Tjonge jonge, wat een verschrikking bracht deze dag met zich mee. Weer ben ik erin getrapt en had blindelings de route gevolgd die Google Maps me voorstelde.
Je hebt soms keuzemogelijkheden. "Route met minder verkeer","route met minder heuvels" of "beste route", zijn vaak de drie mogelijkheden.
Voor die laatste koos ik vandaag. Het begon al twijfelachtig op een niet verharde weg, maar op het grindpad kon ik nog redelijk fietsen. Maar zoals vaak verslechterde het wegdek om te verzanden in een modderpoel. Voor een situatie zoals hier beneden kwam ik meerdere keren te staan.
Op het kaartje zie je de blauwe lijn van de door Google Maps aangeprezen "beste route" en boven zie je hoe die in werkelijkheid was.
Het was geen kwestie van een paar kilometers, het moesten er zeker vijftien geweest zijn en het aantal keren dat ik acrobatische toeren uit moest halen om mijn zware fiets uit het moeras te krijgen waren ontelbaar. Tot twee keer toe kon ik m er nog maar net uitgetild krijgen.
Vreselijk eng, want wat als het niet lukt?
Het waren nachtmerrieachtige taferelen. Maar opnieuw kan ik het navertellen gelukkig en zelfs nog wel vanuit een herberg. Dit is in Moron de la Frontera.
Het was drie uur vanmiddag toen ik weer op de verharde weg was en mijn calvarierocht voorbij was, die uren geduurd moest hebben. Ik had geen notie van tijd meer. Het enige wat ik kon doen was met een blik op oneindig mijn fiets door al die plassen heen duwen en maar hopen dat het ooit voorbij zou zijn. En dat einde kwam dus. Maar toen was de vraag, krijg ik de fiets nog rijdende? Die zag er zo uit:
Voor de tweede keer vandaag heb ik alle bagage ervanaf gehaald om vervolgens te proberen om de meeste modder eraf te krijgen.
Dat is wonder boven wonder redelijk gelukt.
Ik kon nog fietsen, en dat was al meer dan dat ik verwacht had.
Maar toen waren er nog 33 kilometer af te leggen op de verharde weg tegen een felle wind en in een kale vlakte om Moron te halen. Dat leek me onmogelijk, maar ook dit moest haast wel, want ik had geen proviand.
Het is uiteindelijk toch gelukt.
Regen dreigde inmiddels en het waaide flink, dus kamperen in een kale vlakte zou helemaal te veel van het goede worden na zo'n dag.
Een herberg zoeken en vinden is ook niet wat ik gewend ben, maar ik begin ervaring te krijgen en het is gelukt, zij het met veel moeite.
En zo krijgt deze onstuimige dag, die ook al weer begon met een lekke voorband toch weer een rustig einde.
Het lekkebandencircus is echter nog niet ten einde.
De 
De stopcontacten nemen vanavond het werk van de zon over.
B u e n a s N o c h e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten