Twee mensen waren niet thuis en toen besloot ik naar een vriendin te gaan bij wie onverwachte bezoeken altijd stroef gaan, maar wie ik rond haar verjaardag, eind december, een bloem beloofd had, en wel een rode amarillus.
Deze amarillus had ik begin januari al gekocht voor haar en in afwachting van een ontmoeting stond ie hier op de boot al zich voor te bereiden op het voorjaar en uiteindelijk is ie ontloken nog voor ik hem kon overhandigen.
Geen rode amarillus, maar een blauwe hortensia kwam nu in mijn fietstas om afgeleverd te worden, wel of niet thuis.
Ze was thuis, maar de gevreesde teleurstelling dat een spontaan bezoek niet kon werd meer dan bewaarheid.
Toevallig was ze vandaag aan het oppassen op haar kleinkind Matthijs. Had ik ook niet op gerekend, maar met kinderen kan ik wel omgaan en dit leek me spontaan een mooie gelegenheid om met dat hele schattige kleinkind, dat ik nog maar veel te weinig gezien heb , kontakt aan te knopen.
Maar algauw werd me duidelijk gemaakt dat ik beter kon gaan. "We zijn op dit punt heel verschillend", zei ze nog, "het werkt bij mij veel beter met afspraken".
Ik weet het, bij haar moet je afspraken maken, maar dan is ze er ook honderd procent voor je.
We moeten elkaar allemaal in onze eigenaardigheden accepteren, zegt mijn hoofd, maar gevoelsmatig had en heb ik toch nogal protest.
Bij mij is het omgekeerde aan de hand dat het afspraken hebben bij mij niet past. Dat is ook niet altijd makkelijk voor mijn medemens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten