Op van de zenuwen. Een hele goeie plek gelukkig.

 Het leven is toch maar erg ingewikkeld, verzucht ik vaak als ik fietsen moet repareren, en zeker zoals nu, nu ik zo afhankelijk van mijn rijwiel ben.

Mijn voorband begon leeg te lopen. Eerst maar even flink opgepompt, want ik was zover gekomen dat het eerste het beste plekje voor de nacht goed was.

Nou, dat plekje kwam al meteen, en wat voor een! Temidden van een  groep leegstaande huizen kon ik mijn tent neerzetten.

Daarna snel de band gerepareerd, waarbij ik al zag dat er verschillende stekelvormige gewassen aan de buitenband kleefden. 

De reparatie in volle gang, twee vissen kijken toe.

De vissen nog even groter in beeld.

Bij nader inzien zaten ze ook in de achterband. Oh, blij dat ik dat zag, want als die lek gaat en de binnenband niet te plakken is moet het achterwiel eruit om er andere banden op te leggen. Marc had dat wiel er vorige week met kunst-en vliegwerk in gekregen, want eigenlijk paste het niet in mijn fiets.

Maar helaas kwam het doemscenario uit. De achterband liep leeg waar ik bij stond. Na een keer plakken was de band weer snel slap en moet ik morgen aan dat wiel gaan sleutelen.

Liefst had ik het meteen nu gedaan, maar het liep tegen de schemering inmiddels en het vuurtje met de pan eten erop was vrolijk aan het branden.

Dat is dan toch in ieder geval de basis: Goed doorvoed zijn. Een slapeloze nacht zal het ook niet worden, hoewel het vervelend is dat ik tegen dat probleem nog zit aan te hikken.

De zenuwen had ik ook vanmorgen over hoe de afspraak met Leo uit Lissabon aan te pakken. Maar na heen en weer geschrijf heeft ze er begrip voor dat ik liever niet door die grote stad fiets. Wel gaan we proberen elkaar te ontmoeten oostelijk van de rivier de Taag, Daarvoor ben ik de rivier overgestoken.

Hier op deze plek zou ze kunnen komen, of ik fiets morgen nog een twintig kilometer naar het zuiden. Ze probeert in de lunchpauze van haar werk te komen.

Vanmorgen koffie gedronken in een café dat vol hing met wijze spreuken.

Er stond ook een groep brandweerlieden met dat mooie woord bombeiros op hun rug.

Intussen zit ik  in mijn tentje na nog een tijdje voor het huis te hebben vertoefd. Zometeen gaat de televisie weer aan. De tweede helft van de wedstrijd van Engeland kan ik dan bekijken.

Het is trouwens nog steeds ongeveer droog. De vele regen waar ik bang voor was is nog niet gekomen.

Wel waren de eerste fietsuren vanmorgen gehuld in een grijze mist. Het weggetje was ook nog klein en ik was afhankelijk van mijn smartphone om te weten hoe ik rijden moest 

Gelukkig deed ie het. Dat is ook elke morgen weer spannend: krijg ik hem aan, ja of nee?

B o n s     S o n h o s  .

Mooie dromen.