovendien zie ik hier niemand onverwachts binnenkomen. Wie komt er op het idee om dit doodlopend stuk weg te bewandelen en door de begroeiing heen te stappen?
Een prettige avond is mijn wens.
B u e n a s T a r d e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten