Hoi. Alles is weer gelukt, hoewel het vinden van een kampeerplek niet vanzelfsprekend was. Overal is hier de natuur hermetisch afgesloten met degelijke poorten bij alle ingangen. Erg aanlokkelijk om te kamperen was het achter de hekken echter ook niet, want vaak is de grond doordrenkt met regenwater.
Maar ik vond een stukje niet geprivatiseerd stuk bos, wat vrij ontoegankelijk leek. In ieder geval was het onmogelijk om daar met die zware fiets te manoeuvreren. Die zette ik beneden aan de weg neer, terwijl ik naar boven liep door het wilde struikgewas heen.
Mijn fiets staat onder bij de weg, veel verder naar boven heb ik een vrij vlak plekje voor de tent gevonden.
Een meter of honderd van de fiets was een vrij vlak stuk voor de tent. In vier of vijf keren heb ik alle spullen van de fiets naar de opgestelde tent gebracht en ondertussen ook gefilmd hoe dat allemaal in zijn werk ging. Op de status van Whatsapp kun je het bekijken.
Met al die eucalyptusbomen hier was het vuur in notime aan en zo'n beetje tegen de schemering kon ik eten.
Het weer is vandaag redelijk geweest en kamperen in moeilijke omstandigheden is daarom niet zo'n probleem.
Wel moet ik zeggen dat ik me desondanks vrij unheimisch voelde. Ik denk dat het sowieso met Portugal te maken heeft. Het is niet mijn land. De sfeer gaat niet samen met mijn eigen gevoel. Ik voel me er niet thuis, ondanks het feit dat de mensen heel aardig zijn.
Twintig jaar geleden toen ik er voor het laatst was had ik dat ook. Nu wilde ik Portugal weer een kans geven, daar ik in Santiago de Compostella was en de gemakkelijkste weg naar de Costa del Sol via Portugal is.
Vandaag met het redelijk mooie weer heb ik flink doorgetrapt. Enerzijds om sneller uit Portugal te komen, anderzijds omdat 530 kilometer nog overbrugd moeten worden binnen korte tijd. Annette en Thea komen op 23 december aan op hun vakantieadres daar. Of ik 530 kilometer haal in negen dagen weet ik niet, maar binnen vijftien dagen wil ik er toch wel zijn. Vandaag is de trapper die Piet naar Annette gestuurd heeft door haar in ontvangst genomen en de vakantiegangers nemen dat ding dan weer mee voor mij.
Annette heeft het pakket met de trapper opgehaald.
Tot nu toe heeft mijn oude pedaal zich gelukkig nog goed gehouden sinds de laatste ingreep van een fietsenmaker. Zelfs is mijn band de laatste honderd kilometer heel gebleven. We komen er wel.
De laatste twintig kilometer vandaag nam ik het risico om een kleine weg te nemen die Google Maps me voorschreef. Deze bleek gelukkig berijdbaar te blijven.
Wel had ik een keer natte voeten.
Maar met blote voeten in sandalen was dat overkomelijk.
Nou mensen, dit was dan zo'n beetje mijn relaas voor vandaag. Ik mag straks weer lekker slapen.
Durma bem
Slaap lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten